De geboorte van Mats

Door Ilona – In de laatste weken van mijn zwangerschap had ik vaker controles bij de gynaecoloog om te kijken of alles goed was met Mats en met mij. Ik was vanaf week 38 er wel zo klaar voor dat hij mocht komen, maar ja daar hebben we niets over te zeggen.

Inleiden?

Met één van de laatste controles hadden we afgesproken dat we de bevalling zouden opwekken als hij er in week 40 nog niet was omdat ik door mijn astma het niet meer echt vol hield. Op woensdag had ik controle staan en als alles zo bleef zou ik ’s maandags ingeleid worden.

Gebroken vliezen

Dat liep anders, op de nacht van woensdag op donderdag braken mijn vliezen. Ik wist niet wat me overkwam en schrok best wel vooral omdat ik weeën had. Gelijk het ziekenhuis gebeld en die zeiden dat als er ’s morgens nog geen weeën waren dat we weer moesten bellen. Zo gezegd zo gedaan. Daar hoorde we dat ik 72! Uur met gebroken vliezen kon lopen en gewoon tot en met zondag als er geen weeën waren op controle moest en dan kwam het goed.

Daar was de stress weer, waarom gebeurt dit? Kan ik iets doen om het op te wekken? En zou het nou echt geen kwaad kunnen? De controle was goed en zo gingen we weer naar huis net als de vrijdag. Maar rust kon ik niet meer vinden.

Weeën

Op vrijdagavond zijn de weeën begonnen, maar nog niet heftig genoeg om naar het ziekenhuis te kunnen. Dus toch maar naar bed om te proberen te slapen (wat dus niet wou zoals je zult snappen)
Om 02:00 uur begonnen de weeën heftiger te worden en heb ik Frank wakker gemaakt, en eigenlijk hebben we gelijk het ziekenhuis gebeld want het kwam al snel om de 5 minuten.

Maar nee, dit was niet voldoende om te komen dus heb nog maar even geduld zeiden ze (voor de mensen die me kennen weten dat ik weinig geduld heb en voor in zulke situaties). Binnen een half uur belde we weer nog geen 4 min er tussen. Maar als we erop stonden mochten we komen, nou dat wou ik wel heel graag. Ik woonde op dat moment 3 hoog zonder lift en wist niet hou het zou moeten mocht het erger worden.

Naar het ziekenhuis

Eenmaal in de auto kwamen ze om de 2 minuten en bij het ziekenhuis aangekomen nog maar om de minuut. Ik kon de weeën niet eens meer opvangen dus ik had geen keuzes meer, binnen en half uur had ik een ruggenprik en lag ik op de kamer in bed. Toen kwam er eindelijk rust, Hier waren wee veilig en nu was de kleine er zo (dacht ik).

Mats!

Op Zaterdag om 11:44 uur is Mathias (Mats) geboren. Zoals als ik de vorige blog schreef verwachtten we een groter kindje (hun schattig was 53 cm en 3500 gram). Mats was 47 cm en 2850 gram. Hij was zo klein ik wist niet was ik zag! Zo’n lief klein mannetje, ik was opslag verliefd. Maar ook bezorgd, waarom is hij zo klein? En waarom zo licht? En toen ik hoorde dat ook mijn navelstreng  veel te kort was de bezorgdheid compleet.

Het duurde zo lang (vooral voor me gevoel) voor ze Mats op me borstkas legde, omdat het niet lukte door de navelstreng. Toen hij eenmaal was door geknipt tijgerde mats al naar me toe dat was een geweldig moment. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij zo klein en licht was. Het ergste vond ik dat ze Mats bijna in een couveuse wilden leggen, omdat hij gelig zag. Gelukkig was mijn schoonmoeder er en met haar overtuigingen en de uitkomst van de testen hoefde dat niet. Maar ik maakte me wel zorgen. Gelukkig had mijn man het ook bij geboorte en is het hun huidskleur. Maar ja de angsten bleven zich opbouwen.

4 dagen in het ziekenhuis

We hebben er 4 dagen voor in het ziekenhuis moeten blijven dat was achteraf gezien heel fijn. Daar kreeg ik goede hulp en legde ze de dingen goed uit aan een net nieuwe moeder. Daar zagen ze wat ik nodig had.

Zo was er een avondvoeding en maakte ze mij en Mats wakker. De zuster vroeg ‘zal ik Mats mee nemen?’ In mijn halve slaap zei ik ‘ja das goed’, tot ze Mats oppakte ik heb nog nooit zo hard geroepen nee blijf alsjeblieft blijf. De zuster benoemde dat ik voor het eerst in 4 avonden sliep en dat het goed was om te slapen. Maar dat kon ik niet. Achteraf terug denkende hier aan weet ik nu dat mijn moedergevoel gelijk wel goed zat. Maar dat zag ik toen en het jaar dat zou volgen toch echt anders in. Ook mijn kraamweken waren niet zoals het hoorde toen we eenmaal thuis waren. Frank had in het ziekhuis al gebeld en alles geregeld. Één uur naar dat we huis waren zou de kraamzorg komen.

Ze was best aardig en deed haar best daar kan ik niet van zeggen. Maar een goede kraamhulp, nee dat was ze helaas niet. Hier zal ik jullie de volgende keer over vertellen. Hier is veel van mijn depressie ontstaan en kwamen veel problemen steeds weer bij terug op de één of andere manier.

Ilona is getrouwd met Frank en samen hebben zij een zoontje van 1,5; Mats. Ze werkt 2 dagen in de week als hulp in de huishouding. Ilona is graag creatief bezig met dingen als kleuren voor volwassenen of breien. Haar zwangerschap en bevalling gingen helaas niet zoals ze gehoopt had. De eerste weken met Mats waren heel pittig en het dieptepunt was een ziekenhuisopname. Dit alles heeft helaas geleid tot een postnatale depressie. Ilona wil het taboe hierop graag doorbreken.