Lieve Roan #1

Door Tiffany – In de tijd dat Roan & ik in het ziekenhuis lagen heb ik een dagboekje bijgehouden met alles wat er gebeurde. Voor Roan zodat hij dit later terug kan lezen mocht hij dit willen en voor mezelf zodat ik alles op papier kon zetten en niet zou vergeten wat er is gebeurd.
Elke twee weken zal er een Lieve Roan online komen om jullie mee te nemen in de achtbaan waarin wij hebben gezeten. Vandaag deel 1.

Lieve Roan,

Het is 2 september 2016 en op dit moment ben ik 29.6 weken in verwachting van jou.
Je papa en ik zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis te wachten tot we worden geroepen door de gynaecoloog. Afgelopen maandag toen we gingen kijken hoe jij het qua groei deed werd je door de verloskundige wel heel klein geschat, dinsdag hadden we een tweede check bij haar collega en ook zij constateerde hetzelfde. Daarnaast heb ik een vrij hoge bloeddruk die aan het oplopen is dus voor de zekerheid laten ze ons even nakijken, kijken of alles nog wel goed gaat met jou en met mij.

Minuten gaan voorbij en het lijkt erop dat de afspraak behoorlijk zal gaan uitlopen maar het is niet anders. Je papa en ik maken wat grapjes en kletsen wat. Nadat we een uur na afspraaktijd nog niet geroepen zijn gaat je vader even kijken wat er aan de hand is en uiteindelijk mogen we mee met een andere gynaecoloog omdat die van ons bezig is met een spoedklus.

Er worden wat vragen gesteld en daarna mag ik gaan liggen voor de echo. Zoals we niet anders van je gewend zijn ben je lekker actief en je ziet er vrolijk uit. Je wordt her en der wat opgemeten en zoals het er op de echo uit ziet heb jij het nog wel prima naar je zin daar binnen. De gynaecoloog zet al haar gegevens in een tabelletje en ook zij komt met het nieuws dat jij voor het aantal weken oud dat je nu al bent toch wel aan de kleine kant zit, ver onder het onderste lijntje van de groeicurve zelfs. Je wordt geschat op ongeveer 900 gram.

Ze stelt ons gerust door te vertellen dat als jij op deze manier doorgroeit er niet zoveel aan de hand is, dan ben je gewoon een kleine baby met je eigen lijntje, niets mis mee.
Ze stelt voor om nog even een hartfilmpje van jou te maken en dat ik ondertussen mijn werk maar even moet bellen om te zeggen dat ik voorlopig niet mag werken.

Ik word opgenomen

Terwijl ik aan het CTG apparaat gekoppeld zit komt er af en toe een verpleegkundige binnen om mij in allerlei posities neer te leggen. Je hartslag is te stabiel, ze willen het graag heen en weer zien springen dus ze denken dat je slaapt en hopen je op deze manier wakker te krijgen. Na dik 3 kwartier aan het CTG apparaat te hebben gelegen komt de gynaecoloog binnen met nieuws. Ik word opgenomen, onmiddellijk. Je laat af en toe een dipje in je hartslag zien waar ze niet zo blij mee zijn en ter controle wil ze ons in ieder geval dit weekend in het ziekenhuis houden.

Het is ondertussen 17.00 uur en ik word naar een kamer gebracht en probeer wat mensen te bellen om te vertellen wat er gaande is, veel meer dan ‘hallo’ komt er bij mij niet uit dus je vader neemt het van me over.

Ik word nogmaals aan het CTG apparaat gekoppeld voor een uurtje en dit keer ziet alles er eigenlijk wel goed uit, geen reden tot paniek zegt de verpleegkundige, over twee uurtjes doen we het nog een keer.

Naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis

De tweede keer is er echter wel reden tot paniek, zoveel paniek dat de gynaecoloog zwetend mijn kamer binnen komt om ons het nieuws te vertellen. Je hebt het niet meer naar je zin binnen bij mij en laat dat merken door dipjes te hebben in je hartslag, dusdanig erg dat de gynaecoloog heeft besloten ons over te plaatsen naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis want jij moet binnen nu en een paar dagen gehaald worden wil je het overleven.

De verpleegkundige wordt erbij gehaald om het eerste longrijpingsprikje toe te dienen, hiermee wordt er een soort stresshormoon bij jou aangemaakt waardoor je longen sneller zullen rijpen, 24 uur later zal ik de tweede krijgen en het doel is om deze beide goed te laten in werken.

Veel tijd om over alles wat er gebeurt na te denken heb ik niet want na 10 minuten staat er al een ambulanceteam voor mijn bed om me mee te nemen en ik krijg nog snel een infuus met magnesiumsulfaat.

Magnesiumsulfaat heeft blijkbaar een beschermend effect voor jouw hersenen waardoor je later minder last zal hebben van een ontwikkelingsachterstand daarvan. Door het magnesium krijg ik het behoorlijk warm, als ik niet wist hoe opvliegers voelden dan weet ik dat nu denk ik wel. De verpleegkundigen houden me koel door steeds washandjes op mijn lichaam te leggen.

Zodra de eerste dosis magnesiumsulfaat met een flinke gang mijn lichaam is ingewerkt mag ik op het brancard gaan liggen. Ik neem afscheid van je vader die achter ons aan zal rijden en daar gaan we dan, op naar het WKZ.

 

Tiffany is op 5 september 2016, na een zwangerschapsduur van 30 weken, mama geworden van Roan. Roan woog maar 1025 en hij was dus naast prematuur ook dysmatuur. Na 60 dagen ziekenhuis mocht hij naar huis. Tiffany woont samen met Martijn, met wie ze twee jaar samen is. Verder hebben ze een hond; Tibbe. Tiffany werkt en studeert, ze werkt in de gehandicaptenzorg en ze gaat een dag in de week naar school om haar diploma te halen. Je kunt Tiffany ook volgen via haar Instagramaccount.