Mijn bevallingsverhaal

Door Berdien – Mijn bevalling.. Tja die begon in de bioscoop… Best bizar als ik daarover nadenk. Het was 5 augustus 2016 en ik was vijf dagen overtijd. Ik was bij de verloskundige om mij voor de tweede keer te laten strippen. Ik was die hele zwangerschap zo zat. Ik had geen makkelijke zwangerschap gehad (volgens mij zijn er maar weinig zwangerschappen makkelijk trouwens). Vanaf week 9 had ik al bekkenpijn, in week 21 en 24 ben ik in het ziekenhuis geweest in verband met bloedverlies, veel last van maagzuur, vreselijke pijn in mijn ribben en vanaf week 38 elke nacht last van voorweeën.

Strippen en naar de bioscoop

Ondanks alles was ik enorm dankbaar voor het wondertje wat groeide in mijn buik, dat getrappel de hele dag door: wauw! Maar goed, terug naar mijn bevalling. Op 5 augustus liet ik mij strippen. De verloskundige zei dat ik maar eens een keer wat anders moest gaan doen dan thuis zitten en mijn huis schoon maken. Zij adviseerde mij een dagje Scheveningen (stiekem moest ik hier heel hard om lachen, ik zag mijzelf al waggelen over het strand). Zo braaf als ik ben, luisterde ik wel. Jurjen en ik bedachten een plannetje om wat afleiding te zoeken. We zouden naar de bioscoop gaan en daarna samen ergens wat eten. Halverwege de middag bedacht ik mij dat het mij niet zo prettig leek om na twee uur stil gezeten te hebben in de bioscoop, ook nog de avond door te brengen op een stoeltje in een spareribs restaurant. Dus belden wij het restaurant af en zorgden wij ervoor dat onze spareribs thuis bezorgd werden, dit was vast al een voorteken.

In de pauze van de film kreeg ik vreselijke last van mijn rug. De pijn kwam en ging. Ik merkte dat ik echt op mijn ademhaling moest letten om de pijn enigszins dragelijk te maken. Na de film wist ik niet hoe snel ik daar weg moest komen. Jurjen en ik hadden door dat dit wel eens serieus kon zijn.

Weeën

Eenmaal thuis, wisten we het zeker… Het was begonnen. Die voorweeën waren er niks bij! Aan de rand van de box stond ik de weeën weg te puffen, terwijl Jurjen zijn spareribs op at, haha. De weeën kwamen om de twee minuten en na een uur vond ik het tijd om de verloskundige te bellen. Die kwam en stelde vast dat ik 2-3 centimeter ontsluiting had. Het was toen 20.30 uur. Om 00.00 uur zou ze terug komen om te kijken hoe we de nacht in gingen.

Thuis bevallen?

Toen zij weg ging, werd het allemaal heel erg heftig. Ik ging onder de douche, maar daar kreeg ik direct een weeënstorm. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en raakte in paniek. Na een uur heb ik gevraagd aan Jurjen of hij alsjeblieft de verloskundige wilde bellen. Zij was er om 22.30 uur en zei dat ik 8 centimeter ontsluiting had. Ze vond het dan ook niet zo gek dat ik in paniek was geraakt. Nadat zij dit had vastgesteld, wilde ik zo snel mogelijk weer onder de douche, maar ik was inmiddels zo uitgeput door alle slapeloze nachten, dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan. Gelukkig had ik om 23.30 uur volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Toen ik dat hoorde, was ik zo blij en opgelucht, ik ging gewoon thuis bevallen! Helaas, liep het anders.

Toch naar het ziekenhuis

De weeën zwakten helemaal af. Ik zat te lachen in bed, terwijl dit niet een heel fijn gevoel zou moeten zijn. De verloskundige had wel door dat het niet klopte. Waarschijnlijk was mijn baarmoeder door al die weken van voorweeën ‘moe’ geworden en deed die niet meer wat die moest doen. Ik mocht proberen te persen op eigen kracht, dus zonder persweeën. Dit ging best goed, maar de verloskundige twijfelde of ik het ging redden. Zij dacht dat ik de baby er wel uit kreeg op eigen kracht, maar ze verwachtte dat de placenta dan een probleem zou worden. Omdat ik al behoorlijk uitgeput was, besloten we met elkaar dat het beter was om naar het ziekenhuis te gaan, helaas.

Om 1.30 uur waren we in het ziekenhuis. Ik werd daar direct aangesloten aan de weeën opwekkers. Ik voelde lichte weeën, maar besloot toch om mee te gaan persen. Dit ging heel goed. Helaas kreeg ik op een gegeven moment koorts en zakte de hartslag van de baby te ver weg. Op dat moment werd besloten dat er wat extra hulp nodig was, omdat voor ons welzijn de baby zo snel mogelijk geboren moest worden. Met behulp van een knip en een vacuümpomp kwam, na twee keer persen, om 3.37 uur onze gezonde zoon: Boaz Samuël ter wereld. Met een gewicht van 4545 gram en 57 centimeter. Niet zo gek dus, dat ik al zo lang last had van mijn ribben. Wat waren wij dankbaar dat Boaz er was en wat een bijzonder gevoel om papa en mama te worden, onbeschrijfelijk!

 

Berdien leerde haar man in 2008 kennen en 5 jaar later trouwden ze. In augustus 2016 werd hun zoontje Boaz geboren. Ze wonen op de Veluwe en aan het einde van het jaar gaan ze verhuizen naar een koophuis. Berdien heeft haar diploma HBO Pedagogiek gehaald en ze werkt 3 dagen in de week als begeleider op een dagbestedingslocatie voor kinderen met een verstandelijke beperking.