De geboorte van Sem, na slechts 28 weken

Terwijl Samantha zwanger was van haar derde kindje, kreeg ze het Hellp syndroom. Daardoor werd haar zoontje Sem al na 28 weken geboren met een gewicht van slechts 751 gram. Vandaag vertelt ze haar verhaal.

Op dat moment ben ik precies 28 weken zwanger van ons derde kindje, een wonder! Een ruime week daarvoor ben ik met spoed opgenomen omdat het kleine baby’tje in m’n buik aan het vechten is om te overleven, en daarnaast ben ik ziek, best wel heel ziek. Al weken heb ik veel te hoge bloeddruk die met medicatie niet onder controle is te krijgen. Ondertussen heb ik twee keer de volledige longrijping gehad, want dit ziekenhuis loop ik pas weer uit met een lege buik werd me verteld.

Die dinsdag krijg ik een handmassage in het ziekenhuis want ik mag m’n bed niet uit en een beetje kletsen en ontspannen is wel heel prettig. Ik krijg een gesprek met de kinderarts en als ik wil mag ik  de dag erop kijken op de Nicu. Ook krijg ik een luiertje niet groter dan een pinpas zodat ik een beeld zou krijgen van hoe klein het geschatte gewicht 750 gram is. Ik krijg nog wat bezoek en m’n vriend en andere twee kinderen komen op bezoek, ik geef m’n jongste nog de fles en we nemen afscheid.

Al een paar dagen heb ik vreselijk hoofdpijn, geen paracetamol helpt meer, en zodra ik lig krijg ik het welbekende “strakke band gevoel” in m’n rug. Ik heb het Hellp syndroom (klik hier voor meer info). Ik ga om 22 uur voor de vijfde keer die dag aan het ctg. Te vlak, en hartslagdalingen en dan zakt de hartslag van m’n baby naar de 50.

Voor ik het ook maar enigszins kan beseffen gebeurt er van alles om me heen. M’n vriend moet per direct komen, ik krijg een magnesium sulfaat infuus, een catheter en O.K. hesje aan. En in volle vaart door de lange gang naar de O.K. Het is er koud en vol mensen, wel twintig. Ik word klaargemaakt voor de ruggenprik, kort na het zetten ervan voel ik me heel naar worden, er ontstaat paniek, er mogen geen foto’s meer gemaakt worden en ik krijg van alles in m’n infuus gespoten. Later word voor mezelf duidelijk dat na het zetten van de ruggenprik m’n bloeddruk van kritiek hoog heel snel zakte naar kritiek laag. Ik voel me weg zakken en later weer bijkomen. Kort daarna besef ik me dat dit de laatste momenten van m’n zwangerschap zijn, m’n laatste zwangerschap en dat maakt me verdrietig.

Ik probeer me te focussen op de geboorte van onze zoon, en dan ineens mogen we meekijken en word onze prachtige maar ontzettend kleine zoon geboren. En… Hij huilt! Heel zachtjes, heel voorzichtig, maar dat is goed, heel goed zelfs!

Ik zie hem heel vlug, te snel om hem te kunnen zien haast. Hij gaat mee naar de ruimte naast de O.K. Ik kan niks zien, het raampje in de deur zit te hoog. Terwijl de artsen m’n buik hechten lig ik daar, alleen, hopend, heel hard hopend dat hij het zou gaan overleven. En dan komt m’n vriend naar mij, hij huilt Samantha, hij huilt en hij doet het goed. Snel gaat hij weer terug. Ik word naar de uitslaapkamer gebracht en Sem met m’n vriend naar de Nicu.

En dan na een paar uur mag ik eindelijk naar Sem, met bed en al word ik naast de couveuse gezet. Ik moet huilen, mijn zoon zo klein, zo breekbaar, zo kwetsbaar. En ik voel me ontzettend schuldig. Hij hoort nog in m’n buik, niet in een plastic huisje met een cpap op z’n neusje die z’n hele gezicht bedekt. Een sonde in z’n mond een infuus in z’n navel en handje en plakkers op z’n borst. En hij ligt nog in een plastic zak, ja gewoon zo’n diepvries zakje. Zo blijft hij goed warm.

Ik mag m’n hand op hem leggen, direct gaat het alarm, want zelfs zo’n kleine aanraking zorgt ervoor dat zijn hartslag zakt.

Ik ben de dagen daarna continu bij Sem, ik kolf 7x per dag, want moedermelk heeft hij nodig. Na 4 dagen mag ik naar huis, nee naar huis, ik wil niet, ik huil onafgebroken tot we thuis zijn. ’s Nachts probeer ik te slapen maar de meest nare dromen maken me steeds wakker. Leef je nog als ik morgen weer bij je kom? Mis je me? Weet je dat ik 80 km verderop ben? Ik mis Sem, met heel m’n lijf, met heel m’n hart, zodra het kan ben ik weer bij hem. We buidelen uren, dagen. Ik gluur stiekem onder z’n mutsje want ik weet niet eens hoe z’n haartjes eruit zien. We hebben hoge bergen moeten beklimmen en vele dalen moeten doorstaan maar na 12 weken ziekenhuis is daar het moment dat we eindelijk als gezin naar huis mogen.

Wat een maanden, wat een zorgen, wat een angsten en wat een geluk!

Ondertussen is het mannetje dat in m’n hand paste en armpjes had niet dikker dan m’n pink, al 10 maanden! Hij is gezond maar klein en heel erg vrolijk! Zoveel meegemaakt en dan zo vrolijk, een wonder dat is hij!

Lieve Sem, wat een cadeautje om jou als zoon te hebben!