Een miskraam verwerken?

Door Maartje – Laatst vertelde ik jullie dat ik weer een miskraam heb gehad. Dit is de tweede en ik heb het er moeilijker mee dan de eerste keer. De eerste keer dacht ik ‘Oké, domme pech’. Natuurlijk vond ik het erg, maar ik had goede hoop dat ik wel weer zwanger zou raken en dat het dan goed zou gaan. Maar ik kreeg nog een miskraam, en daar kan ik minder goed mee omgaan.

Verwerken

Ik zocht op internet naar hoe je een miskraam het beste kunt verwerken. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik met mezelf aanmoest. Ik was verdrietig, boos, en ik vroeg me af waarom het twee keer mis was gegaan.

Via Google kwam ik wat forumberichtjes tegen. Het was fijn om te lezen dat ik niet de enige was in deze situatie. Miskramen komen best veel voor, maar er wordt weinig over gesproken. Daar doe ik zelf natuurlijk heel erg aan mee door niemand te vertellen over mijn miskramen, maar dat voelt voor mij gewoon beter.

Erover praten

Het schijnt goed te zijn om erover te praten. Dat doe ik nauwelijks. Ik kan het er met mijn vriend over hebben, maar hij is ook niet zo’n praten. ‘Kut hè, dat ik niet meer zwanger ben?’ ‘Ja, heel jammer’. Verder weet ik niet zo goed wat ik er nog over moet zeggen.

Het van je af schrijven

Ik ben geen type om een dagboek bij te houden, maar gelukkig ben ik gastblogger haha. Vandaar dit artikel, en de artikelen ervoor. Hoewel ik van tevoren had gedacht dat ik over wat positievere dingen zou gaan schrijven, vind ik het heel erg fijn om dit hier kwijt te kunnen.

Taboe

Ook wil ik het taboe een beetje doorbreken. Dat is heel dubbel, omdat ik er zelf dus niet over praat. Maar dat komt omdat ik niet wil dat mensen weten dat we een derde kindje willen, want ik heb gewoon geen zin in commentaar. Misschien dat het toch minder taboe wordt als er op internet over geschreven wordt.

Het is gewoon kut

Ik kan er wel omheen draaien, maar het is gewoon kut. Meer kan ik er niet van maken. Ik heb er heel wat traantjes om gelaten, en ik denk er heel veel aan. Ik heb er zelfs over gedroomd en ik word er soms ook echt boos om. Ik wilde dit kindje zo graag, en nu is het weg. Niet meer zwanger, niet meer uitgerekend in november, geen baby om naar uit te kijken. Een lege buik, en hoewel ik nog wel goede hoop heb op een nieuwe zwangerschap, ben ik nu al bang. Bang dat het dan weer misgaat, dat ik weer die teleurstelling onder ogen moet komen.

En natuurlijk ben ik gelukkig met mijn twee kinderen. Ik voel me soms best schuldig naar andere vrouwen toe, vrouwen die nog geen kinderen hebben en wel miskramen hebben gehad. Ik gun hun een goede zwangerschap nog meer dan mezelf, maar ik wil het zo graag.. Sinds we hebben besloten dat we voor een derde zouden gaan keek ik er zo naar uit. De zwangerschap, een baby’tje, een grote broer en zus..

Ik kijk nu totaal niet meer uit naar de zwangerschap. Ik geloof niet dat ik zal kunnen genieten. Maar dat baby’tje, dat wil ik zo graag.. Duimen jullie mee?