Ik verloor mijn kindje na 21 weken zwangerschap

Door Alissa – Ik was heel erg zenuwachtig voor de 20 weken echo. Mijn gevoel zei dat er iets mis zou zijn. Waarom? Geen idee. De zwangerschap verliep goed en ik had weinig kwaaltjes. In het eerste trimester was ik bijna niet misselijk geweest, maar in de dagen voor de 20 weken echo was ik vreselijk misselijk van de spanning. Eindelijk was die dag daar.

De 20 weken echo

’s Ochtends stapten mijn man en ik in de auto om naar de 20 weken echo te gaan. Ik was misselijk en mijn handen trilden van de spanning. Mijn man zei nog, ‘ach, het komt vast goed’. En hij hielp me er even aan herinneren dat we die dag ook het geslacht van de baby te weten zouden komen. Daar keek ik dan wel weer naar uit.

Check, check, check

Ons hele kindje werd nagekeken. Ik wilde graag eerst weten of het kindje gezond was en daarna pas het geslacht. Iedere keer werd ons verteld dat het er goed uit zag. Toen ze de belangrijkste organen had gehad, werd de spanning al een beetje minder. Toen de baby van top tot teen was nagekeken, werd ons verteld dat het kindje gezond was. Vervolgens werd ons verteld dat het een meisje was. In mijn hoofd begon ik al roze jurkjes te shoppen…

Vijf dagen later; krampen na 21 weken zwangerschap

Vijf dagen later werd ik wakker met buikkrampen. Ik dacht eerst dat het mijn darmen waren. Maar al snel kwamen ze sneller achter elkaar. Ik barstte in tranen uit. Ik wist dat het mis was. Mijn man was thuis en belde de verloskundige. Die zei dat het waarschijnlijk niks ernstigs was en dat we ons geen zorgen moesten maken, maar ze zou wel meteen langskomen.

Weeën en gebroken vliezen

Terwijl ze vrij vrolijk binnenkwam, werd ze meteen een stuk serieuzer toen ze mij zag. Al snel stuurde ze me door naar het ziekenhuis. Daar werd ik aan de ctg gelegd en er werd vastgesteld dat ik weeën had. Vlak daarna braken mijn vliezen.

‘Het kindje is nog niet levensvatbaar’

Er werd me verteld dat ons meisje nog niet levensvatbaar was. Dat wist ik natuurlijk wel, maar het voelde toch als een klap. Voor mij werd op dat moment bevestigd dat dit kindje het niet zou gaan overleven. Ik kon alleen maar huilen en van wat er vervolgens allemaal gebeurde, herinner ik me niet meer helemaal helder.

Bevallen na 21 weken

Ik ging bevallen, dat was zeker. Ik herinner me nog dat mijn man riep dat ze iets voor me moesten doen. Maar ze konden niks doen. Ik bleek al 6 centimeter ontsluiting te hebben. Op dat moment leefde ons meisje nog, maar buiten de baarmoeder zou ze geen overlevingskans hebben.

Ik werd naar een andere kamer gebracht. De weeën volgen elkaar snel op. Het deed pijn, maar het verdriet deed meer pijn. Een tijdje later hoorde ik dat ik mocht persen. Na één keer persen was ze daar. Een heel klein, maar prachtig meisje, dat stil geboren werd. Alles zat erop en eraan, ze had alleen nog moeten groeien. Ze is meteen overleden. Ze vroegen of ik haar vast wilde houden, maar dat kon ik niet. Ik kon alleen maar huilen.

Keuzes maken

In het ziekenhuis was iedereen ontzettend lief voor me, maar ik kon er op dat moment niks mee. Ik moest beslissen wat er met Sanne zou gebeuren, maar ik kon de keuze niet maken. Ik kon niet meer helder denken. Gelukkig dacht mijn man nog wel helder na en hij heeft geregeld dat ze een paar dagen later gecremeerd zou worden. Eerst zouden er onderzoeken gedaan worden. Ik wist namelijk wel dat ik heel graag wilde weten wat er mis was gegaan. Helaas kon niemand me daar antwoord op geven en we zullen er nooit achter komen waarom het mis is gegaan.

Geleefd worden

Ik werd geleefd. Het voelde alsof ik niks zelf deed. Ik voelde me helemaal leeg. De weken erna leefde ik in een waas. Er gebeurde erg veel en ik kreeg veel steun, maar nog steeds kon ik er niks mee. Ik was ons meisje verloren en ik dacht dat ik nooit meer verder zou kunnen met mijn leven.

Verwerken

Mijn man stelde voor om er even met zijn tweeën tussenuit te gaan. Hij kon twee weken vrij krijgen en hij boekte een vakantie naar Lanzarote, één van de Canarische Eilanden. ‘Oké’, dacht ik. Het deed me niks, maar ik ging wel mee.

Toen we daar waren, kwam ik weer een klein beetje tot leven. Tijdens onze vakantie hebben we ontzettend veel gepraat en gehuild en zelfs weer een beetje gelachen. Het gemis werd niet minder, maar ik kon er een beetje beter mee omgaan.

En nu

Het gemis is nog steeds vreselijk. Dit artikel heb ik met tranen in mijn ogen geschreven. Maar schrijven helpt ontzettend. Ik vind het prettig om alles van me af te schrijven en mijn ervaring met jullie te delen. En wie weet heeft iemand er iets aan!