Even voorstellen; gastblogger Tess

Kennen jullie de term BAM? Het staat voor Bewust Alleenstaande Moeder en dat is precies wat onze nieuwste gastblogger graag wil worden. Gastblogger Tess is begonnen aan het KID traject en vandaag stelt ze zich aan jullie voor.

Door Tess

Ongeveer een jaar geleden begonnen de kriebels. Een dieper verlangen om zelf een kind te willen. Zonder partner, want ja ik ben alleenstaand. Bewust Alleenstaande Moeder, BAM, zoals men dat noemt.

KID

Ik ben 32 jaar, gelukkig alleenstaand en heb besloten om voor een Kunstmatige Inseminatie met Donor (KID) traject te kiezen. Als iemand mij twee jaar geleden had gevraagd of ik kinderen wilden was mijn antwoord ‘ja, maar niet bewust alleenstaand’. Klinkt ironisch, gezien het feit dat de term BAM ook daadwerkelijk bestaat.

De keuze

Vragen van vriendinnen die zwanger waren of ik het niet heel vervelend vond dat ik dat niet zomaar kon zijn. Nee, dat vond ik niet erg. Vragen van vrienden van mijn ouders of zij het niet gek vonden. Nee, mijn ouders begrepen mijn keuze en stonden hoe dan ook achter mij.

Ik werd vanuit geen enkele hoek gepusht om de keuze te maken die ik nu gemaakt heb. Ik heb mijn keuze aan goede vriendinnen en mijn ouders verteld. Niemand reageerde vreemd. Vrijwel iedereen zei dat ze dit helemaal bij mij vonden passen. Hoewel ik hun bevestiging niet nodig heb, is het fijn om te weten dat zij mij steunen in deze keuze.

Na jaren zonder relatie te leven en te genieten van mijn onafhankelijkheid, werd de behoefte naar een partner minder. Genoeg leuke mannen, maar verliefd werd ik niet.

Alleen een kind opvoeden

Op het moment dat ik de baan van mijn dromen kreeg in het onderwijs, begeleiden van studenten in het MBO die schoolverlaters dreigen te worden en daarbij een vaste aanstelling kwam er rust. De mogelijkheid om alleen een kind op te kunnen voeden werd ineens echt.

Ik ben gaan zoeken naar mogelijkheden om zwanger te kunnen worden, want als je rondkijkt zijn er diverse manieren om zwanger te worden volgens de KID methode. Sinds 2014 mag een donor niet meer anoniem zijn in Nederland. Dit heeft geresulteerd in een daling aan donoren. Wat uiteindelijk weer een wachtlijst betekent.

Via een gesprek met mijn huisarts, die een verwijzing moet schrijven, werd ik gewezen op de mogelijkheden van een donorbank in Duitsland. Het blijkt via een fertiliteitskliniek bij mij in de buurt te gaan, geldend volgens de regelgeving in Nederland én er is geen wachtlijst.

Nu is het echt begonnen

Een spannende tijd is begonnen. De intake is geweest.

Hoe gek is het om tijdens een intake te vertellen waarom je deze keuze hebt gemaakt? Het voelde even alsof ik mezelf moest verklaren en verdedigen. Na een inwendige echo (“oh nu al?”) en een formulier om bloed te prikken, stapte ik in de auto. Samen met een goede vriendin ga ik naar de afspraken, mijn maatje en extra oren om te luisteren.  Wat waren we enthousiast! Het is nu echt begonnen!

Ik heb de informatie gekregen van de kosten en welke stappen ik moet doorlopen voor de inseminatie.

De tweede afspraak

Tijdens de tweede afspraak krijg ik de uitslagen van het bloedonderzoek terug. Mijn arts is heel positief. Hormoon waarden zijn goed, eicelproductie ziet er goed uit en geen SOA ontdekt. In plaats van een bezoek aan de psycholoog, kan ik naar een maatschappelijk werker (een standaard procedure waarbij bepaald gaat worden of de KID definitief doorgaat). Maar mijn arts heeft er alle vertrouwen in en plant nieuwe afspraken in.

Versteld zit ik in de kamer. Gaat het echt zo snel? Zei ze nou echt dat ze zich geen zorgen maakt? Mijn vriendin stel de vragen die ik vergeet en voor we het in de gaten hebben zitten we alweer in de auto. Ik ga het echt doen en het voelt nog steeds goed.

Binnenkort een schuimecho en niet veel later een donor kiezen.

Ontzettende spannende tijden, maar ik ben er klaar voor. Ik ben niet naïef dat het allemaal in een keer goed zou gaan. Toch probeer ik alles bewust mee te maken en te genieten van dit proces.