Buikdrager en fietsen met je kindje

Door Nadine – Disclaimer: ben je allergisch voor moeders die doen wat ze denken dat goed is, maar ook doen wat ‘verboden’ wordt in allerhande opvoedboekjes en schoolpleinpraatjes, lees dan vooral níet verder.

Intuïtie

Want ik ben zo’n moeder namelijk; eentje die vaart op intuïtie en vooral voor heel veel liefde voor mijn kind. Je mag er vanuit gaan dat iedere moeder haar dingen doet vanuit liefde voor haar kind, dat sowieso.

Maar mijn intuïtie is altijd al een bepalende factor geweest voor beslissingen in mijn leven en van de beslissingen die ik puur op intuïtie genomen heb, heb ik nog nooit spijt gehad.

Dus leuk, al die boekjes die voorschrijven “hoe het moet” of alle lieve dames van het consternatiebureau die erop hameren je kindje volgens het/hun boekje te hanteren… ik doe het op mijn manier. Sterker nog, mijn eigen moeder geeft soms advies waar ik vervolgens niets mee doe (sorry mam, komt zelden voor).

Mamamaffia

Waar ik naartoe wil? Naar de buikdrager en de fiets, maar vooral eerst naar dat we elkaar gek maken. De MM, beter bekend als de Mamamaffia, maakt elkaar gek. De mamamaffia zijn moeders die andere moeders al dan niet openlijk bekritiseren om de keuzes die zij maken. Hard tegen hard kan dat gaan hoor; kijk voor enig voorbeeld maar eens op een willekeurig forum.

Laten we voorop stellen dat een vrouw geprogrammeerd is om te zorgen, vooral voor kindjes maar eigenlijk voor alles, en doet dat naar eer en geweten zo goed mogelijk. Kan ik niks aan doen; dat is evolutionair bepaald (vraag maar aan onze BN’er-bioloog).

MAAR…. waarom dan die beterweters? Heel simpel. In deze maatschappij wil de één het nog beter doen dan de ander, man en vrouw trouwens en in alles. Bij moeders uit zich dat bijvoorbeeld in: het nog een stapje harder zetten om het huis schoon en opgeruimd te hebben zodat haar kennis denkt: zo, goed voor elkaar hoor! Of in het kopen van een leuker shirt dan het beste vriendinnetje van haar dochter, of in het net even enthousiaster langs de lijn staan bij haar zoontje. Ze doet dus net even nog meer haar best om vooral ‘the perfect mom’  te zijn. Dat verplichte, opzichtelijke “net even meer je best doen”. Hou eens op!

Niet maakbaar

Proefondervonden: Het leven is niet maakbaar, hoe erg we soms ook willen. We eisen van alles; we lijken consumenten die ook op onpeilbare en vooral onbevattelijke zaken grip willen hebben. Lukt niet. Echt niet. En dat alles om maar een overzichtelijk leven te hebben waarin alles perfect geregeld lijkt te zijn en je ook nog eens keurige kindertjes hebt, maar ondertussen op vrijdagavond huilend van verdriet en vermoeidheid in bad zit omdat je teveel, te vaak, te lang doet wat een ander verwacht. Een ánder! Hallo!

Doen wat goed voelt

Jij bent toch de moeder? Er vanuit gaande dat je een (emotioneel) stabiel persoon bent, voor jezelf kan zorgen en normaal kunt denken, dan weet jij toch zeker zelf wel wat goed is voor je kind? Zo ben ik, zo is mijn man en zo zijn we gelukkig ook nu m’n dochtertje er is. De ongeruste blikken van onze moeders zijn in de meeste gevallen al gauw veranderd in gerustgestelde glimlachjes, wanneer we onze spruit op een ‘andere manier dan vroeger’ optilden. Om maar wat te noemen. Het gaat erom, dat je doet wat goed voelt.

Buikdrager en fietsen met je kind

Dan ben ik nu veilig aanbeland bij mijn onderwerp: fietsen met je kind in de buikdrager. Ook hier weer een disclaimer, maar deze keer een serieuze: ik heb het bij een buikdrager over zo’n stevige, met allerlei riempjes en stevige stukken enzo. Ik heb zo’n hele ergonomische grijze buikdrager met gave sterren (ik hou van sterren) met toen nog een speciale newborn-inzet. Ook heb ik een elektrische fiets; wat betekent dat je vanuit stilstand naar fietsen zelf heel makkelijk op gang bent en dus veilig stabiel bent. Die combinatie maakt het dus allemaal makkelijker en vooral veiliger. Ik heb het hier uitdrukkelijk wel over één kindje; ik heb geen ervaring met nog eentje in een kinderzitje achterop.

Onveilig?

Door mijn bekkenpijn mocht ik geen lange stukken lopen en in de auto rijden deed onwijs zeer. Geen veilige situatie. Dus wat houd je dan over? Inderdaad, de fiets. Natuurlijk kun je vallen, door een onhandige actie van jezelf of van een ander. Maar er kan ook wat gebeuren als je je kindje op een verjaardag even aan tante Truus geeft die in geen jaren meer een kind op schoot heeft gehad. En natuurlijk fiets je niet als het vriest. En liever ook niet op tijden of plaatsen waarvan je weet dat er veel mensen tegelijk zullen zijn. Er kan altijd wat gebeuren. Hoe dan ook.

Geen keus

Ik had niet veel keus, dus ik durfde het aan. Ik deed haar een niet te dik jasje aan, warme zachte slofjes aan, mutsje op en ze zat lekker dicht tegen mama aan. Ik heb een zwangerschapsjas voor de winter dus die gaat daar goed overheen, en als de dagen wat warmer zijn, dan heb ik een soft shell aan.

Zo ben ik regelmatig met dochterlief naar de dokter, de apotheek, het ziekenhuis, de stad enzovoorts geweest. Met de buikdrager, op de fiets.

Natuurlijk twijfelde ik soms of ik geen achterlijke idioot was. Maar als je geen keus hebt, zoals ik toen, maar ook niet gillend gek wilde worden tussen de vier muren van je huis en/of van mijn gillende kind (zie mijn andere blogs), en wel nog ergens wilt komen, dan moet je wel. En dan is er niets veiliger dan een stevige buikdrager die dicht tegen mama aanzit, en een goede, veilige fiets. Kindje rustig en mama mobiel. Iedereen blij!

 

Nadine is op 25 september 2016 moeder geworden van Floortje. Floortje heeft wat opstartproblemen gehad, maar nu gaat het heel goed met haar. Nadine is getrouwd met Peter. In het dagelijks leven geeft ze Nederlands op een middelbare school. Op sportief gebied liggen de activiteiten nu even stil, maar anders loopt ze graag hard.