Even voorstellen; gastblogger Annemieke

Zo komen er maandenlang geen nieuwe gastbloggers bij, zo krijg je in korte tijd 2 enthousiaste berichtjes. Annemieke komt ons bloggersteam versterken en ze zal onder andere gaan schrijven over eiceldonatie. Ze is namelijk vervroegd in de overgang, en pas geleden heeft ze een eiceldonor gevonden! Vandaag stelt ze zich aan jullie voor.

Annemieke

Van kinds af aan droomde ik van een groot gezin. Ik kon wegdromen bij het idee wat de toekomst allemaal voor mij in petto had. Kleine dingen die mij heel gelukkig zouden kunnen maken, zoals het voorlezen van een verhaaltje voor het slapen gaan, dansen met mijn dochter met een haarborstel in onze handen op de liedjes van K3 en voetballen met mijn zoon…

Totdat ik in een verdrietige periode terecht kwam. Ik realiseerde mij dat dromen niet altijd vanzelfsprekend zijn… Dat zwanger worden lang niet vanzelfsprekend gaat en dat dit zelfs nog verder gaat dan een ivf of icsi behandeling. En dat dit niet alleen voor mij geldt, maar voor honderden vrouwen met een onvervulde kinderwens.

Even voorstellen

Ik zou mijzelf eerst even voorstellen. Mijn naam is Annemieke Koops, 35 jaar en moeder van een prachtige dochter van zes jaar. Van kinds af aan droomde ik al van een groot gezin. Ik zag mijzelf al voor mij, een lieve man aan mijn zijde, samen intens gelukkig met onze kinderen. Van jongs af aan ben ik begonnen met oppassen, ik heb in het binnen-en buitenland gewerkt voor een animatieteam en ben ik aan de PABO begonnen. Inmiddels sta ik al 14 jaar met veel plezier voor de klas.

De eerste zwangerschap

Toen ik 26 was ontmoette ik de vader van mijn dochter. Omdat ik als kind heel erg ziek ben geweest hadden de artsen mijn moeder gewaarschuwd dat zwanger worden waarschijnlijk niet vanzelfsprekend zou gaan. Zeer verrast waren wij toen wij vrij snel zwanger waren. Ik kon mijn geluk niet op, ik ging stralend mijn zwangerschap in… Ik zou mama worden!

Al vroeg in mijn zwangerschap voelde ik dat het niet helemaal goed zat. Ik was heel bang dat er iets mis was met ons kindje. Mijn gynaecoloog dacht dat dit te maken had met onzekerheid, het was immers ook ons eerste kindje. Mijn buik bleef maar groeien en groeien (abnormaal), zoveel dat de arts zich toch zorgen ging maken en wij extra echo’s kregen. Daar kwam uit dat ik veel te veel vruchtwater had en dat daarom mijn buik vele malen dikker was dan normaal gesproken het geval hoort te zijn.

Een hartafwijking

Ik hoefde mij verder geen zorgen te maken, zei de arts. Toch gingen deze zorgen niet weg en werd er besloten om mij met 38 weken in te leiden. En toen sloeg het begin van zes toch wel verdrietige jaren toe… Zeven uur na de geboorte van onze dochter stikte zij. Zij liep blauw aan en zat in een levensbedreigende situatie. Ze is gereanimeerd en heeft op de intensive care gelegen.

Neurofibromatose type 1

Na vele onderzoeken en opnames kwamen de artsen erachter dat ze een hartafwijking had. Omdat ik exact dezelfde hartafwijking heb, werd ik doorgestuurd naar de afdeling klinische genetica. Na maanden ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en bloedafnames, kregen wij de diagnose neurofibromatose type 1. Een genafwijking die voor 50 procent overdraagbaar is en waarbij vooraf niet is te overzien in welke mate de “ziekte” zou worden overgebracht. Een tweede zwangerschap zou aanzienlijk risico’s met zich kunnen meebrengen.

Dit was een grote klap, want een tweede zwangerschap zou dus niet zo vanzelfsprekend gaan. Helaas kwam na dit verdrietige nieuws ook nog een scheiding en stond ik er alleen voor met mijn toen 1 jarige dochter. Toch bleef ik mijn droom koesteren en had ik nog hoop… Ik zou ooit nog een keer mama worden als de tijd daar rijp voor was.

Stichting Kinderwens

De jaren die volgden ben ik meerdere malen naar Stichting Kinderwens geweest. Omdat ik alleenstaand was ben ik begonnen met een informatieavond voor alleenstaande moeders. Echter, zou dat via inseminatie gaan. Een risico, omdat ik gendraagster ben en er 50 procent dus kans zou zijn dat dit kindje dan ook nf1 zou hebben. Die gedachte stelde mij niet gerust en vond ik enerzijds ook egoïstisch. De artsen stelden mij PGD voor (een traject waarbij ivf wordt toegepast, echter gaat dit traject nog een stukje verder, omdat dan alleen de eicellen gebruikt worden die niet zijn aangedaan met het foute gen).

Ik was erg te spreken over dit traject, dus nam ik het besluit om eind 2014 voor een intakegesprek te gaan. Echter had ik voor dit traject een levende donor nodig. Gelukkig wilde een goede vriend mij hierbij helpen. De jaren die volgden heb ik meerdere ziekenhuizen bezocht om te kijken of ik mijn droom kon waar maken en of ik dan toch als alleenstaande moeder nog een tweede kindje zou mogen krijgen (met een donor, in combinatie met PGD).

Omdat je zo’n beslissing weloverwogen moet maken, wilde ik het ook de tijd geven. In december 2015 kreeg ik een relatie met mijn beste vriend, hij wist als geen ander waar ik de afgelopen jaren zo intensief mee bezig was geweest en samen kozen wij ervoor om voor een kindje te gaan. Eindelijk zou mijn droom een stukje dichterbij komen… Dacht ik…

Vervroegde overgang

Nadat afgelopen maanden/ weken er meerdere onderzoeken zijn geweest voor het PGD traject, heb ik onlangs gehoord dat mijn eicelvoorraad zeer laag is. Met een fsh van 10,9 een amh van 0,4 en een afc van 2, kom ik helaas niet in aanmerking voor PGD. Van een mooie droom ben ik beland in een nachtmerrie en is de grond onder mijn voeten werkelijk weggezakt. Het nieuws van de afgelopen jaren kon ik heel goed verdragen en kon ik een plekje geven of oprecht zeggen dat het met een reden was, want door sommige gebeurtenissen in je leven word je sterker. En ik ben niks voor niks de moeder van een meisje die meer zorgen nodig heeft ( mijn dochter heeft autisme) Maar deze boodschap, dat mijn lichaam te weinig eitjes heeft en dat dat mijn droom lastiger maakt om nog een keer mama te worden, komt als een donderslag bij heldere hemel aan.

De artsen stelden voor om een ivf poging te proberen en dan in mijn eerste trimester een vruchtwater punctie te doen. Deze optie zorgde weer voor een klein beetje hoop. Een andere optie zou eiceldonatie zijn, maar dit is een traject waar wij pas na onze ivf traject over willen nadenken.

De afgelopen maanden ben ik ontzettend veel bezig geweest met fertiliteit en dan voornamelijk met fertiliteitsproblemen. Tijdens deze zoektocht stuitte ik op eiceldonatie. Want wat als zwanger worden na een ivf/icsi behandeling niet lukt? Wat als je geen goede eicellen meer hebt vanwege een chemokuur wat je vroeger hebt moeten ondergaan? Wat als je drager bent van een genetische afwijking en deze afwijking kan je doorgeven aan je kinderen? Wat als je op je 27ste vervroegd in de overgang bent, of sterker nog.. nog jonger…

Eiceldonatie

Voor al deze vrouwen is er dan maar 1 mogelijkheid om zwanger te worden en dat is met behulp van eiceldonatie! In Nederland is er een groot tekort aan eiceldonoren. Ook is er nog niet zoveel over bekend. Sterker nog, het merendeel van mijn vriendinnen en collega’s had hier nog nooit iets over gehoord!

Ik wil heel graag mij voor deze groep vrouwen hard gaan maken! Hoe mooi zou het zijn als ik andere vrouwen met een grote kinderwens, waarbij het niet vanzelfsprekend is vanwege een lage eicelvoorraad of een genetische afwijking die overdraagbaar is of door chemotherapie in het verleden ( waardoor hun eigen eicellen zijn aangetast) zou kunnen helpen! Ik ben bezig met het opzetten van een foundation en heb ook een Facebook groep voor eiceldonatie: het kostbaarste geschenk.

Eiceldonatie is een groot gebaar en gaat natuurlijk ook niet vanzelfsprekend, maar al zou ik een paar vrouwen in Nederland kunnen helpen door aandacht te vestigen op het tekort…dan zou dat toch een ontzettend mooi gebaar zijn. Hoe fantastisch zou het zijn dat vrouwen, die geen kinderen kunnen krijgen met hun eigen eicellen, ook geholpen kunnen worden. Ik vind echt dat elke vrouw, met een intense kinderwens, de mogelijkheid moet kunnen krijgen om mama te kunnen worden.

 

Wil jij ook gastbloggen voor Voormamasdoormamas.nl? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl!