De geboorte van Doede

Op 27 juni 2017 werd Doede geboren door middel van een keizersnede. Vandaag deelt zijn moeder Gepke haar bevallingsverhaal!

Twee weken voor de geboorte

Mijn verhaal begint 2 weken voor Doede zijn geboorte (15-06-2017) kwamen we er achter dat hij nog steeds in stuit lag (al vanaf week 27) dit was met 35 weken. Er is toen een draaipoging gedaan maar dit is helaas niet gelukt. Ik had graag natuurlijk willen bevallen maar dat was helaas niet mogelijk. Ik zag een stuitbevalling niet zitten. Daarom bewust gekozen voor een keizersnede. Die week is alles in gang gezet en zijn we de vrijdag naar de anesthesist geweest. Waar direct werd gekozen voor een ruggenprik. Alle voor en nadelen werden besproken en we konden rustig huiswaarts gaan. Met de mededeling dat we in de komende 2 weken wel zouden horen wanneer de keizersnede zou zijn.

De week van de bevalling

De week dat we zouden horen wanneer de geplande keizersnede zou zijn brak aan. We waren zenuwachtig en hadden er zin in tegelijk. Ik heb ook nog een keer naar het ziekenhuis gebeld of ze nou niet wisten wanneer het zou zijn. Er werd gezegd geduld mevrouw het is in week 38 van uw zwangerschap u hoort het een week van tevoren. En wij maar weer wachten.

Op maandag 26 juni gingen mijn man en ik lekker op bed. Ik had het bed zeil niet op bed gedaan omdat ik dacht ik krijg toch die keizersnede. En het was zomer en zo een broeierig ding onder mijn laken zag ik niet zitten. Ik ging als elke nacht wel 10 keer uit bed om te plassen. In de ochtend rond 06.30 uur ging ik ook uit bed om te plassen. Maar dit keer was het anders. Ik voelde iets knappen en er liep allemaal water weg. Ik dacht plas ik nou? Maar ik kon het niet ophouden het ging vanzelf. Ik ging om grote kraamverbanden zoeken. Hier lekte het ook binnen de kortste keren doorheen. Mijn man kwam toen ook beneden die dacht wat duurt dit lang. En die had het meteen in de gaten. Hij zei kleed je aan we gaan naar het ziekenhuis. De tas in de kofferbak en de maxi cosi op de achterbank richting Drachten (Nij Smellinghe).

In het ziekenhuis

Ik had inmiddels het ziekenhuis gebeld en die zei dat we die kant op mochten komen. Ik was rustig op dat moment ik had geen last van weeën en voelde me verder goed. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis gingen we direct naar de afdeling verloskunde. Daar werden we opgevangen door de dienstdoende verloskundige.

Ze deden een test om te kijken of het water wat ik verloor vruchtwater was. Dit bleek zo te zijn. De verloskundige vond het niet nodig om te voelen hoeveel ontsluiting ik had omdat ik een keizersnede zou krijgen. Inmiddels begonnen de weeën te komen en wilde ik graag even onder de douche. Dit mocht gelukkig. Omdat de weeën zich snel opvolgden (elke 8 minuten). Onder de douche kon ik de weeën goed wegpuffen en voelde ik me redelijk relaxt. Tot op een gegeven moment de weeën elke 4 minuten kwamen. Dat was heel vervelend en ook het moment voor de verloskundige om mij uit de douche te halen. Het was inmiddels 09.30. Ik kreeg toen te horen dat ik rond 14.00 aan de beurt was met de keizersnede. Dat voelde al als een opluchting dat ik uit kon kijken naar het moment dat deze (helse) pijn over was. Er werd een infuus geprikt. Maar omdat mijn handen zo opgezet waren door vocht konden ze het infuus niet prikken in mijn linkerhand. Er werd een gynaecoloog bij gehaald die in mijn rechterhand probeerde een infuus te leggen. Inmiddels kon ik niet meer stil blijven liggen en had ik onophoudelijke weeën (buikweeën). En ik had ook inmiddels een operatiejasje aan gekregen.

Toen het rond 10.00 uur echt niet meer te houden was voor mij (de weeën) hebben ze mij een Remifentanil pompje gegeven. Dit hielp goed en werd ik lekker high van. Ik heb daarom ook niet gevoeld dat ze de katheter ingebracht hebben (wat later een verkeerde katheter bleek omdat ik allergisch ben voor latex).

Er werd gezegd door een verloskundige dat dit zo niet langer kon tot 14.00 uur en dat ze zou bellen naar de O.K. of het niet eerder kon. Er werd iemand die de amandelen eruit moest in de wacht gezet en ik ging er tussendoor. Om 10.30 uur werd ik naar de O.K. gereden met mijn man.

De keizersnede

Onderweg naar de OK riep ik: ik wil dit niet meer het doet zo zeer ik ben zo bang geef me alsjeblieft algehele narcose. De verloskundige praatte op me in en zei dat wil je echt niet je wilt toch de geboorte van je kindje meemaken? Maar ik was echt heel bang. Daarna heb ik toch al mijn moed verzameld en ben ik gaan zitten voor de ruggenprik. Ik moest mijn rug bol maken en stil blijven zitten. Toen kwam er weer een wee. De anesthesist heeft even gewacht met de ruggenprik tot de wee over was. De plek van de prik werd eerst verdoofd met plaatselijke verdoving. Hier voelde ik niks van. Ook de ruggenprik voelde ik niks van ik voelde alleen dat ik geen weeën meer had. Wat een zalig gevoel.

Doede!

Net voor ze begonnen kwam mijn man er ook bij en vroegen ze of we het wouden zien dat Doede geboren werd. Natuurlijk wilden we dat. Dus net voor Doede ter wereld kwam heeft de arts het gordijntje laten zakken. En daar was hij onze prachtige zoon met alles erop en eraan. Geboren met 37.2 weken, om 10.48 uur, 3510 gram en 47 cm lang. Wat waren we gelijk trots en verliefd.

Toen de operatie erop zat (450 ml bloed verloren netjes gehecht) gingen we naar de uitslaapkamer waar ik gelijk een morfine injectie kreeg en paracetamol. Daar werd Doede gewogen en gemeten en mocht hij bij me liggen. En ik mocht een ijsje!

Het was een hele rollercoaster de geboorte van onze mooie zoon. Maar het was het helemaal waard en wat een wolk van een mannetje hebben we. Hij groeit zo goed en ik ben zo super trots op hem.

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.