Ik vertelde niemand over mijn miskraam

Door Maartje – Mijn kinderen zijn nu 3 en 8, en vorig jaar besloten mijn vriend en ik dat we toch nog wel graag een derde kindje wilden. Ik liet mijn spiraaltje eruit halen en we gingen ervoor. Ik was vrij snel zwanger, maar helaas eindigde het in een miskraam.

Wachten tot het tweede trimester

Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, wisten we meteen dat we het niemand gingen vertellen totdat we het eerste trimester gehad zouden hebben. We wisten namelijk dat we we sowieso van mijn familie veel commentaar zouden krijgen. In hun ogen is het niet goed dat we kinderen hebben zonder getrouwd te zijn en ze hebben een paar keer een opmerking gemaakt over dat we niet goed wijs zouden zijn als we nog een kindje zouden willen.

Natuurlijk moeten we ons er niks van aantrekken, maar ik had er geen goed gevoel bij om ze het al vroeg te vertellen. En omdat we mijn ouders niks zouden zeggen, besloten we ook niks tegen anderen te zeggen. Daar kwam bij dat ik het op de één of andere manier veel spannender vond dan bij mijn vorige zwangerschappen. Ik was heel bang dat het mis zou gaan, en ik weet niet waarom.

Voorgevoel

En als het dan mis zou gaan, dan zouden mijn ouders natuurlijk zeggen dat dat Gods wil was, en dat het niet voorbestemd was. Doordat ik het voorgevoel had dat het niet goed zou gaan, heb ik heel wat zwangerschapstesten gedaan. Ik vergeleek keer op keer of het streepje nog wel net zo donker was als de keer ervoor, en als dat niet zo was, schoot ik helemaal in de stress.

De eerste echo

We zouden de eerste echo rond de 11 weken hebben. Maar toen ik 8 weken zwanger zou moeten zijn, namen opeens de kwaaltjes af. Op dat moment wist ik het al; het was mis. Ik belde de verloskundige en ze snapte me gelukkig heel goed. De dag erna mochten we langskomen, en ze maakte meteen een echo. Mijn vermoeden werd bevestigd; het hartje klopte niet meer. Het vruchtje was bijna 8 weken en bij die termijn is er normaal gesproken wel een hartslag te zien.

De verloskundige vertelde wat over een curettage als het vruchtje niet vanzelf los zou komen, en de rest van het gesprek heb ik nauwelijks meegekregen. Thuis ben ik op bed gaan liggen en daar heb ik 2 uur lang naar het plafond liggen staren.

Miskraam

De volgende dag kreeg ik buikkrampen en ik wist al genoeg, de miskraam zou beginnen. Gelukkig was mijn vriend thuis en hoefde ik niet voor de kinderen te zorgen. Het ging vrij snel en toen uiteindelijk voelde het wel een beetje als een opluchting. Het idee dat er een baby’tje zonder hartslag in mijn buik zat, vond ik helemaal niks. Nu kon ik het afsluiten.

Daarna zijn we het gewoon weer opnieuw gaan proberen, en gelukkig ben ik inmiddels weer zwanger. Niemand zal weten dat dit een regenboogkindje zal worden, ik voel eerlijk gezegd ook niet de behoefte om het te vertellen.