De geboorte van Shanthi

Vandaag is het de beurt aan Gerenda. Na een zware zwangerschap met extreme misselijkheid beviel ze op 2 maart 2016, terwijl 2 dagen later haar keizersnede gepland stond. Klik snel verder om haar verhaal te lezen.

HG, hyperemesis gravidarum

We waren zwanger! Wat waren we blij en wat was dit kindje gewenst. Maar na 5 weken werd de zwangerschap iets vreselijks. Ik bleef overgeven en ben nooit meer gestopt. Ik bleek HG (extreme zwangerschapsmisselijkheid) te hebben. Nooit gedacht dat zwanger zijn zo heftig was. Ik dacht dat als ik zo door ging mijn kind nooit genoeg voeding binnen zou krijgen. Dus ik bleef eten maar wat er dan ook weer zo uit kwam.

30 weken zwanger

Gelukkig werd het rond de 30 weken wat minder en ging de medicatie die ik ervoor kreeg aanslaan.  Ik gaf nog steeds over maar ik hield nu ook wel iets binnen. Jammer genoeg had ik ondertussen ook erge rug en bekkenklachten. Mijn lichaam werkte niet echt mee.

Stuitligging

Na  32 weken bleef ik een gevoel houden dat er iets niet klopte. Ik voelde echt een hoofdje bovenaan mijn buik. Maar de verloskundige zei dat dit toch echt billen waren. Met 36 weken heb ik gezegd dat ik toch echt een extra echo wilde… Want zoals ik al zei: Het klopte gewoon niet.
En ja hoor… Onze kleine eigenwijs lag dus gewoon in stuit.

Draaipoging

Na een draaipoging hebben we besloten dat we een geplande keizersnede gaan krijgen. Wat was dat eng zeg. Gelukkig werden we wel goed voorbereid. En de datum was gepland. 4 maart 2016. Maar op 1 maart had ik toch de hele dag al wat buikpijn wat ik dan ook niet omschrijven kon. Ik lag vroeg in bed omdat ik tegen de avond niet meer wist hoe ik zitten moest.

Weeën!

Om 2 uur werd ik wakker en moest toch naar de wc dacht ik. Krampen! Niet normaal die krampen. Maar er kwam dus helemaal niks. In bed, uit bed… Dit ging 3 uur zo door. En pas na 3 uur viel het kwartje bij mij. IK HAD WEEËN!!

Ik maakte mijn man wakker en zei dat ik toch echt weeën had en dat hij het ziekenhuis moest bellen. “Nee joh” zei hij. “Vrijdag moeten we pas hoor. En ik moet nog mijn laatste werk afmaken en overdragen”. Maar er werd geadviseerd om toch maar naar het ziekenhuis te komen.

Naar het ziekenhuis

Ik ben nog even gaan douchen want ik mocht rustig aan doen zeiden ze. Halverwege de autorit kwam ik erachter dat ik het matje voor als mijn vliezen zouden breken helemaal vergeten was mee te nemen. Ik in paniek en roepen dat mijn man door moest rijden. Want als je die zooi door je auto krijgt word je niet gelukkig.

En al die bochten en drempels… Poeh! Die rit was geen pretje. In het ziekenhuis was ik nog eigenwijs… Gewoon lopen want dat kon ik best. Maar bij iedere wee kroop ik toch helemaal in elkaar. En dat was al om de twee minuten.

Daar werd ik aan de ctg gelegd en er werd gekeken of onze baby nog steeds in stuit lag. Dit was het geval. Mijn man zei: “En wanneer mogen we naar huis?” Hij dacht serieus nog steeds dat het twee dagen later allemaal ging gebeuren. Maar de arts heeft even uitgelegd dat we die dag toch echt onze baby zouden krijgen.

Naar de operatiekamer

En zo ging alles ineens heel vlug want ik bleek al 5 cm ontsluiting te hebben en de weeën werden wel erg heftig. Mijn man moest even een broodje naar binnen werken en ik werd ondertussen al naar de operatiekamer gereden. Infuus werd ingebracht en ze lieten me even achter. Helemaal alleen lag ik daar. Ik voelde me toen erg zielig met mijn weeën en de mega spanning voor de ruggenprik. Toen heb ik wel even wat tranen gelaten.

Op de operatiekamer werd de ruggenprik gezet en dat viel best mee. Ik werd super goed begeleid en er doorheen gepraat door de artsen. Langzaam voelde ik mijn benen en mijn buik warm worden. De arts ging met een spons over mijn buik en ik moest zeggen wat ik voelde.

De keizersnee

En daar was gelukkig mijn steun en toeverlaat weer. De keizersnee kon beginnen. Ik voelde een heel raar gevoel… En zei dat ik wat voelde. Achteraf voelde ik het duwen en trekken aan mijn buik. En meteen hoorde ik heel hard huilen… Daar was mijn baby! De arts liet zien wat het was. Want we hebben voor de verassing gekozen. Mijn man zag de afgeknipte navelstreng en dacht dat het een jongetje was.

Shanthi!

Dat was erg grappig! De arts moest lachen en zei: “Nou je hebt twee seconden en zoon gehad maar je hebt toch echt een dochter.” Ik zag niks dus moest het maar geloven. Maar wat was ik blij met een dochter. Stiekem hoopte ik zo op een dochter. En ik had nu echt een DOCHTER.

Tijdens het dichtmaken werd onze dochter alweer door mijn man bij mij gebracht en mocht ze bij mij liggen. Ons kleine eigenwijze meisje die niet op 4 maart zoals gepland kwam. Nee, na het poepen in het vruchtwater vond ze toch echt dat het tijd was om eruit te komen. Op 2 maart 2016 is onze mooie dochter geboren. En haar naam is Shanthi.

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl?