Hoe een toekomstbeeld in kan storten….. en de hel die erna kwam.

Door Maaike – Nadat onze dochter was geboren, was het al vrij snel duidelijk dat we heel graag een broertje of zusje wilden voor onze kleine meid. Maar ondanks dat we dit wel wisten, was het voor mij ook duidelijk dat we nog wel even een tijdje wilde wachten. Toen mijn dochtertje 1,5 jaar was, was het tijd om eens te stoppen met de pil. Bij mijn dochtertje duurde het namelijk bijna een jaar voordat ik zwanger was. Dus daar gingen we nu ook vanuit. Alleen nu ging het heel snel!

Er klopt iets niet

Na 2 maanden was ik al zwanger. Het klinkt heel vreemd, maar vanaf het moment dat ik de zwangerschapstest in mijn handen had, wist ik dat er iets niet klopte. Het was allemaal zo anders dan bij mijn dochtertje. Maar ja, iedere zwangerschap is anders. Alleen voelde ik me super goed en helemaal niet moe of misselijk. Ik voelde me totaal niet zwanger. Als voorbeeld, ik korfbalde altijd heel fanatiek. Maar bij de zwangerschap van mijn dochtertje kon ik amper nog een halve wedstrijd volhouden. Dus daar werd al vrij snel een blessure als smoes gebruikt om niet meer te korfballen. Bij deze zwangerschap kon ik makkelijk een wedstrijd uitspelen en voelde me dan nog steeds goed.

Dus in mijn hoofd klopte er iets totaal niet. We hebben dan ook alleen onze ouders verteld dat we zwanger waren. Ik had heel netjes de verloskundige gebeld en we konden daar met 9 weken terecht voor een eerste echo. Mijn gevoel bleef vreemd die weken. Ook bleef ik me goed voelen en dat versterkte mijn gevoel. Natuurlijk op van de zenuwen gingen we een aantal weken later naar de verloskundige. Daar merkte ze vrij snel dat ik me best veel zorgen maakte en erg zenuwachtig was. Dus besloten we eerst maar met de echo te beginnen. De verloskundige begon te zoeken… Eerst zag het er allemaal goed uit. Maar toen ze op zoek ging naar een hartje, bleef het stil. Helaas was onze foetus met 7,5 week gestopt met groeien en was er geen hartactiviteit meer aanwezig.

Wachten op een miskraam

Mijn wereld stortte in! Het was vooral het toekomstbeeld wat in één klap weg was. Al die mooie gedachten van de afgelopen weken, hoe we een mooie nieuwe kamer voor mijn dochtertje moesten maken en een nieuwe babykamer, hoe ik straks met 2 kindjes op pad kon, alles in één klap weg.

Alles was erna gezegd is, is grotendeels langs mee heen gegaan.

Maar dan moet je toch verder. Aangezien de foetus al 1,5 week niet meer leefde, was er een grote kans dat mijn lichaam het ook snel zou afstoten, aangezien ik nu ook in mijn hoofd echt wist dat ik niet meer zwanger was en ik dus bloedverlies zou krijgen. Aangezien ik het niet op ziekenhuizen heb, wilde ik de natuur graag zelf zijn gang laten gaan. Dus kregen we 2 weken de tijd en daarna zouden we verder kijken.

Toch naar het ziekenhuis

Dit waren 2 vreselijke weken. Je weet dat je je kindje niet meer leeft, maar je lichaam wil dit niet afstoten en na 2 weken was er nog steeds geen bloedverlies. Dus zat er niets anders op dan toch naar het ziekenhuis te gaan. Daar werd nogmaals een echo gedaan (natuurlijk hoop je dan op totaal ander nieuws, al weet je wel dat dat echt onrealistisch is).  Maar ook daar kregen we helaas hetzelfde te horen. De dokter gaf meteen aan dat ik via medicatie het afstoten van de foetus op gang kon brengen. Daar ben ik vrij snel na deze afspraak mee begonnen. Ik moest een tablet vaginaal inbrengen en dan afwachten. Na een paar uur kwam het bloedverlies op gang, maar ik kreeg niet de heftige buikpijn (gelukkig), die wel voorspeld was en het bloedverlies stopte na een uur alweer.

Ik moest in principe een dag later als het niet geholpen had nog een tablet inbrengen. Na overleg met de verloskundige heb ik dit ondanks het bloedverlies een dag ervoor, toch de 2^e tablet ingebracht. Deze hielp eigenlijk ook niet veel. Er kwam wel bloed, maar niet zo hevig als ze voorspeld hadden. Ik voelde me eigenlijk ook niet anders als ervoor, omdat ik ervoor ook geen klachten had. Ik voelde me alleen nog steeds heel verdrietig.

2,5 week later, dus al 5 weken na onze echo, moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Daar werd gecheckt of alles weg was. Als dit niet het geval zou zijn dan zou ik een curettage krijgen. Daar zag ik heel erg tegen op. Maar gelukkig bleek er bij de echo nog maar een heel klein vliesje te zitten en dit lieten ze vaak zitten, omdat het dan bij volgende menstruatie mee zou gaan, daar wilden ze operatief niet aan zitten. Dus dat was dan weer een opluchting! Dan werd er ook meteen verteld dat je meteen weer zwanger kon worden als je dat zou willen. Wij wilden eerst de natuur weer helemaal op orde hebben, dus ik wilde eerst weer ongesteld worden voor we verder zouden kijken.

Niet ongesteld

Normaal is dit 4 tot 6 weken na een miskraam wel weer normaal. Alleen bij mij was dit niet het geval. Zelfs na 8 weken was ik nog niet ongesteld. Maar we moesten maar blijven wachten tot mijn lichaam aangaf weer helemaal op orde te zijn. Na 12 weken was ik er klaar mee. De verloskundige vond het ook erg lang duren. Een zwangerschapstest was negatief. Maar ze wilde toch graag dat ik urine naar dokter zou brengen omdat zij een duidelijkere test konden doen. Ook hieruit bleek geen zwangerschap of iets wat het kon verklaren. Dus weer wachten.

Ondertussen was ik al ruim 5 maanden verder na mijn miskraam. Ik wilde zo graag weer zwanger worden en voor mijn gevoel liep ik constant tegen een muur, omdat mijn lichaam niet mee wilde werken. Ik vond dit nog erger dan mijn miskraam zelf, omdat ik vanaf het begin heb gevoeld dat het niet klopte. Eindelijk ben ik na bijna 6 maand weer ongesteld geworden. Wat een drama tijd was dat en voor ons gevoel ook weggegooide tijd omdat we niet konden proberen zwanger te worden.

De miskraam op zich wel was natuurlijk al vreselijk, maar de maanden erna vond ik nog veel erger. Je kunt niets en je moet maar wachten. Mijn lichaam was er voor mijn gevoel nog niet klaar voor. Gelukkig toen het dat wel was heb ik niet lang moeten wachten tot ik opnieuw een zwangerschapstest in mijn handen had. Daarover meer in mijn volgende blog!