Lieve Roan #2

Door Tiffany – In de tijd dat Roan & ik in het ziekenhuis lagen heb ik een dagboekje bijgehouden met alles wat er gebeurde. Voor Roan zodat hij dit later terug kan lezen mocht hij dit willen en voor mezelf zodat ik alles op papier kon zetten en niet zou vergeten wat er is gebeurd. Elke twee weken zal er een Lieve Roan online komen om jullie mee te nemen in de achtbaan waarin wij hebben gezeten. Vandaag deel 2.

In deel 1 eindigden we bij het vertrek naar het WKZ.

Lieve Roan

Een rit die normaal gesproken 30 minuten zou duren werd nu in 10 minuten gereden. Rond 22.00 uurkwamen we aan in het WKZ en ik werd gelijk aan het CTG apparaat gekoppeld. Verpleegkundigen lopen in en uit om wat vragen te stellen of om mij in een andere positie neer te leggen. De bedoeling is om maar even hieraan gekoppeld te zitten, maar steeds als de verpleegkundigen willen afsluiten laat je weer een dip zien. Uiteindelijk wordt besloten om rond middernacht alvast een uitgebreid echo onderzoek te doen, ze willen je toch graag even zien want op het CTG ziet het er niet goed uit.

Pre eclampsie

Ook hier laat je je weer op je best zien tijdens de echo en de artsen vinden het beeld niet kloppen met wat ze zien op het hartfilmpje. De echoscopist kan nog net een ader vinden die naar de placenta toe gaat en maakt daarmee duidelijk dat de doorbloeding slecht is, er wordt tegendruk gegeven. Op basis hiervan moet ik na de echo mijn urine inleveren en worden mijn waardes getest.
Mijn bloeddruk is ondertussen gestegen naar 160/110 en mijn waardes zijn ook niet optimaal, ook blijkt uit het urine onderzoek dat er erg veel eiwitten inzitten. Pre eclampsie (hier lees je er meer over) (zwangerschapsvergiftiging) is dan ook de uitkomst, het is nu alleen een kwestie van afwachten of dat ik zieker ga worden of dat jouw hartfilmpjes slechter worden, als één van deze dingen het geval is dan word jij onmiddellijk gehaald. Ik ga de nacht in gekoppeld aan het CTG apparaat en nog altijd aan het magnesiuminfuus die nu ook als werking heeft om stuipen bij mij tegen te gaan. Gelukkig mag je vader bij ons blijven slapen en ga ik zo wat geruster de nacht in.

Hartfilmpjes en bedrust

Na een hele lange nacht zonder slaap, want slapen met een ctg apparaat om je buik en een infuus aan je arm is echt geen doen, komt de verpleging de kamer in. Ze gaan dit weekend een ander soort hartfilmpje bij je maken, hiervoor hoef ik maar 2 keer per dag aangekoppeld te worden. In de ochtend wordt er een hartfilmpje gemaakt met aan apparaat die een cijfer geeft aan jouw hartslag. Dit cijfer moet boven de 5 zijn, en in de avond word er een normale ctg gemaakt. Op zaterdag is jouw cijfer een 8! De avond CTG is echter minder goed en dat houdt in dat ik weer de hele nacht doorbreng gekoppeld aan het CTG apparaat. Ook krijg ik de laatste longrijpingsprik, nog 24 uur en dan is die ingewerkt vanaf dan mag je gehaald worden.

Zondagochtend krijg jij als cijfer een 6 en omdat mijn toestand stabiel lijkt te zijn mag ik losgekoppeld worden van het magnesiuminfuus. Erg fijn want dat maakt mij wat mobieler. Mobieler in de zin van dat ik weer kan omdraaien in bed zonder dat het infuus achter mijn bed blijft hangen, verder zit ik op strikte bedrust vanwege mijn bloeddruk. Doordat het magnesiuminfuus eruit is willen ze in de gaten houden of dat ook echt mijn lichaam verlaat en zich niet ophoopt dus krijg ik een katheter. Dacht ik mobiel te zijn? Think again, draaien met een katheter is namelijk ook geen pretje.

Gesprek neonatoloog & Rondleiding NICU

Omdat jij toch flink prematuur geboren zal worden komt de neonatoloog even op bezoek. Hij vertelt ons wat jij allemaal kan gaan mankeren doordat jij prematuur geboren wordt. Zo kan jij ontwikkelingsachterstanden, lichamelijke of geestelijke problemen of gedragsprobleem krijgen. Daarnaast kan het ook zijn dat je geelzucht hebt, bloedarmoede, maar ook organen die nog niet rijp zijn omdat deze nog volop in ontwikkeling zijn. Daarnaast legt hij ons ook uit hoe een prematuur kindje er uitziet na de geboorte. Jouw huid zal doorzichtig zijn deze lijkt daardoor rood en glazig. Ook zal die behaard zijn, de donshaartjes zijn er nog niet afgevallen en ook zal je hoofd in verhouding groter zijn dan bij op tijd geboren baby’s.

Na het gesprek krijgen we een rondleiding op de NICU om alvast een idee te krijgen van waar jij uiteindelijk terecht zal komen. Dit grijpt mij erg aan, overal om ons heen gaan alarmbellen af en in de couveuses zie ik iniminie baby’s liggen en overal zie ik snoeren bij die iniminie baby’s. Nu komt eigenlijk ook pas bij mij binnen dat jij hier komt te liggen, alleen, zonder ons. De verpleegkundigen zijn erg aardig en al onze vragen worden rustig beantwoord. Er wordt echt tijd voor ons genomen wat fijn is maar echt opslaan wat ons verteld wordt lukt me niet, ik ben teveel afgeleid door alles om me heen.

Nog een echo

Terug op de kamer is het weer tijd voor een hartfilmpje en deze ziet er voor jouw doen wel goed uit, dus ik mag de nacht doorbrengen zonder apparaat om mijn buik. Omdat de verpleging het idee heeft dat de magnesium mijn lichaam uit is mag ook de katheter eruit. Wat een opluchting, ik kan weer even lekker draaien in bed. Midden in de nacht word ik wakker en ik merk dat ik jou niet meer voel bewegen, terwijl je in de nacht altijd op je actiefst bent.

Ik probeer je eerst zelf wakker te maken, want ik wil niet voor niets op het alarm drukken. Je reageert niet op mijn aanrakingen en ik besluit de verpleging erbij te halen, ook maak ik je vader wakker die in een bed naast me ligt. Met de doptone horen we je hartje kloppen, maar de arts wil toch graag nog even een hartfilmpje. De verpleging en ik grappen nog wat over dat ik er waarschijnlijk weer de hele nacht aan moet liggen maar om 02.00 in de nacht worden we gehaald. Er komt weer een echo want het hartfilmpje is wel erg slecht in vergelijking met die van de avond en ze staan eigenlijk op het punt jou onmiddellijk te halen.

Op de echo is weer niets te zien en ook de artsen begrijpen het ondertussen niet meer en besluiten je toch te laten zitten. Je vader en ik gaan toch even het gesprek aan, waarom willen ze wachten tot jij zo slecht bent? Kunnen ze jou niet beter halen terwijl je nog sterk genoeg bent om te vechten in plaats van dat je dadelijk te vermoeid bent? De gynaecoloog begrijpt onze zorgen maar op dit moment lijkt de baarmoeder toch nog de beste couveuse voor jou, ze verzekert ons ervan dat ze jouw echt niet uitgeput ter wereld zullen halen. Ik ga de nacht in met het idee dat we je in ieder geval al twee extra dagen in mijn buik hebben kunnen geven.

Tiffany is op 5 september 2016, na een zwangerschapsduur van 30 weken, mama geworden van Roan. Roan woog maar 1025 en hij was dus naast prematuur ook dysmatuur. Na 60 dagen ziekenhuis mocht hij naar huis. Tiffany woont samen met Martijn, met wie ze twee jaar samen is. Verder hebben ze een hond; Tibbe. Tiffany werkt en studeert, ze werkt in de gehandicaptenzorg en ze gaat een dag in de week naar school om haar diploma te halen. Je kunt Tiffany ook volgen via haar Instagramaccount.