Lieve Roan #3

Door Tiffany –  In de tijd dat Roan & ik in het ziekenhuis lagen heb ik een dagboekje bijgehouden met alles wat er gebeurde. Voor Roan zodat hij dit later terug kan lezen mocht hij dit willen en voor mezelf zodat ik alles op papier kon zetten en niet zou vergeten wat er is gebeurd. Elke twee weken zal er een Lieve Roan online komen om jullie mee te nemen in de achtbaan waarin wij hebben gezeten. Deel 2 vind je hier en vandaag kunnen jullie deel 3 lezen.

Lieve Roan

Vandaag is het 5 september en jouw cijfer op het hartfilmpje wordt ons niet verteld, ik sta er eerst eigenlijk niet echt bij stil tot jouw vader het ineens zegt. Ik vraag of hij het even na wil vragen want ik wil graag weten waar we aan toe zijn met jou. Hoe het met mij gaat sta ik eigenlijk ook niet zo bij stil, de dagelijkse vragen of ik hoofdpijn heb of me benauwd voel et cetera gaan eigenlijk langs me heen en beantwoord ik standaard met nee.

De verpleegster vraagt me of ik vaker last heb van een lage hartslag en ook dit beantwoord ik met nee en ik vraag waarom ze dit vraagt. Mijn hartslag blijkt rond de 40 te liggen terwijl mijn bloeddruk 160/110 is, volgens haar moet ik me op dit moment niet goed voelen. Helemaal lekker voel ik me niet, maar ik heb dan ook al 3 dagen geen frisse neus mogen halen en lig alleen op bed. Ik wijt het daar maar aan en besteed er verder vrij weinig aandacht aan, als jij het maar goed maakt.

Je vader komt terug met de boodschap dat jouw cijfer een 4 was, maar dat het filmpje er nog wel goed genoeg uit zag en dat ze vanavond wel weer verder kijken. De arts doet haar ronde langs de kamers en vertelt ons dat het doel is om jou nog minimaal twee weken te laten zitten. Dan ben je 32 weken en al een stuk verder ontwikkeld dan nu.

Je vader vertrekt even naar huis om zijn rust daar te pakken, wat kleren voor mij te verzamelen en hij gaat een hapje eten bij opa en oma. Voor mij kruipt de middag voorbij tot de verpleegster binnenkomt om me naar een tweepersoons kamer te brengen. Ik heb geen infuus meer en de situatie wordt even als niet kritiek gezien en rustig pak ik mijn spullen in en wandel met haar mee naar mijn nieuwe kamer.

Er ligt verder nog niemand wat ik stiekem wel fijn vind, ik ben niet zo van de gezellige kletspraatjes op dit moment. Rond het avondeten bedenk ik me dat ik eigenlijk al de hele dag een soort van benauwd gevoel heb en dit lijkt erger te worden. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten of liggen om het beter te maken en ik app je vader wat ik voel.

Hij belt me en zegt dat ik onmiddellijk op het alarm moet drukken en hij springt in de auto. Ik druk het belletje in en de avondverpleegster komt binnen. Ik leg uit wat ik voel en met wat gemopper dat ik 15 minuten geleden nog niets voelde volgens haar legt ze me aan het CTG apparaat.

Magnesiuminfuus

Ondertussen neemt iemand anders mijn bloed af en ze kijkt even op naar het beeldscherm en zegt “oei, dipt hij altijd zo in zijn hartslag?”. De gynaecoloog komt binnen om te vertellen dat ik opnieuw aan een magnesiuminfuus moet voor mijn eigen gezondheid en voor de jouwe. Mijn spullen worden weer gepakt en ik word weer teruggereden naar mijn oude kamer. Je vader sluit zich weer bij ons aan en de gynaecoloog blijft bij ons terwijl ik weer een flinke shot magnesium krijg. Ik merk dat ze dat hier wel gewend zijn, want er ligt een bak met ijsklonten klaar met natte washandjes erin om mij te koelen.

We praten wat met de gynaecoloog over het ontstaan van pre eclampsie en hoe dit te voorkomen is, hij legt uit dat ze er eigenlijk nog niet zoveel van af weten en dat dit de reden is van de vele onderzoeken die wij aangeboden krijgen. We doen er namelijk ondertussen aan een stuk of 4 mee om meer te weten te komen over dit ziektebeeld tijdens de zwangerschap.

Nadat het shotje zijn werk heeft gedaan en het magnesium nu verder rustig mijn lichaam in mag druppelen staat hij op en vertelt ons dat hij met alle gegevens die hij nu heeft in spoedoverleg gaat met zijn team.

‘We gaan hem halen’

Ongeveer 1,5 uur later komt hij terug, het is nu 20.25 en hij spreekt de verlossende woorden uit “we gaan hem halen, de OK is al gereed”. Vanaf dat moment gaat alles razend snel, al rijdend wordt mijn pyjama vervangen voor een OK shirtje en in datzelfde moment wordt er weer een katheter ingebracht. Je vader hobbelt achter ons aan zijn schoenen nog aantrekkend en binnen no time staan we in de OK.

Ik moet over hupsen van mijn bed naar de OK tafel en ze staan al klaar met de ruggenprik. Deze wordt snel ingebracht en ik raak lichtelijk in paniek omdat ik nog wel voel hoe er iets met een kwastje op mijn lichaam word aangebracht. De anesthesist komt bij me staan en legt uit dat ik tijdens de keizersnede geen pijn zal voelen maar wel nog druk en beweging maar dat ze me door alles heen zal praten.

De keizersnede

Liggend op de OK tafel voel ik me nog benauwder dan dat ik me eigenlijk al voelde de druk op mijn borst lijkt erger te worden. Je vader zit aan mijn rechterkant en de anesthesist aan mijn linkerkant. Rustig maakt ze een praatje met me terwijl ik het idee heb dat ik ieder moment onder het luikje door getrokken kan worden, zo snel gaan ze te werk.

Om iets voor 21.00 uur mag het luikje naar beneden en zien we hoe jouw handje tevoorschijn komt, en wat een minuscuul klein handje is dat, en om 21.00 uur ben je dan volledig geboren. Je moppert wat en daarna begin je te huilen, yes je huilt!

Volgens je vader krijgen we je nog even snel te zien voordat ze je mee nemen naar de kamer naast ons (ik kan me dit niet meer herinneren) en je vader gaat met hun mee. Terwijl ik dicht word gemaakt word jij nagekeken en je vader filmt alles en maakt foto’s zodat ik dit moment later terug kan kijken.

Je doet het zo goed dat je zelfs even door je vader naar mij toe gedragen mag worden, iets waarvan ze niet hadden verwacht dat het mogelijk zou zijn. Even mag ik je aanraken en zien en ik probeer het beeld van jou zoveel mogelijk in me op te nemen en vast te houden en daarna ga je de couveuse in.

Ik word naar de recovery gereden om nog even bij te komen. Ik krijg morfine en er wordt uitgelegd dat ik als de ruggenprik uitgewerkt is twee soorten pijn zal gaan ervaren; de pijn van naweeën en de pijn van de wond. Als de pijn niet te harden lijkt te worden mag ik op het pompje drukken voor de morfine.

Ik krijg ook nog een waterijsje en we praten wat over koetjes en kalfjes, nu ik dit schrijf besef ik me pas hoe onwerkelijk dit moment was. Daar zat ik dan met mijn waterijsje op de kinderrecovery kamer terwijl ik net moeder geworden was, maar zo voelde dit helemaal niet.

Naar de NICU

Als alles goed lijkt te zijn bij mij word ik opgehaald en mag ik even bij jou kijken op de NICU. Ik kan me dit nog vaag herinneren en vooral dankzij de foto’s die gemaakt zijn. Ik kan je niet goed zien want het bed staat net niet goed en ik kan niet draaien, omdat ik nog voor de helft verdoofd ben. Ik raak je voetje aan met mijn hand en krijg te horen dat ik je beter met een stevige druk aan kan raken dat ben je namelijk ook gewend vanuit de buik, lichte aanrakingen vind je dan niet fijn en ik voel me gelijk al de slechtste moeder ter wereld.

Alles voelt zo onwerkelijk aan, jij ligt daar en ik weet dat jij mijn zoon bent en dat jij nog geen uur geleden gewoon nog in mijn buik zat, maar waarom voel ik mij dan niet jouw moeder? Er wordt uitgelegd waar alle draadjes en infuusjes voor zijn en hoe je het doet, verder zullen ze ons morgen alles wel vertellen als ik wat meer helder ben. We nemen afscheid en ik word terug gereden naar mijn kamer.

Op mijn kamer word ik gelijk aan het kolfapparaat gekoppeld en ik produceer 1 hele ml die je vader naar jou toe mag brengen. Twee opa’s en oma’s blijken beneden te wachten en van mij mogen ze best naar boven en we praten wat over hoe het allemaal gegaan is. Ze moeten nog even tot morgen of overmorgen wachten tot ze jou mogen zien en na een half uurtje gaan ze weer weg. De verpleegster zegt ons dat het verstandig is te gaan slapen en dat ze me vannacht wel elke 3 uur zullen wekken om te kolven en ze verlaat de kamer. Daar liggen we dan; gloednieuwe ouders, zonder baby op de kamer en ik heb me nog nooit zo intens verdrietig en gelukkig tegelijk gevoeld.

Tiffany is op 5 september 2016, na een zwangerschapsduur van 30 weken, mama geworden van Roan. Roan woog maar 1025 en hij was dus naast prematuur ook dysmatuur. Na 60 dagen ziekenhuis mocht hij naar huis. Tiffany woont samen met Martijn, met wie ze twee jaar samen is. Verder hebben ze een hond; Tibbe. Tiffany werkt en studeert, ze werkt in de gehandicaptenzorg en ze gaat een dag in de week naar school om haar diploma te halen. Je kunt Tiffany ook volgen via haar Instagramaccount.