De geboorte van Lieke

Door Maaike – Deze bevalling is alweer ruim 3 jaar geleden, maar ik heb deze blog geschreven omdat ik mama’s to be graag een ander verhaal dan alle horrorverhalen wil laten lezen. Ik was zelf heel erg bang voor de bevalling. Hopelijk helpt dit verhaal voor mama’s to be die ook angst hebben of op zien tegen de bevalling.

De zwangerschap

Tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje ging alles goed. Het ging zo goed dat mijn verloskundige zich eigenlijk nooit zorgen heeft gemaakt om mij of mijn dochtertje. Maar ik zag erg op tegen de bevalling. Dit heb ik pas bij één van de laatste afspraken kenbaar gemaakt, omdat er toch een taboe op heerst. Veel mensen zeggen toch, het moet er toch uit en ja dat doet pijn. Maar je krijgt er iets prachtigs voor terug. Dus er was weinig respect voor mijn gevoelens. Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat wat iedereen zei klopte, maar de angst werd er niet minder door. De reden van de angst was waarschijnlijk, de angst voor de pijn en het lastig vinden om me over te geven en te ontspannen. Ik had wel heel duidelijk voor mezelf dat ik absoluut thuis wilde bevallen. Daar was ik het meest ontspannen en ik haat ziekenhuizen. Dus thuis leek mij dan het fijnst.

Overtijd

Uiteindelijk naderde mijn uitgerekende datum, maar deze verstreek net zo stil als deze gekomen was. Misschien had dit ook wel te maken met het feit dat ik erg op bleef zien tegen het moment dat de weeën wel zouden beginnen en het daardoor deels tegenhield. Pas 10 dagen na mijn uitgerekende datum vond onze dochter het tijd om geboren te worden.

De eerste weeën

De dag ervoor (maandag) was ik voor de tweede en laatste keer gestript (ze proberen dan je baarmoedermond wijder te maken in de hoop om zo de bevalling op gang te brengen). Helaas was er die ochtend nog geen enkel teken dat de bevalling zich aan zou dienen. Ik was erg verdrietig omdat we ook al een afspraak hadden staan in het ziekenhuis (donderdags) voor een eventuele inleiding. Aangezien ik thuis wilde bevallen vond ik dit vooruitzicht helemaal niets. Helemaal in tranen en geen zin om uit bed te komen heb ik ’s middags met mijn beste vriendinnetje gebeld. Dit telefoongesprek duurde een paar uur, dat is normaal bij ons. Maar het duurde dus zo lang dat ik pas aan het eind van de middag uit bed kwam. Tijdens dit telefoongesprek merkte ik al wel dat ik soms een kramp in mijn buik had, maar niets in mijn hoofd zei me dat dit wel eens een begin van mijn bevalling kon zijn. Om 16.30 uur ben ik naar beneden gegaan om even iets te gaan eten. Mijn vriend was ondertussen ook net thuis gekomen. Nadat ik mijn broodje had gemaakt en op de bank ging zitten merkte ik dat er iets niet klopte. Mijn “buikpijn” werd steeds heviger en al vrij snel had ik het vermoeden dat dit toch wel eens weeën konden zijn. Mijn vriend natuurlijk gelijk heel ijverig een weeëntimer op zijn telefoon gedownload. Geloof me dat was wel laatste waar ik op dat moment op zat te wachten, maar achteraf heel lief en slim van hem”.

Een tensapparaat tegen de pijn

Omdat ik thuis wilde bevallen en ik tegen de pijn op zag had mijn verloskundige mij aangeraden om een tensapparaat aan te schaffen (dit geeft lichte stroomschokjes af via “stickers” op je rug, zodat de pijn dan niet over die zenuwbaan kan gaan). Mijn vriend heeft deze ook meteen gepakt en de stickers op mijn rug geplakt zoals aangegeven was op de beschrijving. Dit gaf me meteen meer rust en ontspanning. Ik kon mijn weeën het beste staand opvangen. Zitten vond ik echt een ramp, dus maar lekker door de kamer heen lopen.

5 centimeter ontsluiting

Rond 19.30 uur hebben we de verloskundige gebeld, omdat ik al weken last van mijn rug had (mijn dochtertje had tegen mijn ribben getrapt en ik had daardoor gekneusde ribben opgelopen). Maar door deze pijn kon ik tussen de weeën door geen rust vinden. Het opvangen van de weeën ging erg goed. Maar ik wilde toch graag dat ze even kwam. Helaas had mijn eigen verloskundige nog haar gewone controle-afspraken en zou pas om 21 uur klaar zijn. Dus kwam er een “invaller”. Toen zij kwam bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Aangezien ze in mijn dossier had gezien dat ik op zag tegen de pijn kreeg ik de keuze of ik naar ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding of wilde wachten tot mijn eigen verloskundige klaar was. Eigenlijk ging het nog best goed met de pijn en ik wilde liever niet naar het ziekenhuis, dus ik kon nog best een uurtje afwachten vond ik zelf. Voordat “inval-verloskundige” wegging raadde ze aan om onder de douche te gaan. Dit advies heb ik uitgevoerd en ben lekker onder de douche op een stoel gaan zitten. De weeën werden al wel heviger, maar met het warme water was het wel te doen. Wat ik op dat moment niet wist was dat mijn vriend lichtelijk in paniek was, want mijn weeën kwam wel heel snel nu achter elkaar.

Volledige ontsluiting

Rond 21.15 uur werd er aangebeld en was mijn verloskundige er. Op onze kamer aangekomen merkte ze al snel dat er haast bij was. Na het onderzoeken bleek namelijk al dat ik volledige ontsluiting had. Dit was dus rond 21.30 uur (dus goed 4,5 uur na het echt starten van mijn weeën). Verloskundige heeft heel snel het nodige uit mijn kraampakket gehaald (dat stond nog ingepakt in een doos, want wat moest ik ermee) en mijn vliezen gebroken. Mijn dochtertje bleek in vruchtwater te hebben gepoept, maar met volledige ontsluiting en persweeën mocht ik nergens meer heen van haar. (Voor mij erg gelukkig, geen ziekenhuis dus!!).

Lieke!

Na paar keer persen mijn dochtertje om 22.10 uur geboren (ik kan hier niets over vertellen, omdat ik daar zelf niets meer van weet). Mijn bevalling ging zo snel dat ik dat gedeelte niet meer weet. Ik heb geen last gehad van naweeën gelukkig.

Nadat mijn dochtertje geboren was en mijn dochtertje op mijn buik lag, wilde mijn vriend dit prachtige moment vastleggen op foto. Hij had daarvoor zijn telefoon gepakt. Dit was enkele minuten nadat ze geboren was. Nadat deze prachtige foto gemaakt was, wilde ik meteen zijn telefoon. Iedereen keek me raar aan, hoezo een telefoon? Ik wilde mijn mama bellen. Die begreep er niets van, ik was volgens haar wel erg rustig voor een bevalling die begonnen was. Mijn vriend had haar namelijk rond 20.00 uur geappt dat het begonnen was. Zij had dus bedacht dat ze de volgende ochtend waarschijnlijk voor de 1^e keer oma zou worden. Dat dit al 2 uur later zou zijn was natuurlijk niet verwacht! Zij is samen met mijn broertje (die weer terug in z’n auto gezet toen hij net thuis kwam van zijn werk) en mijn zusje nog even langs geweest die avond. Alle andere familie is volgende dag meteen langs gekomen.

Ik weet zelf heel weinig nog de bevalling zelf, maar ik weet wel dat het allemaal heel anders verlopen is dan ik me had voorgesteld. De berg die ik zag was er helemaal niet. Mijn bevalling was heel snel en “makkelijk”. Ik ga nu niet beweren dat dit een pretje was, natuurlijk doet bevallen pijn. Maar alle zorgen die ik me heb gemaakt waren onnodig voor deze bevalling. Mijn dochtertje deed en doet het super goed. Al met al een bevalling die ik iedereen toewens.

Nu enkele jaren later ben ik opnieuw moeder geworden van een zoontje. Over deze bevalling zal ik in een andere blog vertellen.

Wil je ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.