Eva vertelt; ik ben vervroegd in de overgang

Zwanger worden is helaas niet voor iedereen vanzelf sprekend. Ook niet voor Eva*, die vervroegd in de overgang blijkt te zijn. Daardoor is zij afhankelijk van een eiceldonor. Vandaag deelt ze haar verhaal met ons.

Ik ben Eva* en mijn man en ik zijn allebei inmiddels 29 jaar. Wij hebben elkaar leren kennen via vrienden en hebben nu 7 jaar een relatie. Vrij snel zijn we gaan samenwonen en uiteindelijk samen een huis gaan bouwen. Ons geluk kon niet op, want ik kon zo overgeplaatst worden naar Brabant voor mijn werk. Ik werk in de kinderopvang (dus altijd al een kinderwens gehad en extra confronterend soms). Ik kwam zelf uit het westen.

Trouwen

Vrij snel daarna vroeg Sander mij ten huwelijk en ik zei volmondig ja! Inmiddels zijn we 15 april 2015 getrouwd. Dit mede ook voor onze kinderwens, zodat we allemaal dezelfde naam dragen. We zouden in november nog een grote reis maken en daarna zou ons eerste wonder mogen komen. Ik was inmiddels een half jaar eerder met de pil gestopt, omdat ik mijn lichaam eerst rust wilde geven en dat de pil uit mijn lichaam is.

Niet ongesteld

Zo gezegd zo gedaan, maar ik werd niet ongesteld en de maand erop ook niet en daarop ook niet. Toen heb ik de huisarts opgebeld en die vertelde dat dat prima kan als je zolang de pil al slikte en dat ik nog maar een half jaar moest afwachten. Op vakantie in november 2015 waren we helemaal gelukkig, want ik werd heel erg ongesteld, maar daarna kwam weer niks….

Uiteindelijk ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar werd een echo gemaakt en bloed geprikt en allemaal vragen gesteld. Ik hoefde mij geen zorgen te maken, want de vervroegde overgang (pof) kwam niet in mijn familie voor! Een paar weken later mocht ik terug komen voor de uitslag en ging alleen, want ik hoefde mij toch geen zorgen te maken…

Vervroegde overgang

Die dag, ik weet het nog precies, het was op 13 april 2016, stond mijn hele wereld stil. Uit onderzoek was gebleken dat ik in de vervroegde overgang was en dat het zo duidelijk was dat ze daar niet over twijfelde. Ik kon op dat moment niet meer denken of iets zeggen en heb uiteindelijk mijn man gebeld met de mededeling dat hij nu naar huis moest komen.

Die dagen erna zijn als een roes voorbijgegaan, maar waren er snel over uit dat we voor eiceldonatie wilde gaan. Maar dan… Mijn nichten zijn allemaal boven de 35 en verder was iedereen in onze omgeving met kinderen bezig of had nog geen voltooid gezin. Dat zijn toch wel dingen die wij willen of dat zijn voorwaarden voor de behandeling.

Intake

We lazen online veel over de kliniek Nij Geertgen. Daar hadden we een intake en dat voelde gelijk goed. Die kliniek was in Nederland de enige optie, want de andere wachtlijsten zijn dicht, omdat er te weinig eiceldonoren zijn of wachtlijsten van wel 12 jaar.

Op de wachtlijst

We gingen door de hele molen daar en deden een proefcyclus. Dit is om te kijken of ik met medicijnen baarmoederslijmvlies opbouw, want als er eitjes beschikbaar zijn, dan moet mijn baarmoeder wel in orde zijn. Alles was goed en kwamen in november 2016 op de wachtlijst. We zijn nog steeds aan het wachten tot wij aan de beurt zijn. Ze hadden gezegd dat we moesten uitgaan van een jaar, maar toen we in mei belde ging het nog niet super hard. Om ons heen word voor ons gevoel iedereen zwanger en dat is soms best confronterend. Je gunt het iedereen en gun ook zeker niemand mijn pijn, maar wij willen al meer dan 2 jaar papa en mama worden en hebben het nog niet eens kunnen proberen.

* Eva is niet haar echte naam, omdat ze graag anoniem wil blijven.

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar Malou@voormamasdoormamas.nl.