Kinderen en rouwverwerking

Door Kim – Dit is geen leuke blog, maar dat deed de titel denk ik al vermoeden. Afgelopen 12 februari is mijn lieve schoonvader helaas komen te overlijden. Dit was voor mijn kinderen de eerste keer dat zij echt met rouwen te maken kregen. In deze blog ga ik jullie meenemen in hoe mijn beide kinderen ermee omgingen en gaan.

Schoonvader met longkanker

Oké, laat ik een klein stukje terug in de tijd gaan. Mijn schoonvader heeft vorig jaar maart longkanker gekregen en heeft hier keihard tegen gevochten.

Helaas was een bijkomende klacht dat er vocht achter zijn longen ontstond. Hier zijn de artsen heel hard tegen aan het vechten geweest, al voelde mij schoonvader dat hij het uiteindelijk
niet zou gaan redden.

Weer in het ziekenhuis

In januari zijn er allerlei onderzoeken geweest en eigenlijk was het redelijk stabiel. Totdat mijn schoonvader ineens wederom in het ziekenhuis belandde. Hij heeft op de IC gelegen en is uiteindelijk overgeplaatst naar het ziekenhuis van Zwijndrecht. Hier kregen we wisselende berichten. Van ‘stabiel’ tot ‘het is einde oefening’.

Hier is mijn jongste dochter wel geweest, de oudste helaas niet. Op dinsdag was hij nog redelijk, mijn jongste meisje heeft hem toen voor het laatst gezien. Zijn laatste woorden aan haar waren: “ik hou ook van jou”. Op woensdag wilden we met onze oudste dochter gaan, helaas zag hij er toen zo slecht uit, dat we dit helaas niet hebben kunnen doen.

Op zaterdag heb ik mijn jongste meisje naar mijn vader gebracht, waar de oudste woont. Het ging heel erg slecht met mijn schoonvader, het was duidelijk dat hij het niet meer ging redden. Omdat het voor onze jongste dochter (met een hooggevoeligheid) teveel zou zijn om daarbij te zijn, hebben we besloten op dit moment nog even te zwijgen tegen haar en haar een leuke tijd bij mijn vader te geven.

Waken

Aangekomen in het ziekenhuis, zijn we gaan waken. Mijn schoonzusje heeft de eerste waak gepakt en we hebben een lijst gemaakt, wie wanneer zou gaan waken. Zondag is de morfine omhoog gedaan, uiteindelijk hebben we hem om 14:07 moeten laten gaan.

Mijn dochter is vervolgens tot maandagavond bij mijn vader gebleven. We hebben hem wel op de hoogte gebracht, maar afgesproken dat we pas zouden vertellen wat er gebeurd was, als wij er ook zouden zijn.

Vertellen dat hij is overleden

Vervolgens hebben we het op maandagavond verteld. Ik denk dat ik nooit meer zal vergeten, hoe hartverscheurend mijn oudste gehuild heeft. Ook de jongste brak, het was een heel naar gezicht, al was het heel fijn dat er gelijk emotie vrijkwam.

De week die volgde was heftig, mijn man moest heel veel heen en weer reizen, omdat de wens van mijn schoonvader was om thuis opgebaard te worden. Dit is ook gebeurd, mijn jongste is ook een aantal keer mee geweest. Zij heeft opa dus ook opgebaard gezien. (Let wel op, geheel op éigen verzoek.) Ze heeft een hartje voor hem gemaakt, deze is bij de kist gelegd.

Mijn oudste gaf duidelijk aan dat ze dit niet wilde, dit is uiteraard gerespecteerd. De vrijdag die volgde was de condoleanceavond. Hoewel ze twijfelde, maakte grootste dochterlief de keuze hier niet bij te willen zijn. Het is een heel gevoelig meisje en dat trok ze niet. Uiteraard werden wij hier niet boos over.

Kinderen naar de begrafenis

Op zaterdag is de begrafenis geweest. Wij waren al bij mijn schoonmoeder toen de kist dichtgedaan werd. Mijn jongste dochter en ik hebben samen de tekeningen en hartjes in de kist gedaan, waarna we naar de aula van mortuarium zijn gereden. Dit is waar de begrafenis plaatsvond. Hier hebben beide kinderen zich werkelijk geweldig gedragen. Ja, ze waren nerveus en dit was merkbaar, maar niks wat niet bij een kind van 4 of 6 hoort.

Uiteindelijk was het een mooie, maar sobere plechtigheid. We zijn over de begraafplaats gelopen naar de plek waar de ter aarde lating zou plaats vinden. Mijn oudste heeft bij mijn vader gestaan,
de jongste stond met haar neefje (waar ze tweelingband mee heeft) hand in hand afscheid te nemen. Ook hier wederom diep respect voor de kleintjes die er stonden.

Rouwverwerking

Intussen zijn we bijna een week verder en ik moet zeggen beide kinderen gaan er goed mee om. Marleen wordt soms nog huilend wakker, stelt vragen, rouwt duidelijk en als je haar vragen stelt,
dan hoor je dat ze ondanks dat ze nog maar 4 is, heel goed snapt hoe het zit.

De oudste praat er op school over en met mijn vader. Ze geeft duidelijk haar grenzen aan en is een echte bikkel. Verdriet kan en mag er zijn, maar beide kunnen ook gewoon spelen.

Ik heb deze blog ook geschreven om mijn afwezigheid te verklaren, want zoals jullie snappen heb ook ik heel veel te verwerken gehad.

 

Kim is moeder van twee dochters en een wolkenbaby. Ze woont samen met Jan en op 29 mei geven ze elkaar het ja-woord. Kim schrijft met Amerikaanse gevangen, ze is een echte no nonsense blogger en ze heeft ook haar eigen blog; Inmatesmystory.nl.