Zware zwangerschap, snelle bevalling en langdurig herstel – deel 2

Door Nadine – Gisteren hebben jullie deel 1 van mijn verhaal kunnen lezen, vandaag deel 2. We eindigden bij het derde trimester en we gaan verder met de bevalling.

De bevalling

Een dag later, zaterdag 24 september, liepen Peter en ik in een volle stad, het was heerlijk weer, dus we combineerden mijn verplichte wandelingetje met het kopen van een nieuwe tas. Suuupervervelend haha. Maar opeens, rond half drie, had ik een hele harde buik. Dat kende ik niet; dat had ik nooit gehad. Het deed zeer en ik moest echt even stilstaan. Toen het weer ging, kochten we de tas en liepen weer naar huis. Daar ging ik even op bed liggen, even bijkomen. Om half vijf voelde ik een soort splash en ik wist instinctief: dit zijn m’n vliezen. Ik rende (haha, in m’n dromen… ik waggelde) gauw naar de wc, ving wat op en ja hoor: het zag eruit zoals het boekje het zegt. Peter stuiterde rond en vroeg steeds: “En nu? En nu? Komt ze?”. Ik was de rust zelve en deed wat de verloskundige me had opgedragen: testen of het echt vruchtwater was (ja, en daarvan moest ik opeens overgeven), en haar bellen. Ik vertelde wat er gebeurd was en ze zou eraan komen.

Jep, vruchtwater, maar wel op 36.6 weken. Protocol schrijft voor dat je dan officieel te vroeg bent, ook al scheelde het zeven uur tot middernacht. Maar regels zijn regels, dus wij gingen braaf naar het ziekenhuis. Alle spulletjes mee, want je weet maar nooit. Aan de monitor liggende, werd al snel duidelijk dat het met ons beiden prima ging. De gynaecoloog legde uit dat als er geen weeën kwamen, ik over 24 uur weer terug moest komen. Na 48 uur zou ze gehaald worden. Ik kreeg de keus: of blijven, of thuis afwachten. Ik koos het laatste, want ik dacht dat deze dame er toch wel lang over zou doen. What was I wrong… 19.00 waren we thuis, Peter haalt wat pizza, ik ging douchen en met m’n haren nog nat zittend op de bank kreeg ik om 21.30 de eerste wee.

En vanaf dat moment ging het snel. Peter belde 01.30 de verloskundige, omdat ik inmiddels om de twee minuten een wee had en de tijd ertussen werd steeds minder. Het deed ook echt zeer. Ze kwam eraan en stelde vast dat ik al aardig op weg was. Het opvangen was heftig; want ze volgden elkaar zo snel op en ik moest ook steeds spugen tijdens een wee. Onder de douche ging het nog redelijk, maar op bed was het nauwelijks uit te houden. Het ging zó snel allemaal; ik kon amper ademhalen tussendoor. Om 04.00 had ik 5 cm en moesten we naar het ziekenhuis.

De weg ernaartoe was een ramp. Bovenaan de trap een wee, beneden aan de trap een wee, naar de auto vijf weeën en onderweg wel vijftien ofzo. Rond 04.30 lag ik eindelijk op het bed en de sterke weeën gingen maar door. Best snel na onze aankomst waren ze zo pijnlijk dat ik de ruggenprik wilde. De verloskundige checkte me en stelde verbaasd vast dat dat niet meer kon; ik had al 7,5 cm ontsluiting. Ik vroeg hoe ik dat kind er dan uit kreeg… op oerkracht dus. De persweeën kwamen vrij gauw daarna, net na zessen, en toen ik eindelijk mocht – het tegenhouden van persweeën is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan – ging het snel. 06.54 uur, ik keek zelf op de digitale klok boven me, veranderde de immense pijn in iets warms en zachts. Ze was er!

Van de allerintenste pijn naar… het gevoel van verlossing. Geen napijn, niks. Ik verloor bijna een liter bloed en dus was er wat consternatie, maar dat is vrijwel langs me heen gegaan. Ze was er, een heel klein meisje met heel veel donker haar en gezond. Ons Floortje. Toen ze vroegen hoe ze zou gaan heten, zei ik met de laatste kracht heel duidelijk: FLOORTJE. Ons mooie meisje was er en in goede handen, dus ik zakte langzaam weg. Opeens stonden er veel mensen aan m’n bed, links, rechts en van onder, maar ik kreeg amper wat mee. Ik was doodop en mede door het vele bloedverlies best van de kaart.

De eerste week

Een uurtje later ging het iets beter. Nog steeds wilde ik alleen maar slapen. M’n ouders, broertje en zusje en later m’n schoonouders arriveerden en waren uiteraard dolblij. Douchen ging ‘s ochtends nog niet goed, waardoor we ‘s middags pas weg mochten. De eerste nacht en ochtend vond ik magisch. Gelukkig was de kraamhulp er bijtijds en we hebben zoveel aan haar gehad. Ze was ook zo lief!

De eerste week hebben we borstvoeding geprobeerd, maar niks lukte. Dus dat werd flesvoeding. Daar moest ik me echt even toe zetten, maar eenmaal zo ver, gaf het rust.

Tot Floortje vijf dagen was en het huilen begon. Zes weken lang wel 12 uur per dag huilen, alleen maar op ons slapen en na zes weken waren we er klaar mee. De kinderarts zette haar op lactosevrije voeding (zie m’n andere blog) en voila, daar hadden we een vrolijk, lief en makkelijk meisje!!!

Bam – over en uit

In die verschrikkelijke kraamtijd negeerde ik m’n bekken en m’n rug; ik had wel wat anders aan m’n hoofd. Een dochter bijvoorbeeld die doodongelukkig was en hevige pijnen doorstond. Maar toen het met haar beter ging, ging het met mij slechter.

Ik voelde m’n bekken en rug enorm en toen… was het 19 december. Ik kon niet meer mijn bed uit; alleen m’n teen bewegen deed me gillen van de pijn. Ambulance, huisarts, alles is aan het bed geweest. Plassen in de luiers van je dochter… dieper kun je niet zinken. En ik zou na de kerstvakantie weer gaan werken!

De fysio heeft me na drie dagen uit bed gekregen. De morfine en alle andere troep niet. Het ging beter en ik dacht dat een beetje werken wel kon. Ik ben begonnen met elke dag twee lesuurtjes. Na één week klapte ik weer in elkaar. Dit keer duurde het vijf dagen voordat ik weer op de been was. Ik slikte een cocktail van medicijnen, die worden geschaard onder drugs. Iedereen werd ingeschakeld om Floortjes zorg op zich te nemen als Peter moest werken, ik kon letterlijk niets, behalve stil liggen en schuifelen naar de wc. Dit kon zo niet. Dus ik heb toch de neuroloog maar weer gebeld en geëist dat er opnieuw gekeken werd. En ja hoor: de MRI wees weer dezelfde hernia uit.

En toen

Ik kon kiezen: een operatie of een zenuwblokkade. Ik ben 31, dan wil je zo’n operatie niet. Het is definitief, geeft geen garanties en ze halen wel gewoon weefsel weg. Een blokkade dus en een zenuwblokkade kan herhaald worden. Maar de afspraak voor de intake alleen duurde al een maand. Een maand!! Ik zat inmiddels al een maand onder die drugs, niet beseffend natuurlijk dat iedereen om me heen een heel ander persoon zag en zich ernstig zorgen maakte. Ik nam het wel aan en ik zag de ernst er heus van in, dus ik belde neurologie maar weer eens op en ik zei dat met een baby en die medicijnencocktail een maand tot een intake gewoonweg niet kon.

Dat was de mevrouw met me eens en toevállig was er de ochtend erna een uitvaller. Eenmaal daar zei de anesthesioloog dat ze me wel aan het einde van de middag kon behandelen, anders duurde het zo lang. Eh… What? Ik verplaats even de tijd zes weken naar voren? Wat een geluk!

En nu?

Nu is de blokkade gezet en inderdaad deed de eerste week zeer, maar nu is de zenuw tijdelijk uitgeschakeld en krijg ik geen pijnprikkels meer uit m’n been. De hernia is er niet mee weg, maar je beweegt en loopt weer iets normaler waardoor je lichaam de kans krijgt om de hernia op te ruimen, in combinatie met fysiotherapie. Daarna moet ik de rugspieren gaan trainen om de uitstulping terug te duwen en hem daar proberen te houden. Maar helaas, zover zijn we nog lang niet.

Stabilisatie, mobilisatie en dan pas belasting. Ik dacht dat het sneller ging; die babystapjes is niks voor mij. Maar ik zal wel moeten, want anders lukt het niet. Inmiddels is m’n dochter een half jaar en ik ben (nog steeds) niet aan het werk. Ik mis het ontzettend en alleen al het uitzicht op dat ik heel misschien nog een klas (drie uurtjes per week) mee kan pakken voor de zomervakantie begint, maakt me blij.

Fysiek versus mentaal

Herstellen kost fysiek veel energie, maar ook mentaal. De diepe dalen zorgden voor stress en onzekerheid. Het ontzwangeren erbij gerekend, maakten de afgelopen maanden tot een rollercoaster. Het was niet niks; voor niemand, ook voor mijn omgeving niet. Zonder hen had ik het niet gered.

Maar ik heb echt het idee dat ik langzaam maar zeker weer aan het opkrabbelen ben op beide gebieden. En dat geeft positieve energie. Ik ben er nog lang niet en iedere specialist herinnert me er steeds fijntjes aan, want ik heb de neiging om te snel en teveel te willen. Tja, karaktertrekje denk ik. M’n dochter is niet anders; die diende zich ook vroeg aan en het ging snel 😉

Het begin is er in ieder geval en nu maar hopen dat mijn lichaam de boel gauw opruimt. Dan beloof ik plechtig dat ik keihard ga werken aan een goede spiercore!

 

Nadine is moeder van Floortje van 6 maanden oud. Floortje heeft wat opstartproblemen gehad, maar nu gaat het heel goed met haar. Nadine is getrouwd met Peter en ze is lerares Nederlands. Sporten gaat op dit moment even niet, maar anders loopt ze graag hard.