Ode aan onze bijna-dreumes

Door Nadine – Wow. Dan wordt je kindje al bijna 1! Dat is snel gegaan. Je kunt je je bevalling nog levendig voor de geest halen, de eerste week herbeleef je makkelijk als je alleen maar een foto ziet en je kunt je nog prima herinneren wanneer je kroost doorsliep. Maar… waar is de rest van de tijd gebleven?

Het lijkt wel alsof de tijd af en toe grote sprongen gemaakt heeft. “Opeens” at ze vast voedsel, “opeens” zat ze en “opeens” wordt ze bijna 1. En is mama druk bezig met de voorbereidingen daarvoor, waarop papa hoofdschuddend mompelt dat ze volgende máánd pas jarig is.

Ach, daar ben je moeder voor, denk ik dan maar. Wat me overigens wel verbaast, want hoe vaak heb ik geroepen “zo’n moeder word ik niet”? En wat heb ik mijzelf vaak versteld doen staan, want uiteraard, “zo’n moeder” ben ik wel. Maar echt.

Zo eentje die nog steeds honderden euro’s uitgeeft aan kleding, maar niet voor zichzelf. Zo eentje die heus rustig de zorg aan manlief mag overlaten in de ochtend, maar het instinct niet kan weerstaan en na vijf minuten alsnog meehelpt met het oogappeltje aankleden. Zo eentje die plotseling de waterrakkers voelt opkomen, alleen maar omdat ze zo lief in haar eentje speelt. Zo eentje die… afijn. Ik ben er dus zo één.

Dit (eerste) jaar heeft haar zo erg veranderd. Bizar wat de natuur regelt: van een afhankelijk, klein hoopje mens naar een (nog steeds afhankelijk, ook al is het “zelf doen”) minimensje met een eigen persoonlijkheid en vooral een eigen willetje. Die kan staan, die stapjes doet met haar handjes nog veilig in de mijne. Met mooie haartjes, die ze al met haar geboorte had, maar die nu nog langer en voller zijn en vooral zo erg licht van kleur zijn geworden. Met prachtige, felblauwe, grote ogen die onderzoekend, nieuwsgierig, brutaal en ondeugend kunnen kijken. Of heel erg verdrietig, met een extra glans van dikke tranen. Of toegeknepen zijn van het lachen. Want ze lacht veel. Ze lacht altijd. Ze is zo blij, zo enthousiast. Zo’n zoet kind. En gelukkig vinden wij dat niet alleen, wat mijn moederhart weer vult met trots.

Maar ook ik ben veranderd. Ik ben “zo’n moeder” geworden. En weet je? Het interesseert me niets. Zoals zoveel me niet of minder interesseert. Als ik iets geleerd heb van haar komst, is het wel dat niets meer boven haar gaat. Ik hou van niemand of niets méér dan van haar. Haar welzijn, haar blijheid, maar ook haar verdriet of pijn voel ik mee. Ik leer elke dag van haar, zonder dat ze dat weet. Zoals? Geduldig zijn. Genieten van kleine dingen. Onbevooroordeeld ergens op af gaan. Nieuwsgierig blijven. Uitproberen. Vallen en weer opstaan. Man, wat een lieve en goede juf is ze. Maar dat hoeft ze niet te worden.

Zij mag alles worden wat ze wil. Maar ze moet vooral iets blijven… Haar mooie zelf.