De geboorte van Roan

Laatst heeft Maureen haar bevallingsverhaal van de geboorte van haar eerste zoontje Mick vertelt, en vandaag vertelt ze over de geboorte van haar tweede zoontje; Roan.

Nadat ik woensdag 23 November (2016) een hele dag in het ziekenhuis had gezeten met Mick vanwege zijn bloeddruk mochten we eindelijk naar huis. Die avond kreeg ik enorm last van mijn blaas en de rechter zijkant van mijn lichaam. Ik belde voor de zekerheid de verloskundige en die adviseerde mij om ’s ochtends urine in te leveren want ze dacht aan een blaasontsteking.

Blaasontsteking

Na de hele nacht huilend wakker hebben gelegen van de pijn ben ik ’s ochtends naar de huisarts gekropen met Mick van toen 13 maanden om urine in te leveren. Overigens had mijn man toen net weer een nieuwe baan en is nu internationaal vrachtwagenchauffeur dus die zat in Duitsland.

Ik mocht de assistente na 13:00 terug bellen want dan hadden ze de test wel gedaan. Rond 10:00 trok ik het niet meer en belde huilend de verloskundige en die kreeg het voor elkaar dat ze de test gelijk deden en ik dus een kuurtje kreeg vanwege inderdaad een blaasontsteking.

Maar iets in mij zei dat het echt niet goed zat. De medicijnen hield ik niet binnen evenals al het eten en drinken wat naar binnen zou moeten. Als of het zo moest zijn wist ik dat mijn moeder die vrijdag en zaterdag vrij was en heb ik haar gevraagd of ze Mick kon ophalen, ik kon op dat moment niet voor hem zorgen. Kruipend kon ik eten en drinken voor hem pakken en een luier doen maar verder, nee ik kon niks.

Mijn ouders kwamen hem halen en vonden het ontzettend moeilijk om mij zo achter te laten. Omdat ik redelijk, nou ja zeg gerust heel erg eigenwijs ben wilde ik niet weer de verloskundige bellen maar had wel contact met mijn buren/vrienden van nummer 5,7 en een paar straten verder.

Voordat ik het wist zaten ze op de bank en belden zij de verloskundige voor mij, de verloskundige kwam de controles doen en belde het ziekenhuis omdat het echt niet ging.

Het ziekenhuis wilde me niet hebben omdat ik geen koorts had (ondertussen was mijn buurman al enorm kwaad want die herkende mij niet meer zoals ik was), wel mocht ik zetpillen en een slaappil komen halen (ziekenhuis is 20/30 min rijden). Alles werd opgehaald voor mij en ik moest maar een poging doen te slapen en als het echt niet ging bellen.

Na een warm bad deed ik een poging tot slapen met die slaappil maar dat duurde maar 30 minuten en toen kon ik al weer bellen.

Naar de spoedpost

Om 03:00 uur (vrijdagochtend) zat ik op de spoedpost en kreeg ik een infuus voor de medicatie en het vocht want ik hield natuurlijk niks binnen. Rond 07:00 uur kregen we te horen dat ik opgenomen zou worden en mijn lieve buurvrouw is zeker tot 11:00 uur bij me gebleven. Ondertussen was uiteraard mijn man al op de hoogte en hadden de buren van 2 deuren verder onze hond al opgevangen.

Vernauwing in de urineweg

Zaterdag ochtend kon mijn man pas bij me zijn en laat in de middag kreeg ik een echo van mijn nier. 1 van de 4 verloskundige heeft altijd geroepen ‘het is je nier!’ En ze kreeg gelijk, onze lieve Roan had een urineweg van mij vernauwd waardoor urine terug stroomde en mijn nier verwijd werd.

Nadat ze overigens alle pijnstilling die een zwangere vrouw mag hebben in mijn lijf hadden gepropt hadden ze na die echo maar besloten dat ik die Zondag 27 November zou worden ingeleid omdat ik die Zondag 37+2 weken zou zijn.

Inleiden

’s Ochtends om 07:30 uur werd ik naar de verloskamers gebracht met een zuster die ik die dagen al had gehad, zodat ik een vertrouwd gezicht voor mij had. Nadat ik aangesloten was aan de CTG (die Roan al die dagen steeds verpeste) werd er besproken dat ze een ruggenprik wilden doen op een hogere plek om in de hoop die nier mee te pakken zodat ik volledig pijn vrij zou zijn en met mijn laatste krachten alles zelf kon doen.

Daar ging ik uiteraard mee akkoord want ik was al dagen kots misselijk van de pijn. Nadat die er in zat griste ik het droge pistoletje uit de hand van mijn man want oh wat had ik een trek!

Rond 10:50 uur zouden de weeënopwekkers aan worden gezet en de zuster grapte nog dat ik voor 16:00 moest bevallen anders was ze er niet en ik zei dat lukt me wel!

Om 11:10 uur uur kwam ze er achter dat ze het kraantje vergeten was open te draaien en voelde ze zich schuldig dat ze 20 min verspild had. Om 11:30 uur kwam de verloskundige van het ziekenhuis nog even spieken en ze zei dat ze na de lunch rond 13:30 uur wel terug zou komen om weer te komen hoe ver ik was. Ondertussen werden de weeënopwekker steeds hoger gezet en stond al snel op max.

Mijn man, de zuster en ik hadden eigenlijk de grootste lol met zijn allen en rond 12:50 uur kwam de verloskundige toch nog even spieken hoe ver ik was en toen bleek Roan zijn hoofdje al een stukje er uit te zijn zonder dat wij het door hadden.

Alles werd uitgezet in de hoop dat ik wat voelde (weer dus die steek in mijn lies) en stond iedereen om mij heen maar naar mij te kijken tot ik wat voelde en kon gaan persen. Ik grapte nog dat het zo’n awkward scene leek en iemand nog maar ‘ACTIE’ hoefde te roepen

Roan!

Na een razend snelle bevalling werd op zondag 27 november 2016 met 37+2 weken om 13:13 uur onze tweede zoon Roan (Noah) geboren met een gewicht van 2966 gram en een lengte van zo’n 46 cm. De dagen voor de bevalling van Roan waren niet leuk maar het leek wel als of alles zo moest zijn.

Mijn vader was die donderdag vrij (en riep ’s ochtends nog dat het een drukke dag zou worden) mijn moeder die vrijdag en zaterdag toevallig vrij was en mijn man die toevallig zaterdag ochtend in de buurt moest lossen om eigenlijk weer terug te gaan naar Duitsland maar het werd een rondje ziekenhuis voor mij.

En misschien wel een grappig weetje:

Bijna niemand wist totdat Roan geboren werd dat ik weer zwanger was