De geboorte van Christiaan

Laatst vertelde Ilona het verhaal over de geboorte van haar dochter Charlotte. Deze keer vertelt ze haar eerste bevallingsverhaal. Nadat er HELLP werd geconstateerd, werd ze na 35 weken zwangerschap ingeleid.

33 weken zwanger

Ik ben 33 weken zwanger en lig in het ziekenhuis. Ik voel me prima, maar de verpleegkundige laten me weten dat het niet goed gaat. Spontaan ben ik opgenomen omdat mijn bloeddruk te hoog is en er, tijdens controle in het ziekenhuis, eiwit in mijn urine blijkt te zitten.

Meteen wordt er opnieuw bloed afgenomen en urine verzameld. Ze willen weten hoe hoog de waardes zijn. Het is mijn eerste zwangerschap en ik weet niks over hoge bloeddrukken en eiwitten in de urine.

Te kleine baby

Wat ik wel weet, is dat ons kindje te klein is. Dat weten we al sinds de 28ste week. Sinds de guo bij  een instantie waar ze medische echo’s verrichtten. Deze echoscopist liet ons simpelweg weten: hij is te klein en de verloskundige neemt straks contact met je op. Wat oneerlijk, ons zo in spanning te laten. Achteraf begrijp ik wel dat de beste vrouw niet meer mócht zeggen omdat ze geen arts is.

Twee dagen na de guo krijg ik er nog eentje. Ditmaal moet ik alleen gaan want mijn man moet werken. Ik heb er een goed gevoel over en durf ook wel alleen te gaan. Het is in het ziekenhuis, waar ik nog niet eerder ben geweest. Best spannend! Tijdens de echo wordt er diverse keren gemeten, nogmaals gemeten en gevraagd naar eerste dag van laatste menstruatie. Of mijn uitgerekende datum wel klopt. Vanwaar al die vragen? Dit is toch allemaal al vastgesteld.

Groeiachterstand

Het blijkt dat ons kindje een paar weken groeiachterstand heeft. Zijn buikomvang is vergelijkbaar met een kindje van 2 weken minder ver. Hij is nu dus 2 weken “te klein”. Niets aan de hand in principe, zolang ik rust blijf houden en veel op m’n linkerzij blijf liggen. Maar ik blijf nu onder controle van het ziekenhuis. Dat vind ik een fijne gedachte.

Er wordt een afspraak gemaakt voor 2 weken later, als ik 30 weken ben, dan willen ze kijken of hij al iets gegroeid is. In die twee weken hou ik alle rust die ik maar kan. Werken doe ik niet meer want ik zit in de ziektewet door bekkeninstabiliteit, dus dat is makkelijk. Maar helaas, hij blijft zijn lijntje volgen.

Groeiecho

Ik mag wel terug naar mijn eigen verloskundige maar zal ook onder controle staan van de gynaecoloog. Tot ik met 32 weken weer bij de verloskundige ben. Na een routinecontrole vraagt ze of er nog een groeiecho gepland staat, ik geef aan van niet en ze maakt er meteen eentje. Uit voorzorg. Maar ik heb een stemmetje in m’n hoofd dat het niet goed is. Mijn bloeddruk is wat verhoogd maar door alle stress rondom de kleine vind de verloskundige dat nog binnen de perken.

Opgenomen in het ziekenhuis voor pre eclampsie

Als ik 33 weken ben, word ik opgenomen na weer een groeiecho. Hij is iets kleiner geworden, nu is dat niet zo zeer mogelijk maar de groei is wel afgebogen. Nadat ik urine heb opgevangen blijkt er eiwit in te zitten. Ik heb dus iets wat pre eclampsie heet. De verpleegkundige legt rustig uit waarom ik opgenomen ben. Mijn kindje heeft een “neg-dys”, hij is dysmatuur. Te klein voor het aantal weken. Ik blijf tot bevalling in het ziekenhuis. Maar wanneer die bevalling is, niemand kan het precies zeggen, maar de 40 weken zal ik niet halen. Zodra de kleine te rustig wordt of ik mij niet lekker voel worden, moet ik direct alarmeren. Dat is niet goed. Elke dag zal ik 2 keer aan de CTG gelegd worden, elke 10 dagen een doppler onderzoek naar de druk van de navelstreng en elke 14 dagen een groeiecho.

De kleine beweegt als een malle en is heel actief. Dat stelt me enorm gerust. Ik raadpleeg Google maar word niet veel wijzer. Ik gooi een post op het zwangerschapsforum voor ervaringen en een goede vriendin van mij kan gelukkig ook een hoop uitleggen. Haar zoontjes zijn ook te vroeg geboren en zij heeft alle ziekenhuisrompslomp ook gehad. Er wordt een nieuwe groeiecho ingepland, dit keer in het Erasmus ziekenhuis. Het is een SEO. Een gespecialiseerde echo waar ze meer op kunnen zien. Ze willen de oorzaak achterhalen en de waarom weten.

Een echo in het Erasmus

De echoscopist in het Erasmus is een ontzettende hork. Ze probeert te zeggen dat ze last heeft van mijn overgewicht maar formuleert dat wat onhandig. Maar uiteindelijk ziet ze lichamelijks niks wat er mis is. Gelukkig! Ze adviseert een vlokkentest. Het is niet verplicht maar zo kunnen we wel zien of er iets aan de hand is. De uitslag zou dan 2 weken duren, maar de vraag is of we die 2 weken hebben.. We besluiten het niet te doen. Het zou meer onrust en stress geven en dat kan ik er niet bij hebben.

De komende weekenden mag ik met wat geluk toch nog even thuis slapen. De laatste babyspullen worden online gekocht en bezorgd. Mijn man zie ik zo’n 4 keer per week fysiek in het ziekenhuis op m’n kamer maar elke avond doen we aan facetime.  Hij moet gewoon werken maar zodra de bevalling zich aankondigt heeft hij 5 weken vrij. Het is eenzaam maar de rust doet me goed.

Even naar huis

Het weekend van 4 en 5 juli is een lastig iets. De tour de France komt dan over de brug, die Voorne Putten verbindt met Goerree Overflakkee, hierdoor is hij afgesloten voor al het verkeer. De gynaecoloog wilt me niet laten gaan. Uit voorzorg. Met een goed gesprek en heel lief kijken maar vooral beloven dat ik thuis niks ga doen, mag ik op de vrijdag naar huis en op zaterdag moet ik terug zijn. Mijn schoonouders zijn er om te helpen en samen met mijn schoonmoeder vouw ik de was terwijl de mannen de rest doen.

Buikpijn

Keurig meld ik mij zaterdag weer aan en op zondag volg ik via een website de tour. De zondag sluipt voorbij. Ik blijf me goed voelen en ook de kleine doet het 2 keer per dag keurig op de CTG. Maar als ik op maandagochtend om 6 uur wakker word heb ik een vreselijke pijn in mijn buik. Alsof er een band om de bovenkant van mijn buik zit.

Een paar weken terug had ik het ook, toen ik rustiger deed daarna zakte het af. Dus ik ben eerst rustig gaan douchen en vroeg om een kopje thee met een plak ontbijtkoek. Maar toen het na een uurtje niet gezakt was, heb ik gealarmeerd. Ik ben vandaag 35 weken en 4 dagen zwanger.

Direct werd er bloed afgenomen en op die uitslagen moesten we wachten. Ik werd aan de CTG gelegd en er werd aan mij gevraagd of ik het prettig zou vinden als mn man er nu zou zijn. Mijn man, die niets zou kunnen doen, die al op z’n werk zou zitten.. Maar ik heb hem gebeld. Ik vertrouwde het niet en wilde een bekend gezicht. Mijn beste vriendin en schoonouders werden via appjes op de hoogte gehouden.

We wachtten en we wachtten. We besloten dat mijn man wel weer naar z’n werk kon, het was nu al 12 uur en als het mis zou zijn hadden we het al wel gehoord. Hij ging. En hij was net een uurtje weg toen de verpleegkundige binnenkwam. Oké dat is logisch. De gynaecoloog volgde, oké ook normaal.. En toen volgde de kinderarts. Oké dit is mis.

HELLP

Ik had HELLP en ik zou ingeleid gaan worden. Het eiwit was te hoog in mijn bloed. Nauwelijks bekomen van de schrik belde ik mijn man. Ik kreeg hem niet te pakken. Voicemail ingesproken. Appjes gestuurd dat hij NÚ moest komen. Mijn schoonouders gebeld. Zij waren nog in de buurt en zijn bij ons thuis gebleven.

Inleiden met een ballonkatheter

Om 14 uur werd er een ballonkatheter geplaatst. Om 14.05 uur stond mijn man naast me. ’s Aavonds laat viel de ballon eruit. 3 cm ontsluiting. Maar de weeën stopten en het zou pas de volgende dag weer verder gaan qua inleiden. Eerst slapen.

Om 7 uur ’s ochtends stond de verpleegkundige alweer naast mijn bed. Ik had al gedoucht en lag al aan de CTG. Er werd een infuus preventief geprikt en mijn vliezen werden gebroken. Een uur later werd er aan mijn infuus een pomp gekoppeld. Weeënopwekkers. De kleine had nog geen zin om te komen, maar het moest. Om 15 uur is er een ruggenprik gezet. De weeën waren nog niet optimaal en ik had pas 5 cm ontsluiting, maar ik hield het niet meer. Om 16 uur kwam ik (volgens mijn man) heel zen terug op mijn kraamkamer.

Dalende hartslag

Om 20 uur heb ik nog maar 7 a 8 cm. Het vordert nauwelijks. Dan blijkt dat ons kindje tijdens de weeën wat moeite heeft. Tot op eens zijn hartslag helemaal dropt en het team ineens naast mij staat. Het moet nu niet heel lang meer duren, het woord keizersnede heb ik al laten vallen maar gynaecoloog denkt dat ik het op eigen kracht nog ga redden. Hij wenst liever een natuurlijke bevalling, dat zou beter zijn voor de baby.

Om 21 uur krijg ik pijn aan mijn stuitje. Er wordt opnieuw gekeken en ik blijk al 9 cm te hebben. Bijna! De opwekkers worden uitgezet en de pijn neemt toe. Ik probeer niet te vloeken want ik lig in een protestants ziekenhuis, maar het gaat met moeite. Om 21.30 zit ik op mijn top. Ik kan niet meer. Maar ik zit op 10cm. Hup, in de pershouding. Na 3 persweeen en een klein beetje hulp van de verloskundige instrumentatie beval ik om 21.40 uur van een klein kereltje met krachtige longen.

Christiaan!

Hij weegt 1900 gram en is 44cm, hij mag 2 minuten bij me liggen en daarna zie ik hem pas na middernacht weer terug. De ruggenprik moet eerst uitgewerkt zijn en ik moet nog worden gehecht.
Als dat klaar is en ik ben gedoucht dan mag ik naar hem toe.

Wat een achtbaan, vol emoties. Een prematuur, hoe gaat dat in zijn werk?

Hij is te vroeg, te licht en te klein maar helemaal compleet, gezond en van ons.

Wil jij ook je bevallingsverhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.