Als het niet lukt om fulltime voor je kinderen te zorgen

Door Evy – Ik schaam me hier heel erg voor, toch wil ik het delen. Het lukt me niet om fulltime voor mijn kinderen te zorgen. Dit heeft te maken met mijn postnatale depressie, en ik vind het heel erg. Maar ik trok het gewoon niet!

Postnatale depressie

In mei stelde ik me voor op deze blog, en daarna heb ik maar 1 blogje geschreven. Het leek me fijn om mijn gedachten hier te delen, maar ik kon me daarna bijna nergens toe zetten. Toen ik besloot om te gastbloggen leek het iets beter met me te gaan. Helaas was dat van korte duur.

Ik dacht dat het alleen maar beter zou kunnen gaan, nadat ik zo diep was gezonken dat ik mezelf met een scheermesje en een strip paracetamol in de badkamer had opgesloten. Dat soort dingen heb ik sindsdien niet meer gedaan, maar ik kan niet zeggen dat het veel beter ging.

Zorgen voor mijn kinderen

Ik heb een aantal afspraken gehad bij de psycholoog, en samen met haar probeer ik hieruit te komen. We zijn aan het kijken wat ik wel, en wat ik juist niet moet doen. Zorgen voor mijn kinderen was voor mij iets vanzelfsprekends, maar daar dacht mijn psycholoog anders over. Nadat we hierover gepraat hadden, vond zij dat de fulltime zorg voor 2 kinderen op dit moment te veel voor mij is.

En daar heeft ze ook gelijk in. Het is alleen zo verdomd moeilijk om dat te accepteren. Vaak had ik meerdere keren per dag het gevoel dat ik het niet meer trok. Ik ben niet iemand die snel om hulp vraagt. Ik heb ervoor gekozen om moeder te worden, dus dan moet ik ook voor mijn kinderen zorgen.

Naar het kinderdagverblijf

Maar dat lukt nu dus even niet. Althans, niet fulltime. Daarom gaan mijn zoontjes nu 3 dagen per week naar een kinderdagverblijf. Ze gaan op maandag, woensdag en vrijdag. Op dinsdag en donderdag zijn ze de hele dag gewoon thuis bij mij, en in het weekend zorgen mijn man en ik samen voor ze. Hij doet ontzettend veel met ze, en daarom vind ik de weekenden heel goed te doen.

Mijn oudste zoontje is 2, en hij vindt het gelukkig erg leuk op het kinderdagverblijf. Hij speelt lekker met andere kindertjes, en vanaf dag 1 gaat het perfect. Mijn jongste zoontje is een half jaar, en hij vindt het allemaal wel prima. Dat maakt het allemaal wat minder moeilijk, want eigenlijk vind ik het niks om thuis te zitten terwijl iemand anders voor mijn kinderen zorgt.

En ik?

Ik moet maar accepteren dat dit nu even het beste is. Als mijn kinderen op het kinderdagverblijf zijn, doe ik dingen voor mezelf. Ik doe het huishouden, ik kijk series, ik heb mijn oude hobby tekenen weer opgepakt.. En ik moet zeggen dat ik veel meer tot rust kom. En dat voelt erg goed. De eerste keren heb ik alleen maar op de bank gezeten, maar nu begin ik weer energie te krijgen om iets te doen.

Laatst ben ik gaan shoppen en ik weet dat dit belachelijk klinkt, maar daar ben ik best trots op. Een tijdje geleden kon ik nauwelijks mijn bed uitkomen en vond ik het al vreselijk om boodschappen te doen. Nu doe ik eindelijk weer dingen, en daaruit blijkt dat het wat beter gaat. En ja, daar ben ik trots op!

Ik ben er nog lang niet, maar kleine stapjes zijn ook belangrijk!