De geboorte van Joshua

Natascha beviel op 28 januari 2017 van haar eerste kindje Joshua. Ze wilde graag in bad bevallen, maar dat is helaas niet helemaal gelukt. Het scheelde niet veel, maar gelukkig kwam haar wens om thuis te bevallen wel uit.

Hoi! Ik ben Natascha van de Blogpagina MamaTassel.nl. Op deze persoonlijke blog vertel ik over mijn leven als net verhuisde, nog druk klussende werkende moeder van inmiddels twee kindjes. Joshua is mijn oudste en werd geboren op 28 januari 2017. Onze dochter, Julia werd geboren op 14 juni 2018! Mijn twee bevallingen waren compleet verschillend van elkaar. Ik deelde deze blog op mijn blogpagina terwijl ik nog zwanger was van Julia. Haar geboorteverhaal zal ik ook snel met jullie delen!

Onverwachts cadeautje

Joshua was een onverwachts cadeautje. Eén dag nadat Tim en ik vierden dat wij een jaar samen waren, ontdekten we dat ik zwanger was. Wij woonden op dat moment nog niet samen. Hoe dit allemaal verlopen is kun je lezen op mijn blogpagina.

28 januari 2017. De dag dat ik voor het eerst moeder werd. De dag dat een klein mannetje bezit nam van mijn hart. De dag dat ik spontaan opnieuw verliefd werd op Tim. De dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan.

How it all began..

27 januari 2017, ik was 4 dagen over tijd. 23 januari was ik uitgerekend, maar nog altijd was er geen teken van een beginnende bevalling. De kleine lag nog lekker op zijn plekje, ik had niet meer harde buiken dan normaal en voelde me eigenlijk gewoon prima! Balen!

We besloten er die dag lekker op uit te gaan. Even een beetje winkelen, lekker wat gaan eten, gewoon een lekker dagje met zijn tweeën. Ik had inmiddels de hoop opgegeven dat ik OOIT nog zou bevallen (dramatisch hè, heerlijk die hormonen!), en besloot maar gewoon te doen wat ik kon.

Even lekker winkelen

Die ochtend zijn we in Soest op pad gegaan, opzoek naar nieuwe schoenen voor Tim. Daarna lekker samen wat gegeten en vervolgens door naar Amersfoort. Ook hier zijn we lekker de winkelstraat doorgelopen. Niets aan het handje!

Die avond zijn we ook nog lekker samen uit eten gegaan. Ik grapte nog dat mensen wel gek zouden kijken als ineens mijn vliezen zouden breken, maar dat gebeurde gelukkig niet.

Die avond thuis was alles nog steeds erg rustig. Weer een dag voorbij zonder baby! Ik besloot dat Tim maar eens aan het werk moest om onze kleine man eruit te krijgen! Al dat lopen had in elk geval geen nut gehad!

Ik besloot vroeg naar bed te gaan, misschien had Tim zijn bijdrage wel gewerkt? Dan kon ik maar beter zorgen dat ik uitgerust was. Tim besloot nog even te gaan Playstation-en en het ook niet al te laat te maken.

En toen..

En toen, 28 januari 2017, 05.00 uur. Ik werd wakker van een gek geluid, alsof er iets scheurde, en een kramp in mijn buik. Ik dacht dat het mijn darmen zouden zijn, die hadden natuurlijk wat werk te verrichten na al die etentjes van de dag ervoor. Ik draaide me om en zag dat Tim lekker naast me lag te slapen. Een tweede kramp in mijn buik en ineens was het hele bed nat. Ojee! Zou het dan toch begonnen zijn? Ik maakte Tim wakker. Liefie! Ben je klaar om papa te worden? Hè? Wat? Hoe laat is het? Uhm, 5 uur? Maar mijn vliezen zijn gebroken, of ik heb zojuist in bed geplast. Ineens is hij toch echt wakker. Ik sliep net, zei hij. Blijkbaar had hij het toch iets later gemaakt dan de bedoeling was geweest en lag hij net twee uur op bed.

Snel stapte ik uit bed en liep, al lekkend, naar de badkamer. Daar zag ik dat ik helder vocht met witte vlokjes lekte. Precies zoals in het boekje staat dat helder vruchtwater er uit moet zien! Tussendoor bleven de krampen komen maar ze waren goed te doen. Nou, als dit het is, dacht ik nog stoer! Dit kan ik aan hoor!

Volgens het boekje van de verloskundige mag je wachten met bellen tot 09.00 uur als het vruchtwater helder is. Ik zei tegen Tim dat hij maar moet gaan stofzuigen en opruimen omdat ik niet wil dat iedereen straks in een rommelig huis stond. Hij keek me een beetje raar aan. Wat?! Hij zei niet veel en ging braaf met stoffer en blik de trap te lijf zodat het een beetje netjes leek.

We verschoonde samen het bed en besloten te kijken of we nog wat konden slapen. Dat lukte mij natuurlijk niet.

Eindelijk was het 09.00 uur en mocht ik de verloskundige bellen. Later zei ze dat ik echt wel eerder had mogen bellen, maar ik had braaf gedaan wat in het boekje stond. De weeën waren blijven komen en kwamen inmiddels zo ongeveer om de 4 minuten. Ik moet zeggen dat ze inmiddels ook wel wat pijnlijker waren geworden, maar nog steeds wel goed te behappen.

3 centimeter ontsluiting

Om 10.00 uur was de verloskundige er. Een nieuw gezicht, een invalster. Ik bleek 3 centimeter ontsluiting te hebben. Omdat ik graag in bad wilde bevallen kreeg Tim de opdracht om alles klaar te gaan zetten en kreeg ik de tip om lekker te gaan douchen.

Via de thuiszorgwinkel had in een douchekruk geregeld. Wat was ik blij dat ik die had! Onder de douche was het eigenlijk allemaal heel goed uit te houden, de weeën leken minder pijnlijk en ik besloot, al zittend op mijn kruk, nog even de voegjes onder de douche schoon te maken (waar je al niet mee bezig kunt zijn!). Ineens werd ik enorm misselijk en moest twee keer flink overgeven. Ik riep Tim dat hij de verloskundige moest bellen. Zij vertelde dat dat heel normaal is en erbij hoort. Nou, die halve banaan die ik had gegeten was is ik in elk geval weer kwijt.

6 centimeter ontsluiting

om 13.15 uur kwam de verloskundige weer kijken hoe het ging. Ik was inmiddels onder de douche vandaan en vond de weeën nu ook behoorlijk heftig! Ze kwamen zo om de 2-a 3 minuten en waren behoorlijk pijnlijk! Om 13.45 uur bleek ik inmiddels op 6 centimeter te zitten, dat schoot gelukkig wel lekker op!

Ik zat beneden op de bank en vond het steeds moeilijker om de weeën de baas te blijven. Ik merkte dat ik steeds dieper in mijn eigen wereldje verdween en had eigenlijk weinig besef van wat er om me heen gebeurde. Ik weet dat ik af en toe een behoorlijke schreeuw heb gegeven, van pijn, van frustratie, van wanhoop. Man, wat doen die weeën zeer zeg! Of ik nu rug, buik of weet ik wat voor weeën heb gehad, geen idee! Ze deden pijn! Tim moest eigenlijk verder om het bad klaar te maken maar hij mocht van mij niet meer weg. Fantastisch hoe hij wist wat hij moest doen, gewoon niets! Stil zitten en er zijn!

We zijn er bijna!

Om 14.30 uur kwam de verloskundige weer langs. 8/9 centimeter! We zijn er bijna! Inmiddels was mijn lijf zelf al aan de gang gegaan om de kleine man eruit te werken. Bij iedere wee trok mijn buik samen. Ik kon er niets tegen doen, het ging vanzelf. Tim ging snel bezig met het vullen van het bad, als ik daarin wilde bevallen moesten we nu wel op gaan schieten! Intussen lag ik op bed en werd de kraamhulp gebeld om te assisteren bij de bevalling.

Om 15.00 uur was het bad vol genoeg en mocht ik erin. Wat een opluchting! Wat een heerlijkheid! Wat een wereld van verschil! Ik kwam weer een beetje bij mijn positieve en kon de weeën zo veel beter opvangen.

Eindelijk persen

15.25 uur, ik mocht eindelijk gaan persen. Wat fijn om je lichaam eindelijk zijn gang te kunnen laten gaan en om daarin mee te mogen gaan! Tijdens een flinke perswee kwam de kraamhulp binnenlopen. Ik zie haar nog de trap op komen. Begroeten was er even niet bij, maar dat heb ik toen de wee voorbij was alsnog netjes gedaan hoor!

Tijdens het persen bleek al wel steeds het hoofdje, en vooral de haartjes daarop, goed zichtbaar. Ik heb van andere moeders gehoord dat zij het persen heel erg pijnlijk vonden, ik vond dat dus echt niet! Ik vond het alleen maar een opluchting en heb buiten de pijn van de weeën, daar beneden echt geen pijn gevoeld.

Dalende hartslag

Na ongeveer 10 minuten persen bleek dat de hartslag van de kleine wat moeilijk herstelde na een perswee. In de eerste instantie kwam de hartslag nog netjes terug na een paar keer diep ademhalen, later niet meer. Uiteindelijk bleef zijn hartslagje na een wee hangen op ongeveer 50 a 60 slagen per minuut, veel te laag! Ik mocht nog één keer persen, maar als de kleine met die wee niet geboren zou worden, dan moest ik het bad uit, en zou er een knip gezet worden omdat de kleine er nu echt uit moest!

Ik weet nog dat ik zei dat ik echt niet meer uit bad kon! Je moet! De kleine moet er echt nu uit! De verloskundige was duidelijk en direct, ik had wel in de gaten dat het echt menens was, al voelde ik geen paniek. Ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen.

Snel uit bad en op bed! Er werd gezegd dat bij de volgende wee verdoofd zou worden, en dat er dan een knip gezet zou worden. Dat wilde ik dus echt niet! Ik schijn zelf heel hard om mijn moeder geroepen te hebben.

Tim werd aan de kant gezet en de kraamhulp klom bij mij op bed. Ze zocht met haar handen op mijn buik de goede positie om de kleine er uit te kunnen drukken

De verdoving en de knip heb ik beide niet gevoeld. Bij de volgende wee moest ik persen, en drukte de kraamhulp hard op mijn buik en zo kwam de kleine man om 15.53 uur ter wereld!

Hij bleek met zijn kin op de borst en zijn armpje naast zijn hoofdje te liggen. Ja, dat paste natuurlijk niet! Hij werd direct bij mij gelegd en alles leek in orde! Wat een opluchting!

Joshua!

Daar was hij dan, onze kleine man! Eindelijk mochten wij hem vasthouden en eindelijk mochten wij zijn naam verklappen! Joshua Johan! Heerlijk rustig lag hij op mijn borst en de verloskundige en kraamhulp lieten ons na de geboorte van de placenta even met zijn drieën. Dat was ook het moment dat Tim op zijn hurken naast ons kwam zitten. De blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten. Zoveel liefde heb ik nog nooit iemand uit zien stralen! Wow, wat heb ik toch een geweldige vent.

Tim kwam naast ons op bed zitten en ik gaf hem voor het eerst zijn zoon in handen. Wat bijzonder dat wij eerst met zijn drieën hebben mogen zijn voordat de medische testjes en dergelijk gedaan werken. Wat fijn dat ons kindje eerst lekker bij mama, en daarna lekker bij papa heeft kunnen bijkomen.

Achteraf..

Voor de bevalling had ik een bevallingsplan geschreven. Hierin had in onder andere vastgelegd dat ik geen pijnmedicatie wilde en graag thuis, in bad wilde bevallen. Hoewel het aan het eind toch nog even spannend werd omdat Joshua zijn hartslag te laag bleef, ben ik heel erg blij dat ik thuis was! Ik zou het niet anders gewild hebben. Het is jammer dan de bevalling niet in bad gelukt is, maar het was goed zoals het was.

Ik had ook in het bevallingsplan geschreven dat ik het belangrijk vond dat de navelstreng de kans zou krijgen om uit te kloppen. Door de hectiek, en door het feit dat onze verloskundige een invalster was en het bevalplan dus niet had gelezen, werd er al direct een klem op de navelstreng gezet. Ik zag dat vrij snel en heb aangegeven dit niet te willen. De klem is er toen direct weer afgehaald, maar ik vraag me achteraf af, of dit nog nut heeft gehad. Dat vind ik wel erg jammer.

Ook had ik aangegeven graag heel veel foto’s te willen. Ook die zijn er niet. Op de eerste foto’s is Joshua al geboren, er zijn geen foto’s van tijdens de bevalling. Er zijn wel foto’s dat Tim de navelstreng doorknipt, alleen is daarop eigenlijk niet te zien wat hij aan het doen is.

Was jullie bevalling ook zo anders dan je van te voren bedacht had? Wat heb jij eruit gehaald en meegenomen in de volgende bevalling? Let me know!

Wil je ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.