Als je bij een arts tegen een muur aanloopt

Door Esther – Ik vertelde een tijdje geleden al dat Julia een refluxkindje is. Het begon met mondjes teruggeven toen ze een paar weken oud was. Dit groeide uit tot projectielspugen. Dankzij het verdikken van de melk met johannesbroodpitmeel spuugde ze veel minder melk. Wat ik lange tijd niet wist was dat de melk wel degelijk omhoog kwam maar bleek steken in haar slokdarm en dan weer terugstroomde. Verborgen reflux dus. Dankzij de johannesbroodpitmeel werd het maagzuur dat mee kwam nog zuurder. Dat doet uiteraard zeer en ze kwam in de neerwaartse spiraal van veel huilen en minder drinken terecht. Toen het kwartje eenmaal viel zat ik direct bij de huisarts die maagzuurremmer voorschreef. Dit loste het probleem gelukkig op.

Tot zover een fijn verhaal. Maar dit blog gaat over het handelen van artsen. Niet mijn eigen huisarts, die was begripvol en hielp Julia goed. Nee, het gaat om zijn vervangers. Julia is nu ruim 9 maanden oud en inmiddels zijn we nog twee keer terug geweest. Noodgedwongen bij een vervangende huisarts. Beide artsen deden mijn bloed koken van woede. Verborgen ruflux wordt namelijk door lang niet alle artsen erkend. Er is volgens hun pas een probleem als kindjes zoveel melk spugen dat ze te weinig opnemen en daardoor niet meer groeien. Ouders met ervaring weten hoe kortzichtig dit is.

De eerste eigenwijze huisarts

Bij de eerste vervangende huisarts zat ik 2 weken nadat ik van mijn eigen huisarts medicijnen voorgeschreven had gekregen. De medicijnen deden duidelijk hun werk (fijn!) maar ik merkte dat het langzaam toch weer iets slechter ging. De arts hoorde mijn verhaal aan. Ze legde uit dat zij kinderarts was geweest en dat ze in het ziekenhuis alleen maar kindjes behandelden die projectiel spuugden. Ze zag echter een kerngezond kindje die dit niet deed, dus wat was het probleem? Ik had alle voorzorgsmaatregelen om spugen tegen te gaan al genomen, meer kon zij ook niet doen. Bovendien, als ik de eerste keer bij haar was geweest had ze me niet eens medicijnen voorgeschreven… Daar zit je dan, als oververmoeide moeder die net weer een beetje opkrabbelde, maar het gegil van haar kleintje nog steeds in haar oren hoorde nagalmen. Die zich onwijs verdrietig en schuldig voelde naar haar kindje omdat die zoveel pijn had gehad dat ze het alleen maar kon uitgillen. De arts vertelde in feite dat ze mijn kind gewoon pijn had laten lijden.

Ik werd ontzettend kwaad! Ik bleef netjes maar ging flink tegen haar in. Toen ze merkte dat ik me niet zomaar weg liet sturen belde ze in mijn bijzijn een kinderarts van het ziekenhuis. Die gaf mij gelijk. Hij gaf me een rekensommetje voor de juiste dosering van het medicijn en adviseerde me om Julia regelmatig te wegen en de dosering zelf aan te passen. Werkte dat niet, dan kon ik een ander medicijn proberen. Het werkte, dus ik hoefde niet meer terug. Daarna heb ik ervoor gezorgd dat ik altijd (telefonisch) contact had met mijn eigen huisarts en dat was prima.

De tweede eigenwijze huisarts

Mijn eigen huisarts adviseerde me om vanaf 6 maanden af te bouwen en uiteindelijk te stoppen met de medicijnen. Dat deden we ook. Een paar weken geleden hadden we de medicatie behoorlijk afgebouwd en het ging nog steeds goed met Julia. Dus we besloten het erop te wagen en te stoppen. Ik was wel sceptisch: ze geeft nog steeds regelmatig mondjes terug. Ook vast voedsel. Helaas kreeg ik gelijk. Binnen een week kreeg ze weer klachten. Ze begon te huilen als ze op haar rug moest liggen en ze rook weer zuur uit haar mondje. Weer terug aan de medicijnen (weg klachten) en weer een afspraak bij de huisarts om te bespreken hoe nu verder. Mijn eigen huisarts bleek maanden uit de running te zijn dus we moesten weer naar een vervangende huisarts. Een andere dit keer. Maar die had zijn mening al klaar nog voor we binnen waren: reflux is een modeverschijnsel, ze heeft waarschijnlijk gewoon last van haar tandjes, er is niets met Julia aan de hand dus stoppen met de medicijnen. Ik wilde het liefste een doorverwijzing naar een kinderarts maar die kon ik wel helemaal op mijn buik schrijven! Zonder verwijzing kom je niet in het ziekenhuis terecht, dus ik stond met mijn rug tegen de muur.

Hoe nu verder

Het probleem is nu natuurlijk niet zo groot als maanden geleden. Ze neemt haar medicijnen en is daarmee een gelukkig kind. Inmiddels kan ik via het consultatiebureau toch een doorverwijzing naar het ziekenhuis krijgen. Hoe het met Julia verder gaat weet ik op dit moment nog niet want ik moet nog een afspraak maken. Misschien is het advies van de kinderarts wel om het over een maandje nog te proberen. Prima als dat zo is. Het enige wat ik wil is een goed advies van een arts die het probleem erkent en er verstand van heeft. En ondersteuning krijgen bij het stoppen met de medicatie. Is dat zoveel gevraagd?

Laat je horen!

Ik schrijf dit stuk om van me af te schrijven, maar ook om andere ouders in vergelijkbare situaties op te roepen: laat het er niet bij zitten! De signalering van sommige artsen is zo slecht. Ik vind het ronduit gevaarlijk dat een arts een nieuwbakken moeder die er zó doorheen zit gewoon wegstuurt. Het risico op schudden is op zo’n moment erg groot. Zie maar je hoofd er eens bij te houden als het gegil door merg en been gaat. Gelukkig kon ik dat wel, maar helaas komen er zo’n 40 baby’s per jaar met het shakenbabysyndroom in het ziekenhuis terecht (schudden gebeurt overigens ook uit paniek, niet alleen uit frustratie). Ik heb vergelijkbare verhalen gehoord van ouders die gewoon niet geholpen worden en het zelf mogen uitzoeken. En de artsen maar morren als je zelf op onderzoek uit gaat via internet. Sja, je moet iets…

Dus: trek je mond open, laat je niet wegsturen en ga anders op zoek naar andere ingangen om toch de hulp te krijgen die je nodig hebt. Al begint het maar met een luisterend oor en een arts die je kindje serieus onderzoekt. Ik ben mijn eigen huisarts en de verpleegkundige van het consultatiebureau dankbaar!

Heb jij ook een vergelijkbaar verhaal? Laat die achter in een reactie! Ik ben benieuwd hoe jullie (uiteindelijk) om een muur van een arts heen zijn gekomen.