Grenzen aangeven en nee zeggen

Door Margreet – Cato zegt regelmatig: ‘mam, wil je nu even niet tegen mij praten’. Voorheen wilde ik daar nog weleens op in gaan, maar inmiddels weet ik beter en laat ik haar met rust. Eigenlijk doet ze precies wat ik ook doe. Als kind al liep mijn hoofd snel over en had ik tijd nodig om even alleen bij te komen van indrukken, gesprekken en activiteiten.

Grenzen

Ik ken inmiddels mijn grenzen wel, maar vind het soms lastig om te accepteren dat ik niet altijd evenveel bruis van de mentale energie. Bij Cato merk ik dezelfde gevoeligheid. Dat is confronterend, maar ook bijzonder om samen met haar op zoek te gaan naar haar grenzen. Want mijn grenzen zijn niet automatisch die van haar. Hoe kan ik die van haar herkennen en hoe leer ik haar deze aan te voelen en aan te geven?

Steeds meer van jezelf en elkaar vragen

De andere kant van het verhaal is dat we als mensen door de jaren heen steeds meer zijn gaan vragen van onszelf en elkaar. We doen veel meer en de mens gaat zelfs steeds sneller lopen. Soms haalt deze realiteit mij in, maar de meeste tijd kies ik ervoor niet mee te doen. Ik stel mijzelf de vragen: word ik hier gelukkig van, doe ik een ander pijn als in het niet doe en heeft dit prioriteit?

‘Nee’

Het antwoord is best vaak nee. Ik wil daarmee niet alleen maar aan mijzelf denken. Ik wil ervoor zorgen dat als ik er dan ben, ik er ook echt kan zijn. Het is lange termijn denken en zorgt ervoor dat ik duurzamer omga met mijzelf. En juist dat wil ik Cato leren; goed met zichzelf omgaan en zuinig zijn op zichzelf. Dat doe ik als ouder tenslotte ook met haar. Dan is het wel zaak dat ik dat ook voorleef. Daarom probeer ik tegenwoordig meer te onthaasten en mij aan te passen aan het tempo van mijn dochters. Tijdens het boodschappen doen heb ik niet het doel dat het zo snel mogelijk gaat. Ik kijk waar zij naar kijken en wat ze zien. Ik geef ze een knuffel, we snoepen stukjes worst en kaas en kijken naar de aankleding in de winkel. We hebben de boodschappen binnen en zijn allemaal ontspannen. Op die manier leer ik mijzelf echt naar mijn kinderen te kijken en ze te zien.

Ik probeer Cato nu ook te leren dat ze ‘nee’ mag zeggen. Ik wil graag dat ze leert te luisteren naar zichzelf; wie ben ik, wat vind ik leuk, waar word ik blij van en wat vind ik mooi? Dat is volgens mij ook de manier om grenzen te leren kennen en jezelf te worden. Niet geleefd worden, maar leven, niet doen, maar zijn. Authentiek, kostbaar, kwetsbaar, liefdevol voor jezelf én voor anderen. En man, wat is dat soms lastig. Maar als mijn dochter nu aangeeft: ‘mam, wil je nu even niet tegen mij praten’, dan word ik daar best blij van.