Michelle verloor haar nichtje toen ze 37 weken zwanger was

Het had een mooi jaar moeten worden voor Michelle, ze was namelijk in verwachting van haar eerste zoontje. Maar toen ze 37 weken zwanger was, gebeurde er iets vreselijks. Ze verloor haar nichtje. Vandaag vertelt ze haar verhaal.

2016

2016 zou ons jaar worden.. Ik was zwanger van mijn zoontje en ik was op 19 juli 2016 uitgerekend. Niet wetende wat er zich drie weken van te voren zou gaan afspelen..

Het was 29 juni, een gewone woensdag zoals die altijd waren, ik was 37 weken zwanger en genoot van mijn welverdiende zwangerschapsverlof. ’s Middags ging ik bij opa en oma lunchen en mijn nichtje was daar ook zoals iedere woensdagmiddag.. Alleen vandaag was ze ziek, wat grieperig en moe. Ik moest bij haar in bed komen liggen en terwijl zij in slaap viel, ben ik er weer uit gekropen om naar huis te gaan.

Mijn vriend ging ’s middags op sollicitatiegesprek bij zijn nieuwe baan en daarna gingen we wat eten met mijn schoonouders. Toen we ’s avonds thuis kwamen gingen we nog even tv kijken om vervolgens op tijd te gaan slapen.

Wakker geroepen

Ik was net in mijn eerste slaap toen ik om 00.00 uur wakker werd en ineens iemand mijn naam hoorde roepen, ik wist niet goed of ik droomde, of dat er echt iemand riep.. Ik antwoordde met  ‘ja’, toen ik ineens hoorde dat er wel degelijk iemand buiten stond te roepen. Het was mijn moeder, ze vroeg of ik even de deur beneden open kon maken.

Nog een beetje verward liep ik naar beneden en daar zag ik mijn moeder, vader en broertje voor de deur staan. Ik dacht dat er wellicht iets met mijn oma aan de hand zou zijn omdat die een dag daarvoor niet helemaal lekker was en even een middag in het ziekenhuis had doorgebracht.

Mijn ouders en broertje liepen met me mee en zeiden dat ik mijn vriend even wakker moest gaan maken. Met z’n allen liepen we naar onze slaapkamer en maakte mijn vriend wakker. We wisten toen allebei niet wat ons overkwam.

Ongeloof

Mijn moeder zei dat ik maar even moest gaan zitten, want het gene wat ze me moest gaan vertellen was alles behalve leuk. Terwijl ik ging zitten en mijn vriend goed wakker aan het worden was, vertelde mijn moeder dat mijn nichtje dood was. Bij het zeggen van deze woorden, begon mijn broertje te huilen en ik wist niet goed waar ik het zoeken moest. Ik geloofde het niet. Niemand geloofde het. Mijn ouders vroegen of we mee gingen naar het huis van mijn nichtje, oom en tante..

Nog een beetje in de veronderstelling van dat het allemaal niet echt zou zijn, kleedden wij ons aan en zijn mijn vriend en ik bij mijn ouders en broertje in de auto gestapt. De rit naar het huis van mijn oom en tante leek wel een eeuwigheid te duren, terwijl het in het echt maar 10 minuten was.. Toen we de straat in reden, zagen we mensen midden op straat staan.

Naar mijn oom en tante

Bij het huis van mijn oom en tante stonden politiewagens, ambulances en auto’s van de rest van de familie.. Wij liepen naar de voordeur, waar een politieagent ons op wachtte. Hij vertelde ons dat we eerst even moesten gaan zitten in de woonkamer, zodat een ambulancebroeder ons kon uitleggen wat er aan de hand was.

In de woonkamer zat de rest van de familie al te wachten, mijn opa en oma, ooms, tantes.. Niemand wist iets te zeggen. De ambulancebroeder kwam naar de woonkamer toe en vertelde dat ze hebben geprobeerd om mijn nichtje te reanimeren, maar dat het niet heeft mogen lukken.. ze waren ermee gestopt. Zodra mijn oom en tante het wilde, mocht de familie naar boven komen.

De trap op

Ik waggelde de trap op om naar boven te gaan, het was overigens niet meer zo comfortabel om trap te lopen met een dikke zwangere buik. In mijn ooghoek keek ik even naar het kamertje van mijn nichtje.. De lampen waren aan, maar toch zag het er kil en somber uit.

We liepen de slaapkamer van mijn oom en tante in.. En daar lag ze dan.. mijn lieve kleine nichtje, 7 jaar oud.. Ineens weggerukt uit ons leven.. Ze lag bij mijn tante op schoot, het was net alsof ze sliep.. Was dat maar zo… Mijn tante vroeg of ik haar nog even vast wou houden, natuurlijk wou ik dat.. Ze was mijn kleine nichtje, mijn beste maatje en mijn ‘’zusje’’, zoals ze dat zelf altijd zei..

Ik nam plaats op bed, mijn tante legde mijn nichtje in mijn armen.. Ze was nog warm, ze rook nog hetzelfde. Alles was nog hetzelfde, alleen leefde ze niet meer, ze ademde niet meer. In de kamer hoorde je gesnik van de familie. Af en toe kwam er een politieagent of ambulancebroeder boven om wat te zeggen of vragen, maar verder was het stil.

Autopsie

Een paar uur later werd mijn nichtje opgehaald door de uitvaartonderneming om naar het ziekenhuis gebracht te worden voor autopsie. Wij bleven als familie nog een tijdje bij mijn oom en tante, rond 04.00 uur ’s nachts is iedereen richting huis gegaan om nog wat energie op te bouwen voor de dagen die nog komen gaan.

Eenmaal thuis aangekomen kwam bij mij het besef pas, het besef dat ik nooit meer met mijn vriendinnetje kon knuffelen. Hoe kon dit nou gebeuren? ’s Middags hebben we nog samen in opa’s bed tv gekeken.. En nu ineens is ze er niet meer. Dit moet een droom zijn geweest..

Maar de volgende dag, werd weer duidelijk dat dit geen droom was. Heel de familie verzamelde zich weer bij het huis van mijn oom en tante. Het huis waar het die avond ervoor compleet mis was..

Zondag was het een dag waar iedereen toch een beetje naar uitkeek, mijn nichtje kwam naar huis zodat we de laatste dagen nog rustig afscheid konden nemen.

Iedere dag zat ik naast haar in haar speelhoek.. Om te kijken hoe mooi ze was. Want zelfs nu zag ze er nog prachtig uit.  Ondanks dat ze niet meer bij ons was, was ze niks veranderd. Iedere avond nam ik afscheid met een kus en zei ik tegen mijn nichtje ‘tot morgen’.

Begrafenis

Totdat het weer woensdag werd.. De dag van de begrafenis. Nog snel gaf ik je een allerlaatste kus, het verschil was dat ik nu nooit meer ‘tot morgen’ kon zeggen. Ik zou je nooit meer kunnen zien.

De begrafenis was prachtig, alle kinderen uit haar klas waren erbij. De kerk was helemaal vol, de meeste mensen moesten zelfs staan. Ik had tijdens de begrafenis al mijn moed bij elkaar geraapt om een stukje voor te lezen, speciaal geschreven voor mijn nichtje:

Lieve kleine vlinder,

Waarom nou jij..? Die vraag stel ik me iedere dag weer.. We moesten samen nog zoveel leuke dingen doen, we moesten samen nog zoveel grapjes maken, samen lachen, samen huilen..

We waren de beste maatjes, twee handen op éen buik.

Je keek zo uit naar je kleine neefje, want wat was je toch trots en nieuwsgierig.. Je kon altijd zo boos worden, als je weer naar zijn naam vroeg en ik hem niet kon vertellen. Ik moest je beloven dat jij de eerste was die ik zou bellen als hij geboren werd..

Hij krijgt een geweldig engeltje op z’n schouder en we gaan hem alles over jou vertellen, zodat hij weet hoe geweldig lief, gek en trots je was.

Je zei altijd ‘’we lijken wel zusjes hé’’, en dan lachte je lief naar me.

Nou kleintje, voor mij was je ook echt een zusje.

Maar dit is geen afscheid, want jij gaat niet weg, ik blijf je zien, ik blijf altijd horen wat je zegt. In mijn gedachten ben je heel dichtbij.

Zolang ik hier ben, zal jij er nog zijn, want dit pakt niemand ons meer af.

Al die momenten samen beleeft, ik draag ze bij me, zodat niemand jou vergeet.

Ik ga je vreselijk erg missen, je bent en blijft mijn beste vriendinnetje voor altijd.

Ik hou van jou, tot aan de hemel en terug.

kleine vlinder.. Rust nu maar zacht.

Zonder enig besef van tijd, was het drie weken later ineens 23 juli.. Ik was inmiddels 40 weken en 4 dagen zwanger toen ik beviel van mijn zoontje.

Depressie

Dat was meteen de dag, waarop de klap van het verlies pas echt kwam.. Ik werd depressief.. En kon niet genieten van mijn kindje.. Ik veranderde en was niet meer dezelfde persoon dan die ik voorheen was.

Toen mijn zoontje 2 maanden oud was, ben ik door mijn vriend en mijn moeder naar de huisarts gestuurd, het kon zo gewoon niet langer. Ik was een wrak en had nergens zin in.

Er werd duidelijk dat ik door het overlijden van mijn nichtje en de geboorte van mijn zoontje een depressie had gekregen. Ik had in die drie weken die daar tussen zaten nauwelijks tijd gehad om te rouwen.

Therapie

Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis waar de intensieve therapieën begonnen.

Het is nu 6 maanden geleden dat mijn nichtje is overleden, maar ik ben er nog lang niet.

Het kost veel tijd om volledig te herstellen van mijn depressie. Maar uiteindelijk kom ik er wel.

Op dit moment zijn nog niet alle uitslagen van de autopsie binnen, maar zoals het er nu uitziet werkten de bijnieren van mijn nichtje niet goed. Waarschijnlijk had ze de ziekte van Addison. Als dit bij kleine kinderen voorkomt, is het vaak al te laat en overlijden ze hieraan.

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.