Naomi vertelt; mijn dochter is in mijn buik overleden

Naomi werd in september 2016 moeder van Guusje. Acht maanden later was ze opnieuw zwanger, maar de grootste nachtmerrie van iedere zwangere vrouw kwam uit. Haar dochtertje Saar overleed vorige maand in haar buik. Hier blogt ze over op MamavanGuusjeenSaar.nl, en vandaag deelt ze haar verhaal met ons.

Door Naomi;

Ik ben Naomi Dellaert- De Decker, ik ben sinds september 32 jaar oud en ben al weer 4,5 jaar getrouwd met Robbert. Samen wonen we in de Zandstraat een klein gehuchtje in de provincie Zeeland. In het dagelijks leven werk ik als Verzorgende IG in de ouderenzorg.

Guusje

Op 4 september 2016 werd om 04:05 onze eerst dochter geboren, Guusje. Guusje is een dysmatuur baby wat betekent dat ze te klein was en te weinig woog voor de zwangerschapsduur van 37,5 week zwangerschap. Ze was namelijk 43 cm en 2176 gram maar nu na 15,5 maand is ze altijd klein voor haar leeftijd 73 cm en 9050 gram, maar niet té klein.

Opnieuw zwanger

Na acht maanden bleek ik zwanger te zijn , dat was voor mij zeker even schrikken maar ik was al snel gewend aan het idee om weer moeder worden.

Zowel de zwangerschap van Guusje als de 2^de gingen erg moeizaam. Al met 15 weken zo moeizaam en veel moe door o.a. VIT B12 te kort en veel harden buiken. Dus toen ben ik minder uren gaan werken en bij de laatste zwangerschap ben ik zelfs moeten stoppen met 28 weken zwangerschap.

Naar het ziekenhuis

Als ik maar genoeg rust nam dan ging het goed tot die dag van 15 november. Na een nacht wakker te zijn geweest omdat ik het gevoel had dat er iets niet klopte ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan om te vragen of ze er toch even naar wilde kijken. Mijn moedergevoel zei dat het mis was omdat ik me niet meer goed kon herinneren wanneer ik haar echt gevoeld had (ik dacht zelf die middag/avond nog even).

Overleden

Na dat op de CTG niets te horen was wist ik het eigenlijk diep van binnen wel maar pas toen de gynaecoloog kwam om een echo te maken bleek dat het kleine meisje in me buik was overleden. Ik heb toen Robbert gebeld op zijn werk dat het slecht nieuws was en dat het beter was dat hij naar huis kwam. Maar voor ik er erg in had vertelde ik dat meisje was overleden, gelukkig is hij toen door zijn collega’s naar het ziekenhuis gereden.

Daarna ging alles zo snel, je krijgt veel informatie van de gynaecoloog van dienst waar ik maar de helft nog van weet. En dan moet je naar huis met je dikke buik om er samen over na te denken wanneer ze geboren moest worden.

De volgende dag gingen we samen met lood in onze schoenen naar mijn eigen gynaecoloog toe en die had geregeld dat als ik het wilde er de volgende dag een keizersnede gepland zal worden.

Een keizersnede

Daar gingen we dan, vrijdag ochtend 17 november naar het ziekenhuis om te bevallen maar wetende dat ik naar huis zou gaan zonder een baby. Daar heb ik een uur voor de bevalling nog de crematie geregeld omdat we dat helemaal vergeten waren

Saar

Ik ben bevallen via een keizersnede en om 11:50 is onze dochter Saar ‘stil’ geboren. Via een keizersnede bevallen van een levenloos kindje wordt alleen gedaan in hoge uitzonderingen maar in dit geval vond de arts het een beter idee omdat de baby overdwars lag.

Het moment dat ze zeiden Saar is geboren stortte me wereld echt even in. Nu was het echt zo mijn kleine meisje is dood gelijk vroeg. Ik me af waarom. Ze was helemaal af en een complete kopie van haar grote zus.

Die dag is Saar de hele dag bij ons op de kamer geweest. Soms in onze armen maar soms ook in een speciale koelwieg zodat ze toch dicht bij mij was. Ook zijn er van Stichting Make a Memory foto’s gemaakt voor als herinnering voor later voor ons, maar ook als Guusje groot is en wil zien wie haar zusje was.

Die avond zochten een kistje uit en schreven daar drie teksten op:

Slaap zacht lieve prinses xxx – papa

De hemel heeft er een engeltje bij. Mama zal altijd van jouw houden Dag lieve Saar Dikke kus Mama

Jij zal altijd mijn sterretje in de hemel zijn mijn lief klein zusje xxx-jes je grote zus Guusje

Afscheid nemen

De dag er na hebben we besloten om ’s avonds tot het besluit samen gekomen om die avond samen afscheid te nemen van Saar en voor altijd het kisje dicht te doen.

Toen Robbert daarna weg liep met het kistje in zijn armen brak me hart en raakte ik in paniek. Hoe kan zo’n mooi klein meisje dood gaan, wat er daarna is weet ik niet meer van omdat ik zo in paniek raakte.

De dag erna mochten we naar huis daar liep ik dan van de kraamafdeling af zonder baby.

Thuis hebben we de eerste week kraamzorg gekregen gelukkig de zelfde als we bij Guusje hadden gehad daar heb ik zeker heel veel steun aan gehad.

Crematie

De dinsdag daarna hebben we haar laten cremeren en hebben we met zijn 2^e afscheid genomen (ik vond Guusje nog te klein) en zijn we ’s avonds samen gekomen met familie.

Het is nu vandaag als ik dit schrijf precies vier weken geleden en het verdriet wordt nog niet minder. Wel heb ik geleerd om hulp te vragen en probeer ik ook verder te gaan want ik ben niet alleen moeder van Saar maar ook moeder van Guusje en voor haar moet de wereld gewoon door draaien.

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.