De geboorte van Charlotte

Doordat Ilona’s dochter een groeiachterstand heeft, wordt Ilona opgenomen in het ziekenhuis. Als ze 37 weken zwanger is wordt ze ingeleid en vandaag deelt ze haar bevallingsverhaal met ons.

Groeiachterstand

Ik ben 36 weken zwanger en ben al 3 weken opgenomen in het ziekenhuis. Er is inmiddels een groeiachterstand van 3 weken geconstateerd, de waarden van alle onderzoeken zijn zeer twijfelachtig, maar ons meisje blijft het wel goed doen.

Er is ook veel onzekerheid over hoe lang nog. De ene arts zegt 37 weken. De andere 38. Vandaag hoor ik van mijn gynaecoloog meer.

Bijna 2 uur later dan gepland hoor ik van een vervangend arts dat hij vind dat ik lang genoeg rond gelopen heb. Over een week moet ik terugkomen voor inleiding. Ik krijg folders mee en er wordt me op het hart gedrukt het rustig te blijven doen tot bevalling. Wel behoud ik 3 keer per week de controles en bij elke controle kan er alsnog ingegrepen worden als ze het nodig achten. (Ctg en doppler onderzoek of de weerstand in de navelstreng niet te hoog is, wat hij al vanaf 28 weken is).

Krampen

Een kleine sprong naar dinsdag 13 juni. Ik heb ons zoontje van nog geen 2 jaar afgezet bij mijn schoonouders. In de hoop hem snel weer te zien, maar pas na de bevalling natuurlijk.

Mijn man en ik gaan nog een keer uiteten en naar de bioscoop maar tijdens het eten krijg ik al krampen. Misschien spanning? Het blijft aanhouden maar verdwijnt zodra ik mijn bed ’s avonds aanraak. Wel slaap ik die nacht enorm onrustig.

Inleiden

We melden ons op de afgesproken tijd van half 4 op de welbekende afdeling. Ik krijg nog een hartfilmpje van je baby, zelfs zij is er rustig van geworden alsof ze weet wat er gaat komen.

En daarna wordt er een ballonkatheter geplaatst. Er blijkt al 1cm ontsluiting te zijn, zouden dat dan toch van die krampen van gisteren zijn geweest?

De ballon doet z’n werk want ik krijg ik no-time een weeënstorm en ik zit voor het nacht wordt al op 3cm. Maar wederom zet het niet door.

Wachten…

De volgende ochtend om 7 uur komt de dienstdoende verpleegkundige om een infuus aan te prikken en de verloskundige maakt nogmaals een hartfilmpje. Alles ziet er keurig uit maar onze kleine meid maakt nog geen aanstalten om te komen, dit gaat nog een lange weg worden.

Eenmaal aangekoppeld op het infuus met weeënopwekkers en ctg, worden mijn vliezen gebroken en wordt er een sensor op het hoofdje gezet. Het wachten begint.

Ruggenprik

In de uren die verstrijken beginnen de weeën op te komen maar zijn ze niet sterk genoeg om ook ontsluiting te maken. Om 14.00 uur vraag ik een ruggenprik. Ik vind de weeën nog uit te houden maar erger voorkomen, de inleiding is al zwaar genoeg.

Om 16.00 uur ben ik terug op de afdeling, de anesthesist heeft moeite gehad om hem te prikken. De tweede keer lijkt hij goed te zitten, de eerste keer zat hij op keizersnede niveau.

Verkeerd geprikt

Maar na een uur lijkt het mis te gaan. Ik voel een kramp in mijn linkerlies en druk meteen op de alarmering. Na onderzoek, overleg met de anesthesist en extra pijnstilling zijn ze tot de conclusie gekomen dat de ruggenprik verkeerd zit. Hierdoor voel ik alles aan mijn linkerkant.

Na een paar weeën verga ik van de pijn. Ik huil als een klein meisje en ben bijna in staat om naar mn moeder te vragen. Mijn man ijsbeert wanhopig door de kraamsuite terwijl ik door de grote tranen heen de weeën weg probeer te puffen.

De anesthesist komt naar mijn suite. De ruggenprik staat nu op maximaal, de extra pijnstilling die gegeven mag worden wordt gegeven maar mijn pijn zakt niet. Dan komt er een oplossing, de weeënopwekkers staan nog vol aan en deze worden snel uitgezet. Dan komen de weeën om de minuut. De pijn is nog steeds extreem maar ik heb nu telkens een paar ademhalingen de kans om weer bij te komen.

Persdrang

Ineens krijg ik persdrang. Na mijn gigantische weeënstorm heb ik 9cm ontsluiting gekregen! Omdat er nog een randje van mijn baarmoeder staat wordt er passief geperst. Dat houdt in dat ik niet in de pershouding lig, maar dat ik wel voorzichtig begin te persen.

Ik moet volgens de verloskundige over de drempel heen persen, de drempel die ik voel. Ik pers en pers maar die drempel gaat nergens heen. De verloskundige voelt en merkt dat het geen psychische drempel is maar een heuse drempel. Het is mijn schaambot.

Charlotte!

Ik ga in de actieve houding liggen, mag 2 keer persen en daar is ons meisje al. Onze Charlotte Julia wordt geboren om 19.45 uur, weegt 2115 gram en is 46 cm lang. Het meisje wat ons zo lang in zulke onzekerheid heeft laten zitten, laat horen dat ze een goed stel longen heeft.

Ze is eindelijk geboren!

Wil jij ook je bevallingsverhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@voormamasdoormamas.nl.