Rapley, eng?

Eén van de redenen waarom ik Nomi’s hapjes pureerde, was omdat ik het eng vond om haar een groot stuk in haar hand te geven. Toen ze een paar weken oud was heb ik me verdiept in Rapley en ik was er heel enthousiast over, maar toen de eerste hapjes dichterbij kwamen, begon ik terug te krabbelen. Bij Lenn ging het anders. Ik nam me voor om deze keer wel vaste voeding aan te bieden volgens de Rapley methode, en dat doen we inmiddels al ruim twee maanden.

Eng?

Net voordat Nomi haar eerste hapjes kreeg, krabbelde ik dus terug. Ik was bang dat ze zich zou verslikken en dat het haar niet zou lukken om dat zelf op te lossen. Want wat was er een groot stuk in haar keel schiet? Het leek me doodeng en ik besloot haar hapjes toch maar te pureren.

Later bleek dat ze zich ook prima kon verslikken in gepureerde hapjes. En uiteindelijk moest ze toch grote stukken leren eten, en toen verslikte ze zich ook wel eens. Dat loste ze zelf goed op, en daarom wilde ik de Rapley methode bij Lenn toch wel gaan proberen.

Van tevoren vond ik het natuurlijk wel weer eng, maar ik had me wat beter ingelezen in het verslikken en stikken. Dat stelde me wat meer gerust. Ik wist wanneer ik moest ingrijpen en ik leerde ook dat het heel normaal is dat een baby zich soms verslikt.

Het begin

De eerste keer dat Lenn zich verslikte schrok ik, maar hij loste het zelf heel goed op. Het viel me toen meteen op dat hij er helemaal geen last van had. Hij hoestte het stukje weer uit en doordat het kokhalsreflex van een baby ver voorin de mond zit, redden ze zich over het algemeen heel goed als ze grote stukken eten. Lenn ging meteen weer door met zijn eten en er was niks aan de hand.

Daarna verslikte Lenn zich natuurlijk nog wel eens, maar eigenlijk niet vaak. En hij heeft zich ook nooit heel erg verslikt, het is altijd zo weer over.

Reepjes, plakjes en stomen

Baby’s zijn dus prima in staat om grote stukken te eten, maar je kunt ze het makkelijker maken (en minder eng voor jezelf) door het voedsel in reepjes of plakjes aan te bieden. Bij sommige dingen, zoals appel, is het verstandig om het te stomen. Appel is vrij hard en het is daarom wat moeilijker om het weer uit je keel te krijgen. Niet iedereen stoomt het, maar zelf vind ik het een wat prettiger idee en ik merk dat het voor Lenn op die manier ook wat makkelijker is om het te eten.

Verder snijd ik veel dingen doormidden of in vieren. Op de foto bovenaan zie je bijvoorbeeld dat ik spruitjes in vieren heb gesneden. Eigenlijk doe ik alles wat rond is in ieder geval doormidden. Ronde aardappeltjes, besjes, et cetera.

Helemaal niet eng

Inmiddels vind ik het helemaal niet meer eng. Lenn verslikt zich nog wel eens, bijvoorbeeld als hij te gulzig aan het eten is. Maar dat is binnen een paar seconden opgelost. Verder blijf ik altijd bij hem als hij aan het eten is, gewoon voor de zekerheid (en voor de gezelligheid!).

Heb jij ervaring met Rapley?