De geboorte van Neomi

Toen onze zoon 8 maanden oud was, besloten we, ondanks de eerste bevalling en hoe dat allemaal was gelopen, toch weer te proberen voor een tweede. Een maand later had ik al een positieve test in handen! De zwangerschap was compleet anders. Wel weer veel jeuk en op den duur last van carpaal tunnelsyndroom, maar verder was ik klachten vrij. Vanaf ongeveer 37 weken had ik wel veel last van oefenweeën en voorweeën.

Op de ochtend van zondag 17 juni 2018 was ik 39+1 weken zwanger. Ik werd wakker met een soort bandgevoel om de buik, maar buiten dat geen klachten. Toch besloot ik rond 15:00 uur de verloskundige te bellen. Het zat me niet helemaal lekker.

Rond 17:00 uur is ze bij ons. Mijn bloeddruk wordt gemeten en die was gelukkig prima. Hartslag van de kleine meid nog gehoord en ook die was goed. Dus ze vroeg of wij de controle van komende dinsdag nog nodig vonden omdat ze nu ook was geweest. Zeiden toch maar ja, aangezien ik wel aldoor wat last had van voorweeën. Dit vond ze prima en ze stelde voor om nog even te kijken en als het kon al te strippen, mits ik dat wilde.

Ik vond het prima, dus op naar boven. De verloskundige ging voelen en ik zag verbazing al op haar gezicht. Wilde er net naar vragen toen ze zei dat ik al 5 cm ontsluiting had en dat het ook al bijna helemaal verweekt was. Oh… dat was even omschakelen. Ik wist wel dat 1 tot 2 cm kon door voorweeën, maar dat ik al zowat op de helft zat zonder weeën kon en eigenlijk kan, er bij mij niet in. Ze stripte me ook meteen. Dat was een best vreemd gevoel. Niet pijnlijk of zo, maar vervelend en wat ongemakkelijk.

Ze zei meteen dat dat kans groot was dat als het nu begint, het snel zou gaan. Ze verwachte zelfs dat de kleine binnen 2 tot 4 uur geboren zou worden… We spraken dan ook af dat als ik nu bel, ze niet weer langs komt, maar meteen belt naar het ziekenhuis of daar plek is en dat wij daarna meteen naar het ziekenhuis gaan. Ik moest verplicht in het ziekenhuis bevallen i.v.m. een behoorlijke fluxus (een bloeding na de geboorte van de placenta) bij de eerste bevalling van onze zoon, waarvoor ik toen een bloedtransfusie heb gehad. Toen ze weg ging had ik wel wat last van de rug, maar verder niets.

Mijn man belde zijn ouders met het verzoek de telefoon in de buurt te houden omdat ze er snel moesten kunnen zijn als wij belden. Daarna zette hij de vluchtkoffer en maxi-cosi alvast in de auto en wij trokken alvast de schoenen aan. Ook aten we nog maar even een bak vla. Ik appte ondertussen met mijn moeder over het hoe en wat. De pijn in de rug werd erger en trok wat naar mijn been en het voelde allemaal wat ongemakkelijk, maar ik kon het geen weeën noemen. Toch na een half uur maar gezegd dat hij zijn ouders moest laten komen. Ik werd onrustiger. Pijn in de rug werd erger maar waren gevoelsmatig geen weeën.

Mijn schoonouders stapten een half uur later binnen om op zoonlief te passen. Ik legde uit wat ik voelde en mijn schoonmoeder zei meteen dat het wel eens rug- en beenweeën konden zijn. Iets wat zij zelf ook had gehad bij een van haar bevallingen. Na een kwartier zei ze tegen mij dat we niet te lang moesten wachten met bellen. Ik twijfelde echter enorm of het wel weeën waren. Het was ongemakkelijk, maar pijnlijk niet en kon nou ook niet zeggen dat het in golven kwam zoals het in mijn beleving bij weeën hoorde te zijn. Iets wat bij mijn zoon wel heel duidelijk was geweest. Had wel wat steken en wat krampjes in de onderbuik, maar dat was het en zo ging het al de hele week. Kon nog gewoon kletsen en eten. Maar toch maar geluisterd en de verloskundige belde naar aanleiding van mijn verhaal het ziekenhuis. Nog geen 2 minuten later belde ze terug met dat we naar het ziekenhuis mochten gaan en wij stapten dan ook in de auto. Om 19:10 uur zijn we in het ziekenhuis (het was 10 minuten rijden).

Ik loop zelf naar de ingang met mijn man. Bij de ingang is de verloskundige al. Ze heeft mij al aangemeld en we kunnen zo door. Ze vraagt of ik een rolstoel nodig heb. Ik wijs het af. Op af en toe wat steken, de pijn in mijn onderrug en been en wat krampjes onderin me buik na, voel ik me nog steeds prima. We kletsen ondertussen wat terwijl we naar de verloskamers lopen. Het gaat niet heel hard, maar wil nog steeds wel.

Op de afdeling kunnen we meteen een verloskamer in. Ik ga nog even naar het toilet, mijn man haalt mijn koffer uit de auto. Er komt nog een assistent bij die de verloskundige zal helpen bij de bevalling. Ze vraagt of we drinken willen en haalt het voor ons. De verloskundige wil weer even kijken en de vliezen breken. Blijk al ruim 6 cm ontsluiting te hebben, bijna 7. Ze breekt de vliezen. Ook dit voelt best raar, maar ziet er prima uit. Ze stelt voor een klein stukje te lopen, maar in de buurt te blijven. Ik trek een ander shirt aan en we lopen de gang een keer op en neer.

Terug op de kamer is het toch al wat erger en nu herken ik wel wat weeën erin. Maar toch voelt het nog niet zo als golven. Meer zoals ik al bijna 2 weken rond loop. We kletsen nog wat door, maar krijg het toch moeilijker. Het wordt heftiger en komt vooral sneller. Op den duur zit er niet eens meer een minuut tussen de weeën en mijn mans hand ziet inmiddels knalrood van mijn geknijp. Op advies van de verloskundige op de andere zij. Zit inmiddels op 9 cm. En ik weet echt totaal niet meer hoe ik het heb. Ik heb geen idee of ik moet persen of niet, en ook ademhalen moet ik me echt bewust op concentreren anders hou ik die in iedere keer als de pijn erg is. En aangezien er weinig tot geen tijd meer tussen de weeën zit, wordt dat toch aardig benauwd.

Ergens tussendoor zet ik mijn tanden in mijn arm. Vraag me niet waarom, en over nagedacht is er ook niet, het gebeurde gewoon. Het is trouwens geen aanrader. Ik knijp inmiddels meer in mijn kussen en shirt dan in de hand van mijn man. Ik sla hem zelfs een paar keer weg zonder er echt heel bewust van te zijn. Maar op dat moment kan ik hem er even niet bij hebben en het volgende moment wil ik dat juist weer wel.

De verloskundige kijkt weer even als ik op mijn rug lig omdat ik steeds wat aan het persen ben. Er blijft een randje in de weg zitten en ze geeft aan dat het beter is als ze die wegduwd tijdens het persen tot het hoofdje er voorbij is omdat het randje door het persen steeds dikker word. Hierdoor zal het persen alleen maar langer duren en is de kans groot dat ik daar scheur. Het doet echt flink pijn en ik sla en trek meerdere keren zonder echt te beseffen haar hand weg.

De pijn wordt absoluut niet minder, maar dan zie ik ook het hoofdje al komen. Wat brand dat. Bij onze zoon vond ik dat nog meevallen(achteraf gezien was ik daar al verdoofd omdat de gyneacoloog mij had ingeknipt) Maar nu. Wauw. Het doet echt pijn.

Uiteindelijk na nog geen 10 minuten persen word onze dochter Neomi geboren om 21:25 uur. Ze woog 3706 gram en was 51 cm lang. Ze wordt meteen bij me gelegd en begint direct te huilen. Terwijl de verloskundige wacht op de nageboorte krijgt onze kleine meid een mutsje op en een lekkere warme doek word om ons heen geslagen. En zowel ik als mijn man zijn meteen alweer verkocht.

7 minuten daarna komt ook de placenta. Zodra die eruit is voel ik een warme stroom. Er word een alarmknop gedrukt en vrijwel meteen staat er zes man aan mijn bed. Tot 2 keer toe krijg ik een prik met spul in mijn bovenbeen. Er word een infuus geprikt en iemand is bezig mijn buik te masseren. Een bloeddrukmeter word aangesloten, ook een katheter, hartslag en ook zuurstofgehalte wordt gemeten en in de gaten gehouden.

Na nog geen 10 minuten is het bloeden onder controle. Ik blijf aan het infuus met extra medicijnen om de baarmoeder te laten samentrekken en extra vocht. Ik blijk zo’n 1100 cc bloed te hebben verloren. Dus net een fluxus. Door het snelle ingrijpen van het ziekenhuispersoneel en het feit dat ze alles al klaar hadden liggen omdat de mogelijkheid tot een fluxus er was, is erger bloedverlies voorkomen.

Ik voelde me goed na dit alles. De kamer was een half uur later toen alle controles stabiel bleven weer rustig. Alleen de verloskundige en de assistent waren er nog. Ik was een klein beetje ingescheurd en dat moet gehecht worden. Zowel ik als mijn man krijgen iets te eten en te drinken en ik maak de opmerking dat ik vanavond vast niet naar huis mag. Iets wat inderdaad ook niet mag. Ik word gewassen (douchen mocht niet i.v.m. de blaascatheter maar ook om het bloedverlies). Ik stap zonder veel moeite over naar het gewone bed en word naar een kamer gebracht waar ik kan slapen.

Mijn man gaat wel naar huis zodat zijn ouders naar huis kunnen en hij zelf bij ons zoontje is. De volgende dag mag ik gelukkig naar huis met een receptje voor foliumzuur en ijzertabletten. Ik ga in de rolstoel. Door mijn man word ik bij de ingang met zoonlief en onze dochter achter gelaten. Hij zet de auto bij de ingang en gaat dan onze dochter en zoon in de auto zetten. Ik voel me prima en zet zelf de rolstoel weg en loop naar de auto, waar mijn man me stomverbaasd aan zit te kijken van wat doe jij nou. Maar ik voel me best goed, dus dat kleine stukje lopen was te doen.

Ik heb de tweede bevalling als veel beter ervaren en ook het herstel was sneller en beter. Vanaf dag 1 kon ik alles en ik heb ook echt genoten van de kraamtijd. Enige waar ze zich op den duur zorgen over maakte wad omdat de kleine meid op het randje zat van te veel af vallen en ook nog eens erg veel begon te zien, maar het ging gelukkig goed.