Zware zwangerschap, snelle bevalling en langdurig herstel – deel 1

Door Nadine – Ook ik heb getwijfeld of ik de toch best persoonlijke verhalen en details rondom m’n zwangerschap, bevalling en herstel wilde delen. Toch denk ik dat als we meer delen, we elkaar kunnen helpen.

Dit verhaal is dus niet bedoeld om te ontmoedigen, te zeuren of te kwekken. Ook niet om “alles van me af te schrijven”… dat heb ik allang gedaan in een soort dagboekje van haar eerste jaar; bovendien: daar ben ik ook te nuchter voor. Dit is niet meer dan een schets van hoe de realiteit kán zijn, zoals iedere moeder een realiteit heeft bij elke nieuwe zwangerschap en bevalling.

Zoals de titel aangeeft: m’n zwangerschap was best pittig. Dat je wat kwalen hebt, oké. Dat weet je… Maar elk trimester wel iets hebben dat (een beetje) heftig is, tot een hernia toe, verwacht je niet en is ook niet waar je op hoopt, natuurlijk.

De bevalling ging snel, eigenlijk te snel. En daarna?

Je hoopt toch binnen je verloftijd weer helemaal op de been te raken. Bij mij is het herstel nu nog steeds in volle gang. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds niet aan het werk, op een mislukte poging na.

Kortom: alles was en is nogal extreem.

Het begin

Laten we beginnen bij het begin. Woensdag 3 februari 2016. We hadden de vrijdag ervoor een behoorlijk auto-ongeluk gehad op de A1, waardoor onze auto total loss was en wij zelf ook een beetje van de kaart waren dat weekend. Maar die woensdag erna waren we weer van de schrik bekomen en kwamen terug van boodschappen doen. Business as usual dus. Peter begon ineens over dat hij mij anders vond en beweerde dat ik zwanger was. “Sorry, maar ik weet echt wel wat ik voel”, zei ik. “En ik voel niks, dus..” Om hem het tegendeel te bewijzen, deed ik een test.

Ik zag de eerste minuut niets, dus ik dacht “zie je wel” en ik liep er even bij weg. Toen ik vijf minuten later terugkwam, zag ik daadwerkelijk een vaag streepje. Huh?! Ik wachtte tot manlief terug was van de auto parkeren en toen ik de deur opendeed, merkte hij op: “Óf we hebben de loterij gewonnen, óf je bent zwanger”. Ik zei: “Loop maar mee naar boven!”. Daar lag ‘ie: behoorlijk duidelijk. Maar wel drie dagen voor mijn menstruatie en dus kon het nog misgaan. Die dagen tot zaterdag waren de langste van m’n leven! Maar op zaterdag geen ongesteldheid, en dus belde ik maandag het ziekenhuis, want na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap moest ik de gynaecoloog bellen als ik zwanger was.

Eerste trimester

We maakten een afspraak met 5 weken zwangerschap en de echo liet zien: deze keer zat het vruchtje op de goede plek. Een klein “jeeh-tje” ging er door me heen, maar nog steeds was ik zenuwachtig. Peter liet niets merken, maar ik kon zien dat hij het ook spannend vond. De gynaecoloog vroeg of we met 7,5 week terug wilden komen, om te kijken of het hartje het deed. Natuurlijk! Het duurde eeuwen, maar toen we er weer waren en er op het beeldscherm een paar pixels uit en aan gingen, was zeker dat het vruchtje een hartslag had. We mochten nu officieel naar de verloskundige over. Het voelde als een geruststelling, maar toch overleefde ik die weken als het ware. Je weet maar nooit… Daarnaast was ik extreem misselijk; ik hing alleen maar boven de wc. Op m’n werk deed ik m’n best om alles binnen te houden. Gelukkig gaf de huisarts me al gauw Emesafene waardoor het draaglijk werd. Dus echt genieten, nee. Niet echt.

De eerste termijnecho was al met 9,5 week. We waren superzenuwachtig. Zou “het” het nog doen? Wat we op het beeld zagen is nog steeds onbeschrijflijk. Na al die ellende die we hadden gehad met de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, zagen we nu een wormpje dat al bewoog met wat later armpjes zouden worden. Het stuiterde en ging alle kanten op. Spontaan moest ik huilen. Alles kwam eruit; de spanning, de emotie, maar ook het besef dat er iets levends in me groeide en snel ook. Ook Peter zag ik even slikken. Blijkbaar huilen er wel meer mensen, want de tissues werden al aangereikt. Toen was ze nog een “het” en het deed het volgens de echoscopiste perfect volgens het boekje. Wát een opluchting, en wat reden wij blij naar huis; ik achterop bij de aanstaande vader van m’n kind die zo trots was als een pauw – want bewegend beeld maakt het voor een aanstaande vader pas écht tastbaar, zei hij.

Tweede trimester

Onze rondreis naar Australië stond al voor de deur, dus nog een paar weken werken (de misselijkheid onderdrukkend, want spugen in je klas is niet tof), en dan off to Down Under. Eerder dan de 13 weken durfde ik het niet op school te vertellen, want ik was veel te bang om alsnog een miskraam te krijgen. Belachelijk natuurlijk, maar ik voelde me er beter bij. Langer wachten kon ook niet, want m’n darmen begonnen al vrij vroeg op te zetten en met die 13 weken zag je het echt al wel. Op m’n werk reageerde iedereen zo leuk; ik was verrast door alle leuke en lieve reacties. Ik ging met een fijn gevoel het vliegtuig in!

Maar voordat we gingen, wilden we wel weten wat het werd. We boekten een pretecho en toen wist ze het al voor 99% zeker, maar we moesten na vijf dagen nog een keertje terug voor de zekerheid. Het was nog erg vroeg namelijk. De tweede keer was op dinsdag, de dag van de vlucht. Stel je voor: werken tot 14.20, 15.00 echo en 17.30 naar Schiphol. Bizar! En ja, nog steeds een meisje, hoewel nog niemand dat wist.

De misselijkheid was met 14 weken vrij snel afgenomen, maar toen kreeg ik wat rugpijn. Ik dacht: natuurlijk, je baarmoeder groeit, dat is logisch. Maar ik had inmiddels al best wat last, zelfs zodanig dat ik me afvroeg of zo lang in een vliegtuig zitten wel goed zou komen. Maar het ging goed. We hebben heerlijk een paar dagen bij Peters zus in Sydney vertoefd, op een luchtbed. Niet zo lekker als een echt bed natuurlijk, dus natuurlijk mekkerde m’n rug wat. En daarna hebben we rondgereisd langs de oostkust; van Brisbane tot Cape Tribulation, in een camper. Dat zijn ook niet de beste matrassen, dus die rugpijn kwam daardoor.

Derde trimester

Eenmaal terug in Nederland hadden we een gender reveal party. Roze heliumballonnen uit een doos: een meisje!! Maar inmiddels ook échte rugpijn die niet meer te ontkennen was. Het leek sterk op de pijn die had tijdens mijn hernia het jaar ervoor, maar ik dacht dat het erbij hoorde. Maar het werd erger. Ik kon met 24 weken amper nog autorijden of zitten. Lesgeven deed steeds meer zeer en ik keek dubbel zo erg uit naar de laatste schooldag. En toen klapte er iets: in die laatste week, ik was 28 weken, kon ik bijna niets meer. Vanaf die laatste schooldag, 9 juli 2016, heb ik de boel letterlijk uitgelegen, uitgelopen en figuurlijk uitgezeten. Ik wist dat ze niet zouden wachten tot na de 40 weken, maar ik hoopte zó dat ze eerder zou komen!

Drie hittegolven later en er helemaal klaar mee zijnde, bleek dat de rugpijn zo erg was dat ik na de vakantie niet meer terug zou keren naar school voor het maandje dat me nog restte tot m’n verlof. Ik heb er erg mee gezeten; ik had geen afscheid genomen van collega’s, ik zou ze gewoon ruim een half jaar niet meer zien. Althans, niet in functie. Toen ik even thee kwam drinken, heb ik dat alsnog gedaan en dat deed me goed. Ik ben nog op vrijdag 23 september naar het feestje van een oud-collega geweest; met vluchttas en maxi cosi gereed voor áls. We maakten grapjes; stel dat ze nu kwam! Ik was toen 36.5, en nee, ik was niet echt van plan om te gaan bevallen 😉

Morgen lees je deel twee, met als onderwerpen de bevalling en het herstel.

 

Nadine is moeder van Floortje van 6 maanden oud. Floortje heeft wat opstartproblemen gehad, maar nu gaat het heel goed met haar. Nadine is getrouwd met Peter en ze is lerares Nederlands. Sporten gaat op dit moment even niet, maar anders loopt ze graag hard.