Wat als de wolk niet zo roze is?

Door Nadine – Wat als de wolk, waar iedereen op schijnt te verkeren zodra je verneemt zwanger te zijn en bevallen bent, niet zo roze wordt als je had gehoopt?

Vooraf

Om de zwangerschap van Floortje in het juiste daglicht te plaatsen, is het denk ik belangrijk om te weten dat die zwangerschap niet mijn eerste was. Wij hebben het geluk erg vruchtbaar te zijn. De eerste keer was meteen raak, maar die zwangerschap is helaas uitgelopen op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (daar lees je hier meer over), die gelukkig niet operabel hoefde te zijn. Dat bleek ook gelukkig het geval: ‘het’ slonk langzaam maar zeker en na drie maanden elke week bloed prikken in het ziekenhuis en tig echo’s verder, was ‘het’ weg. Het is een lang verhaal waar ik niet al te uitgebreid op in wil gaan, maar dat het hele zwanger zijn al iets minder fel roze was, is wel duidelijk.

Er overheen

Mijn man en ik waren er vrij snel overheen, want laten we eerlijk zijn: dit “lucky shot” was dan niet goed gegaan, wij behoorden gelukkig niet tot de mensen die jaren bezig zijn en telkens teleurstellingen te verwerken krijgen. Dus wij vonden dat wij niet moesten zeuren en wij waren vol goede moed (wachtend op goedkeuring van de artsen).

Daarnaast heb ik in dat jaar een rughernia gehad. Die is na een half jaar vanzelf over gegaan, maar de gevolgen van niets kunnen doen, waren tijdens die periode goed merkbaar. Je komt in een soort isolement; omdat je niets kunt, zie je niemand, je onderneemt geen leuke dingen meer en het was ook nog eens in de zomer… en pittig ook voor je partner op wie best veel terecht komt. We waren net van die hernia af, tot dit gebeurde. 2015 leek tot dan toe dus niet echt ons jaar.

Goed nieuws

Toen de artsen groen licht gaven na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, eind 2015, probeerden wij het begin 2016 weer en ja hoor: weer in een keer zwanger. Onder strenge controle van de gynaecologe wisten we deze keer zeker dat dit vruchtje goed zat én een kloppend hartje had. Maar de zorgen bleven, hoe erg ik mijn best ook deed om realistisch te zijn. Het is me blijkbaar allemaal toch niet in de koude kleren gaan zitten, hoe “stoer” we eerst ook deden.

In het eerste trimester was ik heel erg misselijk. Ik slikte emesafene, een pilletje van de dokter tegen misselijkheid. Het hielp gelukkig iets. Tegen de tijd dat ik 13, 14 weken was, werd de misselijkheid minder. Gelukkig maar, want we zouden vertrekken voor een rondreis naar Australië. Tegen die tijd wisten we al dat we een meisje zouden krijgen, maar hielden dat geheim tot de gender reveal party, wanneer we weer terug waren uit Australië.

“Sorry, maar je hernia is terug..”

Tijdens de reis had ik wat last van mijn rug, en ik dacht nog dat het aan de reis en de zwangerschap lag. Gaandeweg onze roadtrip werd het erger, en nog steeds weet ik het aan de omstandigheden (reizen in een campertje, niet echt een Auping-matrasje natuurlijk). Bij terugkomst was het zodanig, dat zitten echt onprettig werd. Met 24 weken belandde ik dus weer bij de fysio die me vertelde dat mijn hernia waarschijnlijk weer terug was, plus bekkenpijn.

Daar zit je dan. Net over de helft van je zwangerschap met een erg onprettig vooruitzicht. De boodschap leek hierop: “Het wordt alleen maar erger en we slepen je naar die 40 weken, langer dragen is onverantwoordelijk”.

Werken werd steeds lastiger en eigenlijk had ik al veel eerder moeten stoppen, maar goed. Met de zomervakantie, met 28 weken, viel ik keihard uit. Ik ben niet meer teruggekeerd en lag tot de bevalling vrijwel de hele tijd plat, met wat kleine loopjes, fietstochtjes en yoga-oefeningen hier en daar.

Drie hittegolven verder en nauwelijks de kans om sociaal mee te doen met wat dan ook, was ik helemaal klaar met die rug en die zwangerschap. Ik kon het wel 16 oktober kíjken.

Gelukkig besloot Floortje met 37 weken te komen! Zo snel ze zich aankondigde, zo snel was ze er ook. Lekker op tijd; de vliezen braken 24-9 ‘s middags en ‘s ochtends vroeg op de 25e was ze er. Bovendien leek mijn rugpijn meteen over, halleluja!

Terugval

Na een aantal weken zoekende te zijn wat er toch met ons 24/7 huilende kind aan de hand was (lactose-intolerantie, daar schrijf ik nog wel een andere keer over), ging het een paar weken goed. Ook met mij, totdat de pijn er langzaam toch weer in sloop. Je geeft niet toe, je hebt excuses: het komt door de buikdrager, het zijn nog hormonen, et cetera.

En dan is het 19 december. Het schiet erin enzo ging zowat tegen de vlakte van de pijn. Ik kwam ‘s ochtends m’n bed niet meer uit, want bij elke beweging verkrampte m’n hele lijf. Ik gilde het uit. Er kwam zelfs een ambulance aan te pas, want ik kon niet eens mijn teen bewegen zonder gillen.

De feiten: Je plast in de luiers van je dochter, je komt erachter dat je niet gevoelig bent voor Naproxen, Tramadol, en zelfs niet voor morfine (en alle andere zware middelen), behalve diazepam. En het allerergste? Je kunt gewoon niet voor je eigen kind zorgen.

Vooruitgang

Langzaam en met behulp van de fysio kwam ik voorzichtig uit bed. We bouwden het op en het ging best lekker. Voor ik het wist stond ik dus weer – voor een paar uurtjes weliswaar – voor de klas, want ja: ik móest er uit, weer beginnen, m’n leven weer oppakken. Ik keek er zo naar uit! Moeder zijn is leuk, maar ik wilde ook graag weer werken. Ook al kon dat maar voor een paar uurtjes, want de fysio had liever dat ik nog helemaal niet ging… maar dan ken je mij nog niet.

Totdat, na een week, ik keihard werd afgestraft. Het schoot er weer in. Deze keer harder nog dan eerst. Weer in bed, vijf dagen lang, ik was nog verder heen dan eerst. Ik hoor je denken: “Wie niet wil luisteren, moet maar voelen toch?” Nou, inderdaad. Ik heb het geweten. En die arme man van mij… weer voor twee zorgen. Gelukkig waren m’n ouders er ook nog.

En wat hebben we hiervan geleerd?

Zo. Dat lijkt me duidelijk. Eerst mijn lichaam laten herstellen, en dan komt pas heel ergens in de verte de rest. Mijn kind heeft een sterke moeder nodig (en mijn man een sterke vrouw). Geen halve. Dus aanpakken die revalidatie en prioriteiten stellen, hatsikidee. Herstellen met die hap!

En vandaag heb ik een mijlpaaltje bereikt: na vijf dagen eindelijk weer kunnen douchen. Zelf. Haren gewassen. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor een douche!

 

Nadine is op 25 september 2016 moeder geworden van Floortje. Floortje heeft wat opstartproblemen gehad, maar nu gaat het heel goed met haar. Nadine is getrouwd met Peter. In het dagelijks leven geeft ze Nederlands op een middelbare school. Op sportief gebied liggen de activiteiten nu even stil, maar anders loopt ze graag hard.