De geboorte van Lucas

Door Maaike – Na mijn blog over de bevalling van mijn dochtertje, schrijf ik nu over de bevalling van mijn zoontje. Tussen deze bevallingen zit 3 jaar, maar de bevalling van mijn dochtertje heeft voor veel keuzes gezorgd in de bevalling van mijn zoontje.

Eerste bevalling

Ik zal nog even kort samenvatten wat er in deze bevalling precies gebeurd is. Ik was bij de eerste bevalling doodsbang voor de bevalling (of eigenlijk voor de pijn van de bevalling). Maar achteraf heb ik een top bevalling gehad. Het was een super snelle thuis-bevalling van 5 uur waarbij alles goed ging. Mijn dochtertje was wel 10 dagen over tijd.

De bevalling van mijn zoontje

Dan nu over naar de bevalling van mijn zoontje. Daarvoor zal ik eerst teruggaan naar mijn zwangerschap. Ik heb een hele goede zwangerschap gehad met de “normale” klachten. Eigenlijk was er niets wat niet goed ging. Mijn angst voor de bevalling heb ik bij deze bevalling/zwangerschap niet gehad (natuurlijk blijft het spannend, maar ik was een stuk rustiger voor deze naderende gebeurtenis). Eigenlijk kwamen er pas onzekerheden bij 28 weken zwangerschap. Bij een normale controle bij verloskundige gaf de verloskundige aan dat ze het gevoel had dat onze kleine uk wel erg groot leek voor mijn zwangerschapsduur. Dus werd ik doorgestuurd naar een extern echobureau voor een groeiecho. Daaruit bleek dat mijn verloskundige inderdaad gelijk had en onze uk 2 weken voor liep op mijn zwangerschapsduur qua grootte. Gelijk werd alles nog even snel gecheckt en dit was allemaal helemaal goed. Verder was er dus eigenlijk niets aan de hand. Mijn verloskundige stuurde mij uiteindelijk door naar het ziekenhuis om daar nog een aantal groeiecho’s te laten maken. Daar bleef onze uk te groot, maar hij volgde wel zijn eigen lijn en bleef 2 weken voor lopen qua groei. Uiteindelijk werd er besloten dat we 31 december 2018 een laatste groeiecho zouden hebben en dat we daar verdere beslissingen zouden nemen, over bijv inleiden met 38/39 weken. De mensen die de blog over mijn eerste bevalling hebben gelezen weten, dat ik het niet echt heb op ziekenhuizen. Maar ja, altijd het beste voor je kindje. Dus zouden we 31 december wel zien.

Gebroken vliezen

Dan de ochtend van 31 december. Ik word om 09.00 uur wakker en we hebben om 10.30 uur een afspraak staan in het ziekenhuis. Mijn zusje zou bij ons komen om op ons dochtertje te passen. Maar bij het opstaan moet ik heel nodig naar het toilet. Onderweg naar de wc lijkt het alsof ik het niet meer op kan houden, maar op het toilet aangekomen merk ik dat er iets niet klopt. Mijn voorgevoel zegt dat mijn vliezen gebroken zijn. Ik ben dan 36 weken en 6 dagen (dus nog voor 37 weken). Nou, ja misschien heb ik het ook wel verkeerd. Maar onderweg terug naar boven merk ik dat mijn gevoel klopt. Binnen 1 minuut kan ik namelijk me weer omkleden omdat mijn broek zeiknat is. Dus dan maar verloskundige bellen, aangezien ik nu niet weet wat ik moet doen. Zij besluit dat ze gaat overleggen met ziekenhuis. Ik heb namelijk helemaal geen weeën. Ziekenhuis besluit dat ze willen dat ik kom en dat ze de afspraak die er om 10.30 uur staat niet doorgaat. Verloskundige geeft aan dat ik er vanuit mag gaan dat ik niet thuis kom zonder baby….. spannend!!! Wanneer mijn zusje er is, nemen we afscheid van mijn dochtertje. We weten immers niet wanneer we terug zijn dan mijn moeder zal haar en mijn zusje ophalen en vanaf dat moment blijft onze dochter bij oma. Bij weggaan haar uitgelegd dat haar broertje komt en mama naar ziekenhuis moet. Maar ze is vooral door dolle heen omdat oma komt. Die oma’s ook altijd. In de auto had ik vuilniszakken op mijn stoel gelegd, zodat mijn vriend niet z’n hele auto schoon zou moeten maken. In het ziekenhuis mogen we ons melden op de verlosafdeling. Daar aangekomen is het verliezen van vruchtwater al een stuk minder. Ik word op een kamer geïnstalleerd en zal een hartfilmpje krijgen, terwijl ze controleren of ik inderdaad vruchtwater verlies en daarna zal er een gynaecoloog komen die verder met ons zal doornemen wat er gaat gebeuren.

Dus we mogen lekker een uur niets doen. Maar gelukkig krijgen we ontbijt, aangezien we nog niets hadden gegeten in de hectiek van die ochtend. Ik lig super relaxt in het lekkere bedje. Nog helemaal geen weeën of iets wat erop lijkt. Maar merk wel dat ik het behoorlijk spannend vind. Het lijkt allemaal uren te duren. Maar uiteindelijk komt er een gynaecoloog langs. Een super lieve vrouw die me meteen geruststelt. Het is inderdaad vruchtwater wat ik verlies, maar onze uk doet het super goed. Dan de keuzes die we hebben. Ik was er zelf vanuit gegaan dat als ik na 24 uur nog niet bevallen zou zijn, ik ingeleid zou worden. Maar zij geeft aan dat ik ook wel 48 uur met gebroken vliezen mag lopen…. Oké. Omdat het 31 december is en dus oudejaarsavond zouden we naar huis mogen. Als de bevalling begint moet ik wel naar ziekenhuis omdat ik nog geen 37 weken ben. Als er 2 januari nog geen weeënactiviteit zou zijn dan zou ik ingeleid worden.

In het ziekenhuis blijven of naar huis gaan?

Maar ik mag ook in het ziekenhuis blijven. Het is op dat moment al 13 uur. Mijn vriend en ik kijken elkaar even aan. We hebben ons dochtertje onder gebracht bij oma en we hebben niets gepland die avond. Dus we hebben geen reden om naar huis te moeten. Natuurlijk is oud en nieuw doorbrengen in het ziekenhuis niet wat we hadden bedacht van ons begin van 2019. Maar dan gaan we praktisch kijken. We hebben bij de bevalling van onze dochter een bevalling gehad van start weeën tot onze dochter in mijn armen in krap 5 uur en meestal gaat een tweede bevalling sneller. Na overleg met gynaecoloog, lijkt het ons dus beter om niet naar huis te gaan en maar in het ziekenhuis te blijven. Achteraf gezien was ik op dat moment mentaal helemaal niet bij de gedachte dat ik misschien wel die dag zou gaan bevallen of in ieder geval binnen enkele dagen.

We worden naar een nieuwe kamer gebracht en daar kunnen we ons installeren voor de komende tijd. Mijn vriend mag die avond ook blijven slapen, zodat we in ieder geval oud en nieuw samen kunnen vieren. Ik krijg nog een lief telefoontje van mijn zusje die me vraagt hoe het gaat en of ze vanavond aan de alcohol kan (met in gedachten dat als ik ga bevallen ze dan niet langs kan komen of de volgende dag een probleem heeft). Ik stel haar gerust dat ze rustig kan gaan drinken, want ik heb nog nergens last van en ook niet het gevoel dat het nog in 2018 zal gaan gebeuren.

Bezoek van ons dochtertje

Mijn moeder en vader komen nog langs mijn dochtertje. Die vindt het super spannend, maar snapt geloof ik helemaal niet wat er staat te gebeuren. Ze vertelt honderduit over dat ze bij oma en opa mag gaan logeren en dat ze vanavond patat gaan eten. Mijn ouders heb ik even uitgelegd waar alles ligt voor mijn dochtertje en wat ze zeker niet mag vergeten aangezien het misschien wel paar dagen gaat duren voordat ik bevallen ben.

Rond 20.00 uur gaat het hele gezelschap weer weg en kunnen wij aan de oliebollen die mijn moeder meegebracht heeft. De oudejaarsconference gaat aan en samen gaan we genieten van ons laatste avondje van 2018, tenminste dat denken wel. Rond 21.00 uur begint het een beetje te rommelen en de gynaecoloog die dan dienst heeft beslist dat ze me aan een apparaat gaan leggen die mijn weeën bijhoudt. Hij zou na uurtje wel terugkomen. Ik grap nog dat is goed, het wordt toch geen 2018 meer… Maar na 15 min staat hij weer in onze kamer. Hij heeft in een andere kamer gezien dat mijn weeën heel snel toenemen in sterkte. Dat had ik zelf ook al gemerkt.

3 centimeter ontsluiting

Ik wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Daar blijk ik al op 3 cm te zitten. Door de snelheid waarmee het gaat wil hij dat we naar de verloskamers gaan. Daar aangekomen zit ik volledig in mijn eigen bubbel, want ik ben in een weeënstorm terecht gekomen. Er is geen enkel moment van rust. De opmerking die we hadden gemaakt dat ik net zo’n mooie kamer had voor het vuurwerk op onze eerder kamer werd ook mooi teniet gedaan omdat we nu in een kamer zaten waarbij de ramen helemaal afgeplakt waren en er alleen maar licht maar binnen kwam en je helaas niet naar buiten kon kijken.

Mijn vriend had de tv weer aangezet. Maar al snel had hij ook door dat het allemaal wel heel snel ging. Gelukkig bleven er de hele tijd een verpleegkundige en (volgens mij) ook de gynaecoloog bij mij op de kamer. Misschien omdat er niets te doen was op oudejaarsavond, dat ik dit geluk had. Mijn vriend had die middag nog mijn geschreven bevallingsplan opgehaald. Deze is door de gynaecoloog doorgenomen merkte ik, want dingen die ik niet wilde zijn ook niet voorgesteld, zoals gebruik van de beugels op het ziekenhuisbed. De gynaecoloog vond al vrij snel dat het wel snel ging en wilde dat ik toch maar op bed ging liggen. Tot die tijd had ik de weeën opgevangen op een stoel.

Volledige ontsluiting

Op bed klimmen was een drama tijdens constante weeën. Maar ik had de beste hulp die ik me kon wensen van 3 mensen. Bij toucheren bleek dat ik al op volledige ontsluiting zat. Bij mijn dochtertje weet ik dat ik de persfase me herinner als iets waarbij ik buiten mezelf gekeerd was en maar mezelf keek (heel wazig hoor). Alleen deze keer was het echt een ramp. Wat een hel! Maar ook deze keer ging het heel snel. Achteraf zei mijn vriend dat de gynaecoloog aan het hoofd van mijn zoontje heeft zitten trekken omdat hij steeds te ver terugging. Maar daar heb ik niets van gevoeld. Ik zat gewoon weer in mijn eigen bubbel.

Lucas!

Uiteindelijk ging dit allemaal ook helemaal goed. En beviel ik om 23.41 uur van onze gezonde zoon Lucas. Dus al met al een bevalling van 2 uur en 45 min (21.00 – 23.41 uur). Super snel opnieuw! Maar dat heb ik ook geweten. Ik heb namelijk nog 2 dagen last gehad van naweeën. Vreselijk!! Na mijn bevalling natuurlijk mijn zoontje op mijn borst maar na 10 min heb ik mijn vriend gevraagd of hij hem over wilde nemen (die wilde dat natuurlijk dolgraag!).

Ik moest namelijk eerst tot mezelf komen. Ik lag helemaal te trillen van alle inspanning en opwinding. Heel grappig dat ik wel om 00.00 uur als eerste kon zeggen “gelukkig nieuwjaar”. Toch fijn als tv aanstaat en je af kunt tellen! Dus ik was nog wel gewoon bij genoeg. Aangezien in mijn familie we elkaar altijd bellen om middernacht met oudejaarsavond heb ik ook mijn ouders gebeld. Natuurlijk wel met het geweldige nieuws. Zij waren natuurlijk dolblij. In mijn bevallingsplan stond dat ik wilde dat mijn dochtertje als eerst bij ons zou komen. Maar logischerwijs sliep zij natuurlijk wel gewoon (ze is ook pas 3 jaar, dus zal geen vuurwerk kijken) en sliep ze ook gewoon door, dus mijn ouders zouden de volgende ochtend komen. Vond ik ook wel fijn, kon ik even bijkomen van alles.

O, ja mijn zusje natuurlijk ook aan de telefoon gehad en mijn excuses aangeboden! Maar als trotse tante was ze wel zo sterk, ondanks de kater, dat ze de volgende dag natuurlijk langs kwam om haar nieuwe neefje te bewonderen. Na een half uur heb ik mijn zoontje alsnog op mijn borst gekregen en hebben we lekker kunnen knuffelen. Het grappige vind ik nog steeds en achteraf weet ik daardoor ook dat gynaecoloog mijn bevallingsplan goed heeft gelezen, dat de gynaecoloog nadat alles afgehandeld was tegen de verpleegkundige zei dat ze even snel alles moesten opruimen zodat mijn dochtertje langs zou kunnen komen.

Prematuur

Ik heb hem maar verteld dat ze alle tijd hadden omdat ze al sliep bij haar oma en opa. Maar wel super lief! Omdat onze knul 19 min voor de grens van 37 weken geboren is werd hij aangemerkt als prematuur. Maar wel met een gewicht van 3690 gram en 52 cm (even groot en 50 gram zwaarder dan mijn dochtertje die 2 weken te laat geboren is). Voor 37 weken dus inderdaad erg groot, maar als geboren baby een prachtig gewicht en lengte. Dit “merkje” betekende helaas 4 dagen in het ziekenhuis. Ik ben hier heel onzeker geworden en was ook heel blij dat ik eindelijk weg mocht. Maar daar misschien later een keer wat over.

Opnieuw dus een prachtige snelle bevalling ondanks dat het in het ziekenhuis is geweest. Ik kijk erg goed terug op deze bevalling. Hij was snel en weer goed te doen achteraf. Alleen was het voor mij beter geweest als het iets minder snel was gegaan, dan had ik meer kunnen genieten de eerste uren na de bevalling en had ik niet 2 dagen last gehad van naweeën. Ook voor Lucas was het beter geweest, want die had de eerste dag geen idee dat hij al op de wereld was. Hij had zijn ogen niet open en was totaal nog niet aanwezig op deze wereld. Dat was gelukkig een dagje later wel beter. Maar ik zal niet klagen. Ik heb wel paar dagen na bevalling gezegd dat we geen derde nemen, omdat ik een bevalling van een uur al helemaal niet aan kan, maar wie weet ooit.

En dan nog een tip voor alle mama’s die hun tweede of derde, enzovoort krijgen. Ik heb een filmpje gemaakt (of eigenlijk mijn mama gevraagd te maken) van de eerste ontmoeting van mijn dochtertje met ons zoontje. Dit is echt een hele waardevolle herinnering! Dit moment kun je namelijk nooit meer overdoen. Foto’s heb ik natuurlijk ook, maar die filmpje laat precies zien hoe grote trotse zus het is! Echt aanrader!

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.