De geboorte van Oliver

Karen woont in Londen en toen ze 36 weken zwanger was, ging haar man op zakenreis. Maar toen hij net weg was, begonnen de weeën en daardoor lukte het hem niet om bij de bevalling te zijn. Vandaag vertelt Karen haar verhaal.

36 weken zwanger

De dag na mijn babyshower (36.1 week zwanger) hadden we met vrienden afgesproken voor de lunch voordat Willem diezelfde avond voor 5 dagen naar Rusland en Kazachstan zou vertrekken. Het was erg gezellig en we hebben lekker gegeten. Maandag heb ik het rustig aan gedaan, het huis gepoetst, want een vriendin uit Nederland zou op dinsdag met haar anderhalve maand oude baby op bezoek komen voor een nachtje.

Toen ik mijn zoon Diederik maandag van school haalde, vroeg een moeder of ik wel back-up had geregeld tijdens Willems afwezigheid. Ja, mijn vriendin kwam… maar ze gaat woensdag weer weg. Misschien wel handig om nog iets achter de hand te houden. Dus voor de zekerheid een vriendin hier gevraagd of ze ‘s nachts haar telefoon wilde aan wilde laten, just in case.

Bloedverlies

Dinsdagochtend, nadat ik Diederik naar school had gebracht, belde ik mijn zus. Ik had advies nodig en dan bel ik altijd mijn zus. Die weet namelijk (bijna) overal wel raad mee. Ik had een klein beetje bloed verloren. ‘Ziekenhuis bellen’, zei ze. Oké dat ga ik doen (vond het wel een beetje overdreven). De verloskundige wilde me graag zien want over de telefoon kon ze mij niet helpen. Ik regelde een Uber die me naar het ziekenhuis bracht. Ik voelde me een beetje opgelaten, een bed bezet houden terwijl je niet het gevoel hebt dat je iets mankeert. Ik moest me er maar aan overgeven. Na een paar uur aan een monitor kwam eindelijk de dokter. Zij kon niet zien waar de bloeding vandaan kwam en wilde me 24 uur observeren. Dat ging dus niet want mijn vriendin was al onderweg. Hierop heb ik mijzelf ontslagen uit het ziekenhuis en beloofd dat ik terug zou komen als er ik weer bloed had verloren.

Inmiddels had ik mijn vriendin geïnstrueerd hoe ze mijn huis in kon komen. Toen ik thuis kwam hadden zij en haar dochter zich al geïnstalleerd. Na een theetje thuis hebben we gezellig geluncht bij mijn favoriete tentje Urban Pantry. Rond 16 uur bracht ik nog snel even een bezoekje aan de wc voordat we Died van school zouden halen. Oeps… een bloeding. Ik moest dus die avond terug naar het ziekenhuis. Op ons gemakje haalden we Diederik van school en vervolgden onze weg naar huis.

Georganiseerd als ik ben, stond mijn ziekenhuistas al een paar weken geduldig te wachten tot ie gebruikt mocht worden. Aangezien ik de volgende dag weer thuis zou zijn, pakte ik mijn tas uit en nam alleen het hoognodige mee (waaronder een reep Tony Chocolonely die mijn vriendin had meegebracht). Met stille trom vertrok ik naar het ziekenhuis en liet mijn zoon achter bij mijn vriendin. In de taxi stuurde ik Willem een berichtje of hij me even kon bellen (hij was onderweg van Moskou naar Kazachstan).

Weer in het ziekenhuis

In het ziekenhuis werd ik weer gemonitord. De gynaecoloog had nog geen idee waar de bloeding vandaan kwam. Wel vroeg hij of ik mijn vruchtwater had verloren. ‘Nee’ antwoordde ik… of toch wel? Ineens schoot me te binnen dat ik afgelopen nacht wakker was geworden van een nat bed. Ik dacht dat ik incontinent was en daarom vooral kwaad op mijzelf dat ik hier niet op tijd wakker van werd. Dus dit vertelde ik aan de dokter. ‘Oké’ zei hij. ‘Dan denk ik dat je bevalling in gang is gezet. Je hebt je vruchtwater verloren en niet urine.’ Aangezien dat al bijna 18 uur geleden was gebeurd, hoorde ik de dokter zeggen: “Je verlaat dit ziekenhuis niet zonder baby.”

Zonder van deze schok te bekomen, ging het gesprek verder. Dokter: Je wilt een keizersnee hè? Ik: Ja dat wil ik. Dokter: Weet je het zeker? Ik: Ja. Dokter: Waarom wil je een keizersnee? Ik: Zodat ik kan plannen wanneer familie kan komen. Dokter: Maar je hebt nu niks te plannen. Je bent klaar voor een natuurlijke bevalling, dan ben je straks wel veel sneller up and running. Ik: Ja maar… Nou, ja daar heeft u wel een puntje. Oké, doe dan maar een natuurlijke. Op één voorwaarde, dat ik een ruggenprik krijg als ik het nodig heb. Dokter: Prima.

O my god dit kan helemaal niet want mijn vriendin is op bezoek en Willem is er niet… ik had maar 1/5 van mijn ziekenhuistas ingepakt, want ik kwam alleen voor een check. Ik moest snel schakelen. Eerst mijn vriendin een update sturen en uitleggen hoe Died naar school gaat. Daarna Willem bijpraten. Heen en weer gebeld en geappt, uiteindelijk heeft hij zijn vlucht omgeboekt en zou om 13.30 uur landen. Wel snel, maar niet op tijd om bij de geboorte te zijn. Jezus, ik ga bevallen in mijn eentje. En met Tony Chocolonely…

Weeën!

De weeën begonnen rond 21.00 uur. Ik kreeg Gas&Air (lachgas) om de pijn een beetje dragelijker te maken. Ik werd er high en misselijk van. Om 5 uur kwam de anesthesist en gaf mij mijn welverdiende ruggenprik. Na een half uur voelde ik geen pijn meer, maar ook geen weeën… zo kon ik nog even slapen. Om half 9 kreeg ik een bericht van mijn vriendin. Died was op school en zij onderweg naar mij. Nog geen minuut later kwam de verloskundige. Na een snelle check kwam ze tot de conclusie dat ik volledige ontsluiting had. Het feest kon beginnen. Er sprongen tranen in mijn ogen. Dit was serieus. Ik besefte me ineens dat ik helemaal alleen zou zijn als onze zoon op de wereld kwam. Ik dacht aan mijn vriendin. Ze was onderweg. Moest ik op haar wachten?

Oliver!

De verloskundige zag mijn tranen en stelde voor om Willem te Facetimen, zo kon hij er toch een beetje bij zijn en was ik niet alleen. Maar helaas, hij nam niet op. Ik beet op mijn lip en slikte mijn tranen weg. De verloskundige knikte en zei dat ik het kon. Fuck it, let’s go with the banana! 20 minuten later werd onze mooie Oliver geboren! Wat een lief klein bundeltje liefde lag er op mijn borst. Dit was zo onwerkelijk maar zo mooi. Na een kwartiertje mocht ik zelf de navelstreng doorknippen. Hoeveel moeders hebben dat gedaan?

Om 15.00 uur die middag kwam Willem mijn kamer binnen en kon hij eindelijk zijn zoon (en vrouw) knuffelen en bewonderen!