Mijn geplande keizersnede versus mijn spoedkeizersnede

Laatst schreef Laurie een artikel waarin ze haar bevallingen vergeleek, en ik besloot dat idee even te stelen. Ik heb twee keer een keizersnede gehad, maar er zaten behoorlijke verschillen in. Het grootste verschil was dat Nomi geboren werd met een geplande keizersnede, en bij Lenn werd het een spoedkeizersnede.

Geboorte van Nomi, 10 november 2014

9 november 2014

Nog één dag.. En dan is ons meisje er! Bij een zwangerschap van precies 39 weken wordt ze gehaald. We maken nog een buikfoto, ik verf mijn haren, ik scheer al mijn haar op plaatsen waar ik het niet wil hebben.. Ik kijk nog even of ik écht alles in mijn vluchtkoffer heb gedaan en ’s avonds kijken we wat filmpjes van keizersnedes.

Voordat we gaan slapen zet ik zowel de wekker op mijn telefoon als de wekkerradio, want je kunt natuurlijk niet te laat komen voor de geboorte van je eigen kind. Het duurt iets langer dan anders voordat ik in slaap val, maar uiteindelijk heb ik prima geslapen.

10 november 2014

6.00 uur; de wekker gaat. Vandaag wordt Nomi geboren! Ik stap uit bed, ik ga nog even onder de douche en ik kleed me aan. Ik mag niet ontbijten in verband met de keizersnede en uiteindelijk zit ik al veel te vroeg beneden, te wachten totdat we weg moeten.

8.30 uur; we melden ons in het ziekenhuis. We mogen meteen naar de kamer en we krijgen wat uitleg. Er wordt een hartfilmpje en een echo gemaakt, en ik mag het operatiejasje alvast aandoen. Vervolgens moet het infuus geprikt worden door een co-assistent. Bart grapt nog dat ik moeilijk te prikken ben en dat het vast niet in één keer lukt, maar de co-assistent is vrij zeker van zichzelf. Nou.. Het ging niet zo goed en dat is zacht uitgedrukt. Overal ligt bloed, mijn hand is blauw en uiteindelijk komt er een andere arts om het infuus te prikken. Dan lukt het gelukkig toch. Vervolgens krijg ik een blaaskatheter (wat ook niet meteen lukt) en dan moeten we wachten totdat we opgehaald worden.

10.15 uur; we worden opgehaald. We gaan eerst naar de voorbereidingskamer waar ze nog wat laatste checks doen. Bart moet zich omkleden, hij krijgt een operatiepakje aan. Vervolgens word ik alvast naar de operatiekamer gebracht en de ruggenprik wordt gezet (daar mag Bart niet bij zijn). Dat valt me erg mee, ik had verwacht dat het veel meer pijn zou doen. Vervolgens komt Bart binnen, en de operatie (want ja, dat is het) begint.

10.54 uur; ‘Kijk eens wat een dikke billen!’ hoor ik iemand roepen en het scherm bovenaan mijn buik gaat omlaag, zodat we zien hoe Nomi geboren wordt. Ze begint meteen te huilen, wat natuurlijk een opluchting is. Ze wordt nagekeken door de kinderarts, Bart mag de navelstreng doorknippen en Nomi wordt bij me gelegd. Ik word gehecht, daarna mag ik naar de uitslaapkamer en we mogen al vrij snel terug naar de kraamsuite.

De dagen erna geniet ik ontzettend van Nomi, maar doordat ik bloedarmoede heb kan ik niet zoveel. Na 3 nachten mogen we naar huis en daar gaat het steeds beter. Na 8 dagen durf ik het aan om met Nomi naar buiten te gaan, maar na een heel klein rondje ben ik kapot en ga ik even op de bank liggen. Na een week of vier voel ik me weer prima, en kan ik alles weer.

De geboorte van Lenn; 22 juli 2016

21 juli 2014

16.00 uur; ik heb mijn laatste controle bij de gynaecoloog. Ik ben 41 weken zwanger en als deze controle goed is, word ik ingeleid. Alles blijkt prima te zijn, maar ik heb net niet genoeg ontsluiting om meteen mijn vliezen te breken. Daarom krijg ik een ballonnetje.

18.00 uur; het heeft even geduurd, maar ik krijg het ballonnetje. Niet bepaald fijn, maar ik kan het ook niet pijnlijk noemen. Het is gewoon een naar gevoel, ofzo.

20.00 uur; Bart is naar huis en ik lig op een kamer met twee andere zwangere vrouwen. Ik heb harde buiken die regelmatig komen, maar ze doen niet echt pijn.

22.00 uur; de harde buiken zijn overgegaan in weeën. Ze doen wel pijn, maar ik kan er goed mee omgaan. Ik ben heel benieuwd of het nu echt gaat doorzetten! Ik krijg een ctg en daar zijn de weeën ook duidelijk op te zien.

22 juli 2016

00.00 uur; Ik besluit Bart te bellen, want de weeën worden toch wel heftig en ik wil graag dat hij naar het ziekenhuis komt. Ze komen ongeveer om de 3 a 4 minuten. Bart belt zijn moeder en zij komt naar ons huis, om op Nomi te passen.

1.00 uur; Bart is in het ziekenhuis en de buikweeën zijn overgegaan in rugweeën. Er zit maar een minuut of 2 tussen. Wat een pijn.. Ik weet totaal niet hoe ik ze op moet vangen, ik wil een ruggenprik, ik wil naar huis (geen idee waarom) en ik heb nog meer vreemde verzoeken.

3.00 uur; ik wil van alles, maar ik heb nog steeds niks. Er komt eindelijk een gynaecoloog en de ballon blijkt helemaal niks gedaan te hebben. Hij veroorzaakt duidelijk weeën, maar geen ontsluiting. De gynaecoloog vraagt of hij hem eruit moet halen en natuurlijk wil ik dat. Ik ben er van overtuigd dat dat ding verkeerd is geplaatst, want het kan toch niet goed zijn dat hij alleen voor weeën zorgt en niet voor ontsluiting..?

7.00 uur; er komt een andere gynaecoloog, die ik een stuk aardiger vind. Het lijkt haar verstandig om een ruggenprik te gaan zetten, want het kan zijn dat ik de ontsluiting tegenhoud. Ik ben helemaal voor!

7.30 uur; de anesthesist is er, en ik krijg mijn ruggenprik. Door de weeën voelde ik geen pijn van de prik, en meteen werden de weeën minder pijnlijk. Ik ben zelf ook weer een stuk helderder. Inmiddels heb ik 3 cm ontsluiting. Niet veel, meer het is een begin. Mijn vliezen worden gebroken en het vruchtwater blijkt groenig te zijn. Geen ramp, maar dat betekent wel dat het niet te lang meer moet gaan duren. Er wordt me geadviseerd om even te gaan slapen, omdat ik de hele nacht al wakker ben. Maar dat lukt niet.

11.00 uur; ik ben ontzettend blij met mijn ruggenprik. De weeën voelen als harde buiken. De gynaecoloog komt langs en ik blijk 5 cm ontsluiting te hebben. Er moet over 2 uur minimaal 1 cm bij zijn gekomen, anders wordt het een keizersnee.

12.00 uur; ik voel de weeën helemaal niet meer en op de ctg lijken ze ook af te nemen. Lenn zijn hartslag zit op het randje van wat nog ‘goed’ is. Er wordt gevraagd of ik iets wil lunchen, maar ik pas. Ik heb namelijk sterk het vermoeden dat ik binnen niet al te lange tijd een keizersnede ga krijgen, en dan is het beter om een tijdje niks gegeten te hebben.

13.00 uur; nog steeds 5 cm ontsluiting. Het wordt een keizersnede. Het kan nog wel eventjes duren, maar Bart legt alvast wat spulletjes klaar.

13.10 uur; we worden opgehaald, want de OK is nu vrij. De ruggenprik wordt verzwaard en ik word klaargemaakt voor de keizersnede.

13.36 uur; Daar is Lenn! Hij begint meteen te huilen en dat blijft hij doen totdat hij bij mij mag drinken. Tijdens het hechten drinkt hij, op de uitslaapkamer drinkt hij, zelfs tijdens het ritje naar onze kamer drinkt hij.

Ondanks dat ik niet geslapen heb, voel ik me prima. Ik ben weinig bloed verloren waardoor ik me ondanks het gebrek aan slaap en de weeën beter voel dan na de keizersnede van Nomi.

Na vijf dagen ga ik voor het eerst met Lenn naar buiten en op dat moment voel ik me een stuk beter dan de laatste weken van mijn zwangerschap. Na twee weken voel ik me hartstikke goed en kan ik alles weer.